Ostatnia na imprezie

Z jednej strony bardzo ciekawie było obserwować wymarły Londyn, miasto pełne trupów. Te obrazy naprawdę robiły wrażenie i potrafiły wywołać ogromne emocje. Bohaterka odwiedza mnóstwo miejsc, bo zyskała swego rodzaju przygnębiającą wolność. Włamać się do drogiego butiku? Czemu nie, tylko po co, skoro nikt nigdy nie zobaczy cię z drogą torebką pod pachą. Cudowny fragment dotyczył wycieczki do Muzeum Historii Naturalnej... ta para ojca z synkiem, którzy ostatnie chwile chcieli spędzić na podziwianiu dinozaurów, to było coś pięknego.

Z drugiej strony formuła z czasem robi się trochę nużąca. Jak długo można obserwować kobietę, która snuje się z kąta w kąt, analizuje swoje dotychczasowe życie i nie ma pojęcia, co dalej ze sobą począć? Jest egoistką, nie da się zaprzeczyć. To plus, bo w warunkach, w których się znalazła, musi przede wszystkim dbać o siebie, by przetrwać za wszelką cenę. Dlatego według mnie to było mądre, że w obawie przed głodnymi szczurami, wpuściła do sklepu najpierw psa, żeby zrobił zwiad. Jednak kiedy egoizm idzie w parze z roztrzepaniem, to zaczyna to już trochę drażnić… I tak w innym miejscu musiała psa spakować do plecaka, żeby go bezpiecznie przenieść, ale potem o nim zapomniała. Dziewczyno, kurczę, zacznij myśleć!

Niestety bohaterka często jest roztrzepana, zagubiona, kręci się w kółko zamiast uformować jakiś plan. Odpowiednie zapasy robi dopiero w okolicach połowy książki, nie zwraca uwagi na poziom paliwa w samochodzie, którym jedzie, odurza się alkoholem i narkotykami bez opamiętania – oczywiście, że ktoś w tak nietypowej sytuacji mógłby tak postępować, jest to w pełni wiarygodne, tylko czy czytelnik właśnie o tym chce czytać?

Podsumowując to wszystko wystawiam ocenę średnią z plusem. „Ostatnia na imprezie” z pewnością daje do myślenia, wywołuje wiele emocji, ma sporo trudnych do przełknięcia scen, ale dla mnie okazała się… no nie wiem, jak to określić, za mało przebojowa? Trochę szkoda, że w tej apokalipsie nie towarzyszymy komuś innemu. Polecam mimo wszystko do samodzielnego zapoznania się z lekturą!

Nieodkładalna. Szczera do bólu. Przejmująca. Jeden z tych debiutów, po którym nazwisko autorki przyciągnie mnie automatycznie do kolejnej jej książki, którą mam nadzieję, że już pisze.

Jest grudzień 2023 roku i świat, który znamy przestaje istnieć. Świat, który poznał już czym jest pandemia i lockdown spowodany znanym nam wszystkim wirusem. To, że autorka zdecydowała się na umieszczenie akcji książki w świecie, który znamy dało ogromną dawkę prawdziwych emocji wszystkim nam, którzy musieliśmy się z tym mierzyć przez ostatnie dwa lata.

Jednak to co przeżyliśmy my jest tylko zalążkiem w porównaniu do fabuły tej książki, bo pod koniec 2023 roku wybucha na świecie nowa epidemia 6DM- sześć dni maksimum. Tyle jedynie może przeżyć zarażona osoba.

Ten świat przeżywający zagładę widzimy oczami 35- letniej bezimiennej bohaterki, która pisząc pamiętnik opowiada co musiała przeżyć, gdy na świecie nie został się prawie nikt. Autorka świetnie wykreowała tę postać pokazując taką ludzką niedoskonałość w takiej chwili, bo rzadko kto z nas wiedziałby co zrobić w takiej sytuacji. Mijają miesiące, które nasza bohaterka spędza w tym okrutnym świecie radząc sobie raz lepiej raz gorzej.

Książka pełna nieszczęścia, samotności i niepewności. Nie tylko podczas epidemii, ale i odnosząca się do przeszłości bohaterki, którą myślę, że większość kobiet zrozumie, będąc jak ona na rozstaju dróg życiowych. Książka pełna trupów i braku udogodnień, które znamy. Z niebezpiecznymi sytuacjami ze zwierzętami. Szczególnie scena ze szczurami i mewami przyprawia o gęsią skórkę...

Pełnogatunkowe postapo, które polecam wszystkim wielbicielom gatunku. Ginąca nadzieja, która tli się na samym końcu. Ucięcie, które pozostawia pole do wyobraźni dla czytelnika...
Moja ocena 9/10.