Paris. Autobiografia

Z najsłynniejszą w hotelowej rodzinie Hiltonów żeńską postacią jest trochę jak z muzyką disco-polo. Ogromny procent społeczeństwa zarzeka się, że nie ma nic wspólnego ze skocznymi rytmami i mało wzniosłymi wersami utworów, a tak naprawdę niektóre piosenki są traktowane jak obowiązkowy punkt każdej imprezy. Jaka zatem była i jest Paris Hilton- każdy widzi, zwłaszcza w dobie współczesnych i rozpoznawalnych mediów społecznościowych. Niemal każdy widz czy czytelnik uważa, iż osoba jej pokroju to stereotypowa blondynka, która ma leżeć, pachnieć i sygnować swoim nazwiskiem wszystko, co tylko jest możliwe. Mało tego- jako nowoczesna dziewczyna interesu ma bawić się w nieskończoność, a każda zabawa i ewentualne after party to pretekst do wywoływanie skandali. Czy wszystko, co działo się na międzynarodowych parkietach- modowych czy wokalnych- było pretekstem do dumy i kolejnych pomysłów marketingowych? Czy TA Paris drżała kiedykolwiek na myśl o smutnych wydarzeniach osobistych? Warto się o tym przekonać i zrozumieć, że relacje między milionerami nie zawsze są sielankowe, ojj nie…
Równie obfite były jej relacje miłosne, co udowadniało, że Paris to bardzo kochliwa kobieta, a zwyczajny odbiorca zarówno gubił się w jej wyborach miłosnych, jak też zaczynał traktować jak osobę zbyt naiwną w tworzeniu relacji damsko-męskiej. Czy teraz, gdy jest ona mężatką, a potem matką, zupełnie inaczej postrzega prawdziwą miłość? Czy Paris doskonale rozumie, że istnieje coś takiego jak miłość do przysłowiowej grobowej deski? Czy dla niej miłość to wieczna zabawa, a może jednak coś bardziej stabilnego? Warto się o tym przekonać i nieco zmienić nastawienie do kobiety, która od zawsze postrzegana była w sposób mało wzniosły, wręcz groteskowy.
Paris udowodniła także, że pisanie autobiografii miało na celu dogłębnie dowieść, że zjawisko znane jako ADHD, czyli nadpobudliwość psychoruchowa, to nie wymysł czy usprawiedliwienie dla wszelkich wyskoków gwiazdy. Osoby mające taki problem neurologiczny nie cierpią, tylko potrafią żyć twórczo i łakną wszelkich pomysłów. Stąd też wiele przymiotów zawodowych przypisywanych Paris- celebrytka, modelka, aktorka, piosenkarka i projektantka mody. Wiele? Owszem, ale nie dla kogoś, kto żyje współczesnymi środkami przekazu robi wszystko, by pomóc osobom trzecim. W jaki sposób Paris rozwinęła swoje charytatywne oblicze? Czy jej kontakty dały komuś ukojenie i pomoc materialną? Warto to sprawdzić i spojrzeć na artystkę z zupełnie innej, bardziej delikatnej i empatycznej strony.
Życie Paris Hilton, jej relacje rodzinne i przyjacielskie mogą dać czytelnikom sposobność do zastanowienia się nad wieloma ważnymi kwestiami: czy my, zwykli śmiertelnicy, mamy dobre kontakty rodzinne? Czy wiemy, czym jest prawdziwa przyjaźń? Czy potrafimy przepraszać za dawne przewinienia i zdawać sobie sprawę z popełnianych błędów? Co zdumiewające, Paris nie tylko traktuje życie jak zabawę, ale też potrafi użyć wielu kulturalnych słów. Dziękuję, proszę i przepraszam nie są dla miej obcymi zwrotami, co zapewne jest szokujące dla wielu odbiorców. Zapraszam do lektury, by się o tym przekonać.
Życie nałogowej imprezowiczki, bo tak zawsze określało się Paris, nie zawsze było usłane różami. Dlaczego młoda dziewczyna bardzo źle znosiła obecność w ośrodkach wychowawczych dla tak zwanej trudnej młodzieży? Dlaczego w ogóle tam trafiała i jakich zasad musiała przestrzegać? Czy w życiu człowieka bywa tak, że złe, wręcz tragiczne wspomnienia mogą być pretekstem do tego, by odbić się od dna i wszystko zacząć od nowa? Wątek ten naprawdę daje czytelnikom wiele do myślenia i udowadnia, że nawet ogromne zasoby pieniężne nie zawsze kojarzą się ze spokojem i wieczną zabawą.
Późniejszy rozwój imperium zawodowego Paris niemal natychmiast kojarzy mi się z częścią jednej piosenki Maryli Rodowicz. Mówiła ona bowiem, że „jeśli nie masz głowy lub brak Ci też talentu, to odpuść interesy i nie rób w nich zamętu”. Czy znana wszystkim Paris zawsze potrzebowała skandalu, by wspinać się po szczeblach kariery? Dobrze jest skrupulatnie przemyśleć ten wątek.
Przyznam że autobiografia Paris Hilton wcale nie jest łatwą, prostą, nieskomplikowaną lekturą. Historia przez nią spisana jest słodko-gorzka, niektóre momenty naprawdę powodują wzruszenie. Dla przykładu- niby zwyczajne noszenie okularów przeciwsłonecznych może spowodować u odbiorcy tkliwość. Dlaczego? Odpowiedź zawarta jest w najnowszej książce, a okładka to idealne odzwierciedlenie stanu umysłowego gwiazdy. Widzimy bowiem piękny, infantylny róż, a w środku… spore zaskoczenie. Czy Paris potrafi być wytrwała, kompulsywna, pracowita? Proszę samemu to sprawdzić.
Nie nudziłam się podczas lektury książki, jestem pewna, że sięgnie po nią wielu czytelników, którzy dawno przypisali Paris łatkę rozpuszczonej panienki.

Każdy gdzieś słyszał to nazwisko. Paris Hilton miała kilka potężnych afer, paparazzi nie odpuszczali, ale szczerze mówiąc nie zagłębiałam się nigdy bardziej w jej historie. Dopiero ostatnio stwierdziłam, że to dobry moment aby chwycić za tę lekturę i lepiej poznać fenomen Paris Hilton.

Jest tutaj kilka ciekawostek w tym fakt, że Paris ma 5 telefonów i nigdy się z nimi nie rozstaje (nawet jej mężowi nie udało się namówić aby wyszła bez nich. Finalnie wzięła ze sobą dwa). Więcej nie zdradzam, trzeba przeczytać samemu! Nie wiem czy gdzieś w wywiadach opowiadała jakieś historie, które umieściła w swojej autobiografii, ale myślę, że większości nie ma więc to będzie fajne zaskoczenie dla jej fanów. Nie sądziłam, że to tak ambitna dziewczyna, wydawało mi się, że należy do osób, które są sławne bo po prostu są. Tak samo jak nie przypuszczałam ile zła i krzywd przewijało się przez jej życie, nie było one usłane różami, a ona się nie poddawała. Do tego zawsze, dla każdego była miła (powrócę do historii z telefonem, jeden z nich był w razie gdy nie chciała komuś podawać swojego prywatnego numeru, ale jednocześnie nie chciała odmawiać, aby nie było danej osobie przykro). Ogółem miłe zaskoczenie jej osobą.

Paris z racji tego, że była imprezowiczką nie miała łatwego życia, z jednej strony chciała się bawić i szaleć, z drugiej nie mogła pozwolić na to by splamić potężne nazwisko Hilton. Niektóre jej poczynania doprowadziły do tego, że rodzice musieli podjąć pewne kroki, które jak się okazało odbiły się na jej psychice. Opisy zaserwowane przez Paris w momencie gdy była odseparowana od rodziców były… straszne. Chociaż straszne to chyba w dalszym ciągu mało powiedziane. Trudno było mi to wszystko czytać, nie mieściło mi się to wszystko w głowie. To historia nie dla ludzi o słabych nerwach…

Rzadko sięgam po autobiografię, ale ta mi się podobała. Polecam, dla fanów i nie tylko.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.
Współpraca barterowa.