Październikowa rdza

„Czasem to, co widzisz, to tylko opowieść. Prawda kryje się między zdaniami, których nikt nie wypowiedział.”
„Pamięć to najcięższy rodzaj dziedzictwa. Nie zapisuje się jej w testamencie, ale w spojrzeniach, milczeniu i unikanych rozmowach.”
„Las milczał, ale to było milczenie napięte jak cięciwa. Czuło się, że coś w nim czeka.”

Rok 1989 -Swarzeb - niewielka miejscowość u stóp Karkonoszy. Mieszkańcami wstrząsa wieść o zniknięciu młodej i powszechnie lubianej młodej kobiety - Alicji Wicher.
Choć część osób domyśla się, że wydarzyło się coś złego ludzie wolą milczeć, są pełni obaw i mają własne sekrety.
Kilka lat później w 1996 roku nastoletnia córka lokalnego grabarza - Agata Kot wędrując po cmentarzu i przeszukując groby trafia na stary szkielet i rzeczy należące do Ali.
Początkowo dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z wagi dokonanego odkrycia, lecz znalezisko intryguje i nie daje jej spokoju.

Przez lata sprawa do niej wracała- w końcu jako dorosła osoba bohaterka powraca w rodzinne strony i przeprowadza własne śledztwo by odkryć prawdę.
Pytanie tylko czy jest na nią gotowa i czy naprawdę znała tych,którzy tworzyli jej uporządkowany świat?
Kto tak naprawdę pociąga za sznurki w tej historii i co spotkało pannę Wicher?
I w jaki sposób łączy się to z historią rodu Ackermanów, dawnych właścicieli pałacu w Swarzebie, oraz legendą o Rosamundzie, którą miejscowi traktują jako lokalną baśń – o kobiecie skrzywdzonej, która wraca zza grobu?
Ależ to było dobre -czytanie tej książki wciągało niczym bagna- było duszno , klimatycznie i przerażająco.
Z każdą kolejną stroną po prostu szerzej otwierałam oczy ze zdumienia. Tu magia łączy się z rzeczywistością tworząc hipnotyzującą mieszankę.
Nie mogłam się od niej oderwać, coś cudownego po prostu ❤️🩸

Agnieszka Kuchmister nie była mi dotąd znaną osobą w świecie literatury, znam też tego przyczynę. Autorka dwunastu powieści nie skupia się tylko na mieszance typu sensacja/kryminał thriller, a to od lat moje ulubione połączenie literackie. W książkach typu „Październikowa rdza” należy doszukiwać się jeszcze elementów fantasy czy horroru nadprzyrodzonego, a nie zawsze czytelnik ma na coś takiego ochotę. Owszem, każdy z nas, choćby z czasów szkolnych, zna historie, które nie mogą wydarzyć się w rzeczywistości. Ich treść nas czarowała, zachwycała, lecz po krótkiej przerwie wracaliśmy na realne tory myślowe. Co więcej, wiele takich opowieści, baśni czy mitów ma swój zaczątek w lesie- w horrorach to raczej mroczne miejsce, a jak jest w przypadku współczesnych wątków z nutą fantasy? Las zawsze będzie w nas wzbudzał choć odrobinę niepewności, stąd adekwatne pytanie ujęte na okładce „Październikowej rdzy”: W sercu Dolnego Śląska rośnie mroczny las. Czy odważysz się wejść i zmierzyć z jego tajemnicą? No właśnie- to pytanie z cyklu być albo nie być, ale o jaką tajemnicę tak naprawdę chodzi? Recenzja nigdy nie jest synonimem streszczenia, zatem szczegółów zdradzić nie mogę. Jestem jednak w stanie obiecać, że konfrontacja z piórem Agnieszki Kuchmister nie jest nudna, infantylna czy przerysowana fabularnie. Wszystkie elementy- stare i nowsze- bardzo do siebie pasują, gdyż treść tak naprawdę można potraktować jak misternie zaprojektowaną układankę. Czytelnik sam musi odkryć wiele tajemnic, ale to sprawi mu przyjemność.

„Październikowa rdza” już doczekała się kilku wysokich ocen, co wcale nie mnie dziwi. Nie jest to też zachęta czytelnicza w stylu modnych ostatnio blurbów marketingowych. Nic bardziej mylnego- oceny innych są szczere i przede wszystkim oparte na wnikliwej analizie tekstu. Nikt nie zapomniał o plastycznych opisach przyrody, o nawiązywaniu do ówczesnej muzyki i życia, jakie kiedyś toczyło się bez Internetu. Każda ważna wiadomość zapisywana była w starych, zakurzonych księgach, a autorka bardzo dobrze przypomina nam te czasy. Czy dziś, zwłaszcza w szkołach, tworzy się jeszcze słynne kroniki? Poza tym, pisarka podkreśliła także, jak bardzo złe i nieoczywiste jest nasz otoczenie. Myślę też, że będzie to idealna propozycja dla fanów historii, jak też dla zapalonych zwolenników górskich wycieczek, konkretnie Karkonoszy. Nasz pierwsze skojarzenie z tym jakże znanym górskim rejonem to zapewne piękne trasy, przytulne schroniska dla zmęczonych turystów lub widok puszystego śniegu. Cóż, ta książka pokazuje coś zupełnie innego, bo Agnieszka Kuchmister idealnie zdejmuje nam bielmo z oczu. Początkowo poznajemy działania pierwszoplanowej Agaty Kot. Dziewczyna jest jeszcze uczennicą, choć już wie, czym jest trud zarobienia pieniędzy na chleb. Agata otrzymuje zadanie szkolne, które ma polegać na ciekawym opisie swojego miasteczka, czyli Szwarzeba. W ten oto sposób styka się z niewyjaśnionym zaginięciem pewnej młodej dziewczyny, konkretnie Alicji Wicher. Co więcej, pisarka cofa nas początkowo tylko do roku 1989. Data ta nie jest jeszcze tak bardzo odległa, ale Agacie to nie wystarcza. Mnogość informacji powoduje, że Agata nie poddaje się i chce dogłębnie poznać tę niewyjaśnioną zagadkę sprzed lat. Użyte przez autorkę retrospekcje będą coraz głębsze, ale jaka będzie finalna prawda? Kim była zaginiona? Dlaczego przez lata nie można było natrafić na choćby jej ślad, jakby konkretna osoba rozpłynęła się w powietrzu? Wszelkie odpowiedzi dopiszemy sobie sami, lecz tylko po spokojnej, niewymuszonej lekturze.

Szukasz poplątanych historii sprzed lat? Zagadki kryminalne, nawet bardzo stare, to Twój konik? Traktujesz las jako zapowiedź czegoś trudnego, a jednocześnie magicznego? Fascynują Cię terminy fantastyczne, takie jak na przykład Noc Walpurgii? Jeśli na wszystkie pytania odpowiadasz twierdząco, to po prostu sięgnij po „Październikową rdzę”.

Nigdy nie znałam opowieści tworzonych przez panią Kuchmister. Wiem teraz jedno- bardzo się stara, by wciągnąć nas w zapomniane historie i pokazać, że świat nie jest bajkowy. Odniesienia do mitów czy pradawnych wierzeń mogą zainteresować dużą grupę odbiorców. Dolny Śląsk od zawsze wzbudza w nas ciekawość- było tak kiedyś, jest teraz i zapewne będzie jeszcze przez długie dekady.