Pewnej ciemnej nocy wyszedłem z mojego cichego domu

Handke to pisarz, który, paradoksalnie, pokazuje, że pisanie, ów kompulsywny ruch na poziomie samego doświadczenia pisma, tak rozsławiony swego czasu przez francuskich pisarzy intelektualistów, który nie wie czym się zakończy i właśnie dlatego się pisze, jemu już nie wystarcza, bo kto pisze musi przede wszystkim myśleć a paradoks polega tutaj na tym, że pisząc niejednokrotnie jakby właśnie gubi on sens, po czym intensywnie go poszukuje, przeskakuje z tematu na temat, przez co jego pisanie jest próbą samego myślenia w jego przechodzeniu w zapis literacki, szperania i dociekania, rozrastania dygresji w całe akapity, tworzenia tekstowych narośli w miejscach, gdzie wydawało się, że lektura pozwoli czytelnikowi spokojnie dobrnąć do finału. Niełatwo to wyrazić słowami, nie miejsce zresztą na to w tak prostej formie, ale lektura większości tekstów austriackiego samotnika z łatwością to potwierdzi. Handke nie zarzuca innym, że nie umieją pisać, wyrzuca im przede wszystkim to, że nie umieją myśleć. () choć autor Pewnej ciemnej nocy pisze niezwykle trudnym, zawiłym i hermetycznym językiem, przez ponad pół wieku swej wielorakiej działalności został wyróżniony niemal pięćdziesięcioma różnymi nagrodami literackimi, by wreszcie w roku 2019 otrzymać ten najważniejszy na świecie laur w dziedzinie literackiego rzemiosła Nagrodę Nobla.