Pierwsze dni niepokoju

" [...] Od dawna wierzył, że nie jest kowalem własnego losu. Że cokolwiek robimy, jest z góry ustalone, chociaż wydaje się, że sami jesteśmy odpowiedzialni za własne czyny. [...]"

Nie będę przed wami ukrywała, że Wiktoria Gische jest jedną z moich ulubionych autorek. Tworzy bardzo realistyczne historie. Idealnie w swoje wątki wplata prawdziwe wydarzenia, czyli idealnie łączy ze sobą prawdę i fikcję.
Swoją najnowszą powieścią "Pierwsze dni niepokoju" podbiła moje serce. To jest genialna historia, która poruszy niejednego czytelnika.
Ta historia jest drugim tomem "Sagi Estery". Poznajemy w nim dalsze losy między innymi Estery, Aleksandry, Svena i pozostałych postaci z pierwszej części ("Ostatnie dni beztroski"). Warto było ponownie do nich zajrzeć i dowiedzieć się, jak sobie radzą w tych dziwnych i niepokojących czasach.

Prolog zabrał mnie do Krakowa do 1939 roku. Warto go przeczytać. Ostatnia scena z prologu wstrzymała na chwilkę pracę mojego serca.
W "Pierwszych dniach niepokoju" poruszamy się w latach 1935-1937 pomiędzy innymi Krakowie, Dachau, Czyżynie i Breslau. Przechodzimy przez wszystkie pory roku, także każdy tutaj znajdzie coś dla siebie.
Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak wyglądały czasy na krótko przed wybuchem drugiej wojny światowej? Jak wtedy zachowywali się ludzie? Czy wiedli normalne życie? Autorka Wiktoria Gische doskonale to przedstawiła. Czuć było, że nadchodzi coś bardzo niedobrego i złowieszczego.
Podobały mi się wątki związane z głównymi postaciami. Jestem zachwycona listami, które pisali do siebie Estera i Sven. Bardzo dobrze opisywali swoje odczucia do tego, co aktualnie przeżywali.
Czy w tamtych czasach łatwo było kobiecie zrobić prawo jazdy, albo uczyć się na wyższych uczelniach?

Byłam przerażona wątkiem z Ludwikiem, który nie potrafił pogodzić się z tym, co go spotkało. Cierpiałam razem z nim. Łączyłam się z nim w jego bólu. Przeżył prawdziwą traumę. Czy jeszcze kiedyś się z tego otrząśnie?

Już się nie mogę doczekać kolejnego spotkania z bohaterami "Sagi Estery". Jestem bardzo ciekawa, czy wszyscy przeżyją wojnę.

Jestem zachwycona okładką. Jest taka nostalgiczna. Idealnie nadaje się na obecne czas. Jak sami zauważyliście, idealnie przyciąga wzrok. Warto jest mieć ją w swojej biblioteczce.

Drugą część można czytać bez znajomości pierwszej, ale ja radzę wam czytać tę sagę od samego początku. Wtedy nawiążecie głębokie więzi z bohaterami i się z nimi zżyjecie.

Tutaj główną rolę odgrywają emocje. Warto przygotować sobie chusteczki. Co jakiś czas mogą być wam potrzebne.

Bardzo dobra fabuła, akcja z jej zwrotami, to po prostu coś pięknego. Postacie w tej książce są bardzo dobrze przedstawione. Idealnie oddają ducha tamtych czasów.

Dzięki Wiktorii Gische czułam się, jakbym przeniosła się do lat trzydziestych dwudziestego wieku. Czy też tak się czuliście?
Podobało mi się genialne odwzorowanie tamtych czasów. Autorka wykonała kawał dobrej roboty.

Warto czytać powieści Wiktorii Gische. Ona wie, jak chwytać za serca swoich czytelników i ich do siebie przyciągać.

Jeżeli tak jak ja, lubicie okres na chwilę przed wybuchem drugiej wojny światowej, to śmiało sięgnijcie po "Pierwsze dni niepokoju". Miłośnicy literatury obyczajowej również znajdą tutaj coś dla siebie.
Zobaczcie również, jak sprawę Żydów przedstawiła ta autorka. Czy przed wybuchem wojny mieli takie same prawa jak zwykli obywatele?

Cała historia jest napisana bardzo ciepłym piórem, które nawet podczas wybuchów złości pokazywało, jakby echo odbijało się od pokrywy słoika, a nie wychodziło z niego wprawiając w ruch wszystko, co znajdowało się w pobliżu. Każdy nowy rozdział, bądź podrozdział sugerowały, że opowieść przechodzi do innego miejsca, a czasami nawet czasu. Autorka sprytnie poutykała wiadomości o wojnie wchodząc wpierw w wydarzenia konkretnych osób, załatwionych przez nich spraw, bądź rozmów, a następnie kończąc na tym, co działo się wokół nich. Przeważnie wtedy wiedzieliśmy co się wydarzyło w ich kraju, jak traktuje się ludzi i jak bardzo niektórzy zostali skrzywdzeni. Co ciekawe, niektórym przyjdzie tutaj wyrzec się bliskich osób, podczas gdy gdzieś jakaś kobieta i matka straci życie. Wyrzuty sumienia będą się pojawiały i jednocześnie czując potrzebę wsparcia, a nie dostając go, człowiek może się zwrócić przeciwko człowiekowi. Autorka nawet na pograniczu strachu i niepokoju potrafi wprowadzić nas w stan piękna i nieważkości. Uczucia opisuje z najdokładniejszą precyzją, jakby malowała je na płótnie płatkiem śniegu i maczała go mleku. Zwróciłam na to uwagę, gdyż bywa, że jak tylko jesteśmy ośmieleni pięknem chwili i blasku narastającego uczucia piękna, tak szybko czasami potrafi je zgasić, że zastanawiamy się, czy w ogóle wcześniej coś było. I kiedy chwila o której czytamy zaczyna zdradzać nam co się między postaciami dzieje, od razu rozdział się kończy i wchodzimy w zupełnie inny czas i miejsce. Jakby chciała pokazać, że jeszcze przyjdzie czas na miłość. Postacie, które kogoś straciły czują się tutaj rozdarte. Dla nich jakby świat się skończył, nawet nie czują nadziei na poprawę swojego stanu. Swój ból ukazują podczas rozmów, choć największą siłę przybiera kiedy są sami. Znajdą się tu tacy, co będą chcieli nieść pomoc, ale będą rozdarci między tym, co mają w obecnym miejscu, co również wymaga upilnowania, a tym, by zostawić wszystko i biec do utraty tchu. Tak naprawdę przeszłość powstrzymuje ich przed podjęciem większości decyzji. Jakby każdy z nich niósł strach na plecach, który trzymał się ich niczym korzeń rośliny. Oprócz smutnych myśli, znajdziemy tutaj też nutkę romansu i dylematu między osobami, których widok wywołuje przyspieszone bicie serca. Ale czy to oznacza szczęśliwe zakończenie? Przeczytajcie, bo tak pięknego pióra nie można sobie odmówić:-)