Piotr(uś) w pakiecie

„Piotr(uś) w pakiecie” to druga książka Anny M. Brengos, z którą się zapoznałam. Sądziłam, że tematyka samotnego tacierzyństwa będzie tu rozwinięta w sposób bardziej psychologiczny, jednak tak się nie stało. Sam pomysł na fabułę był bardzo dobry- polskie społeczeństwo przyzwyczajone jest bardziej do tego, że to matki zostają same i muszą poradzić sobie z cieniem i blaskiem wychowywania małego dzieciaczka. Niestety, problem też także dotyczy ojców, o czym chciała nam przypomnieć pisarka. Czy zrobiła to dobrze? Moim zdaniem niezbyt, co nie oznacza, że jedna z jej nowszych propozycji jest totalnie do niczego. Po prostu uważam, że czytelnicy potraktują tę książkę jak czytadełko, którego lektura potrwa góra 2-3 godziny. Odbiorców nic nie zaskoczy- ot, jest to po prostu bajka z happy endem, bez ewidentnych przeszkód i znajomości problemu.
Główni bohaterowie to mieszkańcy Warszawy. Zarówno Marta, jak i Piotr znają się niemal od dziecka. Wspólnie dzielą oni mały bliźniak, a zatem codziennie się widzą i lubią sobie docinać, oczywiście w wesoły sposób. Oboje są też bardzo zapracowani i jak dotąd nie zauważyli, że coś ich do siebie przyciąga. Wszystko zmienia się właściwie z dnia na dzień- gdy Piotr otwiera drzwi, widzi swoją dawną partnerkę z dzieckiem i torbą podróżną. Oznajmia mu, że teraz to on zajmie się owocem ich romansu. Piotr, choć oszołomiony, nie wypiera się ojcostwa i od teraz w jego mieszkaniu przebywają dwie osoby- Piotr duży i Piotr Mały. Czy zabiegany mężczyzna, który nigdy nie planował dziecka, poradzi sobie z ogromem obowiązków? Czy ktoś mu pomoże? Jak zareaguje Marta, jego odwieczna sąsiadka? Jeśli macie ochotę na coś lekkiego- usiądźcie do lektury.
Jak wiadomo, dziecko nie jest zabawką, ani też nie może być traktowane jak kukułcze jajo i nie podrzuca się go komuś w sposób permanentny. Owszem, są przedszkola, można wynająć nianię, ale przecież dziecko potrzebuje bliskości obojga rodziców, prawda? W tym przypadku uważam, że autorka opisała historię małego chłopca nieco po macoszemu. Wszystko tu układa się niemal pięknie, bajecznie, idealnie, a doskonale wiemy, że życie pisze różne scenariusze. Każda historyjka związana z wychowywaniem Piotrusia miała w czytelniku wywołać salwy śmiechu, ale co za dużo, to niezdrowo… Jak już ktoś słusznie zauważył, ciekawe czy pisarka sama ma dzieci i rozumie wiele kłopotów wychowawczych…?
Jedyne, co było w tej książce choć trochę ciekawe, to postawa pani Ireny, matki Piotra dużego. Jej wysokie mniemanie o sobie, ciągłe upokarzanie syna niejednego czytelnika doprowadzi do szału. Jak widać w tej lekturze, nie każda matka ma złote serce i nie każda matka pragnie być babcią.
Czy polecam tę książkę? Nie do końca, gdyż dla mnie była po prostu za łatwa, mało odkrywcza, banalna, bez odpowiedniego podejścia do trudnego tematu, jakim jest samotne i nieoczekiwane wychowywanie dziecka. Nie oznacza to jednak, że zrezygnuję z innych powieści pani Brengos. Istotnym plusem jest też to, że Wydawnictwo Lucku postarało się o edycję z bardzo dużą czcionką, a zatem osoby niedowidzące bez żadnych problemów będą mogły zatopić się w stworzonej historii obyczajowej.