Pociąg

Z miejsca pokochałam szarmanckiego pana Stanisława, człowieka z wykwintnymi manierami. Jego bezinteresowna dobroć i znajomość ludzkich charakterów sprawiły, że dwoje młodych ludzi zaczęło inaczej patrzeć na świat. Kompletnie zaskoczyła mnie jego przeszłość. Główni bohaterowie nie przypadli mi do gustu. Wydali mi się sztuczni, zwłaszcza Ewa w scenie zazdrości. Było ckliwie i melodramatycznie, tak też wyglądały sceny z żoną Michała. Ożywczy powiew wprowadzają postacie drugoplanowe Dominika i Filip. Ich osobowości i temperament przykuły moją uwagę, a sposób wysławiania się bawił mnie. W powieści każdy bohater mierzy się z własnymi demonami.
Autorka poruszyła kilka istotnych tematów: przyjaźń, nadzieja, bezinteresowna pomoc, zemsta, zdrada, oszukiwanie, tkwienie w nieszczęśliwym małżeństwie, żałoba po dziecku, bezduszność komornika. Jednak najważniejszy temat to przemoc fizyczna ze strony męża policjanta, który ze względu na stanowisko i znajomości może wszystko… zatuszować. Obok tego kryminalnego wątku w powieści obyczajowej dominuje romans i erotyka. Gorący romans to głównie seks. I ja to rozumiem, ale opisy scen erotycznych nie podziałały na moją wyobraźnię, niestety bardziej mnie zniesmaczyły. I nie chodzi mi o dosadność opisów, ale dobór słownictwa i styl.
Długo jechałam „Pociągiem”. Dłużyło mi się. Mam mieszane uczucia co do tego debiutu. Blurb zapowiadał „ochy i achy”, a tymczasem wyszła powieść przeciętna i niedopracowana. Początek ciekawy, choć brzmi jak bajka, ale ja to kupuję. Przedział w pociągu, intrygujący pasażerowie, szczera rozmowa, zaskakujące propozycje i fluidy krążące między Michałem a Ewą. Jednak potem przyszło rozczarowanie i zniechęcenie do lektury. Powiało nudą mimo wielu emocji, zniechęcały mnie nierówne dialogi i opisy. Zbędne były powtarzające się opisów niektórych historii z życia głównych bohaterów. Ilość zwrotów akcji nie przytłacza. Miało być szybko, a wyszło, jak wyszło. Zdecydowanie lepiej czytało mi się drugą połowę książki – dobry styl i wciągające wydarzenia. Długo czekałam na scenę z Tomkiem. Nie wiem, czemu autorka ją przeciągała. Zakończenie na plus.
Wyjątkowo drażniły mnie dosadne wulgaryzmy, często zbędne i niepasujące, szczególnie słownictwo dotyczące stref intymnych. Odniosłam wrażenie, że autorka chciała zabłysnąć bogatym zasobem wulgaryzmów i umiejętnością ich tworzenia. Wtedy styl i słownictwo odstawało od całości, ale autorka ma potencjał. Widać to po kreacji pana Stanisława, Dominiki i Filipa – elokwencja, szarmanckość, gra słów, przekomarzanie się, celne riposty.
Powieść z wieloznacznym tytułem zabiera czytelnika w podróż. Czasami pociąg jedzie szybko, czasami wolno, a zdarza się, że i dłużej stoi na jakiejś stacji. Wprawdzie dojeżdża do stacji końcowej, ale okazuje się, że to pierwszy etap podróży. Nie wiem, czy sięgnę po kontynuację.