Pod koronami oliwnych drzew

„Czasem trzeba wrócić do korzeni, by odnaleźć siebie na nowo”.

„Przeszłość bywa ciężarem, ale tylko wtedy, gdy nie potrafimy znaleźć w sobie siły, by jej wybaczyć”.


„Miłość nie zna granic czasu — nawet lata rozłąki nie potrafią wygasić wspomnień, które wciąż tkwią w sercu”.

Rosa , Antonio, Marco. Troje przyjaciół którzy wszystko robili razem.
Początkowo dziewczynka jako najmłodsza nie była traktowana poważnie, lecz dla niej przyjaciel brata był rodziną i kochała go równie mocno jeśli nie bardziej.
Nikt nie był w stanie przypuszczać ,że jeden wieczór,, jedno zdarzenie diametralnie odmienia życie każdej z osób.
Marco Cortese musiał wyjechać choć decyzję o tym podjął ktoś inny i jego zdanie nie miało znaczenia.
Złamane serca pozostały w niewielkim włoskim miasteczku, gdzie dorastał.
To tam mieszkały zarówno miłość jak i demony przeszłości z którymi młody mężczyzna mierzył się przez czternaście drugich lat .
Powrócił jako człowiek sukcesu , chcąc odbudować tłocznię oliwek należącą dawniej do jego dziadków.
Mimo, że początkowo jego drogi splatają się z życiem szkolnej sympatii - Stelli - szybko wychodzi na jaw ,że to nie ona jest drugą połówką przystojnego Włocha, choć zdąży jeszcze solidnie namieszać.


Bo tak naprawdę serce Marco nigdy nie opuściło tego miejsca. Ani ludzi, którzy byli jego domem.
Powrót do rodzinnego miasteczka to nie tylko realizacja zawodowych planów, lecz przede wszystkim bolesna konfrontacja z tym, co zostało niewypowiedziane, niedomknięte i zepchnięte w najdalsze zakamarki pamięci. Każdy krok po znajomych uliczkach przywołuje wspomnienia, których nie da się już uciszyć.

Rosa nie jest tą samą dziewczynką, którą zostawił przed laty. Dorosła, silna, a jednocześnie krucha — nosi w sobie ślady tamtego wieczoru i lat ciszy, które po nim nastąpiły. Spotkanie z Marco burzy jej uporządkowany świat i zmusza do zadania sobie pytania, czy da się odbudować coś, co zostało brutalnie przerwane. Czy można jeszcze zaufać komuś, kto odszedł — nawet jeśli nie miał wyboru?

Weronika Tomala z ogromną wrażliwością prowadzi czytelnika przez meandry ludzkich emocji. Pokazuje, jak cienka bywa granica między miłością a bólem, między lojalnością a strachem, między pamięcią a przebaczeniem. To powieść, w której nic nie jest czarno-białe — bohaterowie popełniają błędy, uciekają, ranią i sami zostają zranieni, a jednak wciąż próbują odnaleźć drogę do siebie.

„Pod koronami oliwnych drzew” to historia o drugich szansach, ale też o cenie, jaką trzeba za nie zapłacić. O tym, że czas nie zawsze leczy rany, lecz potrafi nauczyć z nimi żyć. O miłości, która dojrzewa razem z bohaterami — cicha, trudna, prawdziwa.

To książka, która zostaje w sercu na długo po przeczytaniu ostatniej strony. Pachnie latem, oliwkami i słońcem, ale jej wnętrze wypełniają emocje głębokie i poruszające. Idealna dla tych, którzy w literaturze szukają nie tylko romansu, ale przede wszystkim prawdy o ludzkich uczuciach.
Serdecznie polecam 🫒🫒🫒💚

Powiem wam, że początek książki naprawdę mnie zaskoczył, bo główna postać to dziesięcioletnia dziewczynka, która ma starszego o cztery lata brata i jego przyjaciela. Tutaj od razu widać jak bardzo jej się ten przyjaciel brata podoba, lecz nie zdradza się z niczym, gdyż wie, że nie byłaby potraktowana poważnie, a po za tym chodzą słuchy, że on już kogoś ma. W jej mniemaniu pustą lalę, której brak serca, gdyż kieruje się tylko życiowymi korzyściami.W tle majaczą piękne Włochy, opisy miejsc, widoków i zainteresowań we włoskich klimatach. Autorka zawsze gdzieś je włożyła, byśmy to piękno widzieli w każdy możliwy sposób. Nawet albo chyba i zwłaszcza w serduszkach postaci. Pewnego jednak dnia następuje niemiłe odkrycie dziewczynki. To będzie chwila przełomowa, gdzie oboje zdjęli maski, a on dodatkowo pokazał jej pręgi na plecach. Po tych wydarzeniach, co zresztą czytamy o uprzedzeniu nas o nich, treść zamienia się wręcz na dramatyczną. Ginie ojciec Marco, więc on sam jest zmuszony wyjechać do innej rodziny. Każdy tutaj przeżywa to na swój sposób, jest agresja, są pretensje i wyrzuty sumienia. Zdecydowanie zostaje tutaj zamknięty pewien etap.
Rozdziały są tutaj różnej długości i każdy z nich pokazuje upływ czasu jaki minął. Powracamy do nich po wielu latach i z pewnością nie są już dziećmi. Upływ czasu tylko dodał im większego uroku, dlatego ta dawna modnisia ponownie uderza do Marco. A tutaj przez jakiś czas możemy się porozpływać nad pięknymi wydarzeniami, motylkami i hipnotyzującymi spojrzeniami. Ponownie tylko do czasu. Najwyraźniej świat postanowił postawić na drodze do szczęścia każdą z możliwych przeszkód, aby przetestować ich wytrzymałość. Ale czy do końca będą sobie pisani? Według mnie to wspaniała opowieść o lekkim zabarwieniu, jednak zwracającym uwagę na przemoc w rodzinie, ukrywanie uczuć, walkę o swoje, powstanie od podstaw oraz cudownym uczuciu, które gdzieś tam tliło się od początku. Emocje przechodzą na czytelnika, więc bywa, że rozrywa nas złość, niepewność i błogość z niecierpliwością. Wszystkie włoskie słowa są wytłumaczone, więc nie należy się martwić o niezrozumienie treści. Tak ogólnie, to jest warta polecenia choćby z tego względu, że ukazuje przemoc rodzica nad dzieckiem. To przykry obraz, który każdemu na swój sposób da do myślenia:-)