Pokochałam wroga

Z pewnością nie raz spotkaliście się z sformułowaniem serce nie sługa i szczerze mówiąc jest w nim dużo racji. No bo przecież to nie my decydujemy, komu oddamy serce i kogo będziemy darzyć bezwarunkową miłością. Co jednak, gdybyśmy obdarowali nieco głębszym uczuciem... żołnierza wrogiej armii, którego celem jest podbicie zamieszkiwanego przez nas narodu? Sytuacja mogłaby się nieco skomplikować, w jaki sposób mielibyśmy go znienawidzić, gardzić nim i powiedzieć złe słowo, gdy serce krzyczy "kocham cię"?

Nie od dziś pasjonowałam się najróżniejszymi opowieściami, które chociażby w malutkim stopniu związane były z wojenną, dlatego też nikogo nie powinno dziwić, że po zapoznaniu się w opisem, czym prędzej zapragnęłam zaznajomić się z jej fabułą tejże opowieści. Jeżeli chcecie dowiedzieć się nieco więcej o moich odczuciach, zachęcam was do przeczytania dalszej części recenzji.

Już od samego początku, gdy rozpoczęłam przygodę z tą książką, czułam, że będzie to opowieść, która wciągnie mnie bez reszty i którą będę mile wspominać i wielokrotnie odtwarzać w głowie przedstawione w niej wydarzenia. Trzeba przyznać, że nawet dziecko wie, że życie podczas wojny nie należy do prostych; nieustanna walka o przetrwanie, ciągłe zmartwienia i wątpliwości... długo by wymieniać a i tak z pewnością nie udałoby mi się opisać wszystkich problemów ludzkości, dlatego też po części rozumiem, przed jak trudnym wyborem stała główna bohaterka, bo przecież musiała zadecydować, kim tak naprawdę pragnie być, a możliwe, że wielu nie pochwaliłoby jej decyzji.

Jadwiga była panną z dobrego domu, której życie nie było usłane różami. W czasach okupacji kraju poznała niemieckiego żołnierza, który od razu skradł jej serce. Mimo iż wiedziała, że Polka nie powinna darzyć wroga narodu żadnym pozytywnym uczuciem, nie potrafiła walczyć i mimo szalejącej wokół wojny, oddała się zakazanej miłości, a wszystkie swoje sekrety opisała w starannie chowanym zeszycie, a jej słowa z biegiem czasu zaczęły blaknąć, zupełnie tak, jakby świat chciał, aby wszyscy zapomnieli o jej historii.

Rok po obaleniu w Polsce komunizmu, Jadwiga z rodu Petrycych znajduje się na łożu śmierci, a przed odejściem wypowiada dość tajemnice słowa, które w połączeniu z niedawno odnalezionym pamiętnikiem, wzbudzają ciekawość jej syna, Maksymiliana Petrycego. Ten nawet się nie spodział, że poszlaki naprowadzą go na trop starej, rodzinnej tajemnicy, której odkrycie mogłoby wywołać wiele kontrowersji. Jak bardzo niebezpieczna może być prawda?

Wojna to przerażający świat pełen bólu, głodu, cierpienia, publicznych egzekucji i represji. Polacy starali się robić wszystko, byleby tylko okazać najeźdźcom sprzeciw. I choć dla wielu może to wydać się niewiarygodne, gotowi byli oddać własne życie, aby uświadomić Niemcom, jak wielkie zło uczynili i że nie są mile widziani na polskiej ziemi. To zaskakujące jak bardzo możne nas poruszyć ubrana w piękne słowa opowieść i jak bardzo potrafi stać się bliska naszemu sercu.

Autorka używając przyjemnego i prostego w odbiorze języka stworzyła historię, do której mam ochotę co chwilę wracać. Nie często się zdarza, żeby fabuła książki, gdzie akcja toczy się na terenie Polski tak bardzo przypadła mi do gustu, że po prostu nie byłam w stanie oderwać od niej wzroku. Tym razem przeżyłam wielkie i na dodatek miłe zaskoczenie i nie żałuję czasu spędzonego przy tej lekturze.

Wspaniali bohaterzy, poruszająca akcja oraz wiele starannie ukrywanych tajemnic to to, na co z pewnością warto zwrócić uwagę, a na dodatek wszystko to możecie znaleźć w tej jednej wspaniałej książce. Osobiście czuję się przekonana!

To poruszająca, miejscami wręcz niewiarygodna opowieść, którą mogłabym czytać bez przerwy. Jeżeli więc, tak jak ja uwielbiacie tego typu klimaty, jak najbardziej zachęcam was do zapoznania się z tą książką i gwarantuję, ze z pewnością nie będziecie tego żałować. Jak najbardziej polecam!

Cała recenzja: https://1stowarzyszenieksiazkoholikow.blogspot.com/2018/04/pokochaam-wroga-mirosawa-kareta-recenzja.html