Pokonany wróg

Dużo się tutaj dzieje. Jest toksycznie, nie jest to historia dla każdego. Trzeba o tym pamiętać. Ale pomimo tej toksyczności czytało się ją bardzo szybko. Ciekawiło mnie jak to wszystko się zakończy.

Coś co mi się podobało to fakt jak postać Arsene zmienia się na przestrzeni kolejnych rozdziałów. Zaczyna się tworzyć między nimi jakieś uczucie i fajnie jest to dozowane. Książka zalicza się do grubasków więc można wkręcić się w tę historię i lepiej poznać bohaterów. Za co ogromny plus.

„Ale dostrzegam kwiaty, i nie są to romantyczne czerwone róże (…). Są wspaniałe, kolorowe i zaskakujące. Czerwone dalie, fioletowe orchidee, różowe tulipany i żółte gazanie. Blade bzy, pomarańczowe nagietki i piękne stokrotki. Bukiet jest bogaty, olśniewający, gigantyczny i złożony jakby od niechcenia. Tak bardzo nieuporządkowany. (…)
-Dla Ciebie.
- To… dużo kwiatów- zauważam.
-Po jednym na każdy aspekt twojej osobowości- zauważa sucho.- Muszę jeszcze ustalić, czy jesteś zbyt słodka, czy zbyt asertywna”.

Nie jest to moje top pięć, ani dziesięć, ale również nie zaliczam jej do najgorszych. Musicie sięgnąć i sami wyrobić sobie zdanie.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.