Popielate słońca

„Popielate słońca” Żanety Pawlik to poruszająca opowieść o ludziach zagubionych w codzienności, zmagających się z samotnością, niespełnieniem i pragnieniem bliskości. Autorka tworzy niezwykle autentyczne portrety bohaterów, pełnych sprzeczności, emocji i wewnętrznych walk.
Leszek, niewidomy rzeźbiarz, utracił nie tylko wzrok, ale i sens życia. Joanna, młoda kobieta „po przejściach”, próbuje poskładać swoje życie na nowo. Ich przypadkowe spotkanie staje się początkiem nietypowej relacji, pełnej obaw na początku, a później zrozumienia i wsparcia. To nie romans, lecz przyjaźń, która stopniowo przywraca nadzieję i otwiera drzwi do dawnych marzeń.
Pawlik z dużą wrażliwością opisuje skomplikowane relacje rodzinne, trud pokonywania życiowych kryzysów oraz potrzebę miłości, której tak często brakuje. Nie moralizuje, jedynie pokazuje prawdziwe życie, z jego blaskami i cieniami. To książka, która wzrusza, skłania do refleksji i zostaje w pamięci na długo.
Polecam wszystkim, którzy szukają literatury o człowieku, szczerej, delikatnej, ale pełnej si

Autorka poruszyła tutaj naprawdę ważny temat, jakim jest bycie niewidomym. To był mężczyzna, którego złościło, kiedy ludzie mu współczuli. Z braku jakiejkolwiek reakcji każdy uciekał na jego widok robiąc go w swoich oczach jako potwora, który mógłby ich czymś zarazić. Nie rozumieli, że nie trzeba do niego krzyczeć, bo akurat słuch miał nadwrażliwy. Nie potrzebował też, aby zwracali się do niego jak do dziecka. Był normalny, tylko niewidomy. Przez te trzydzieści lat niby to do niego docierało, lecz wciąż nie na tyle, by uwierzyć w swoje możliwości. Kiedyś z przyjemnością poświęcał się swojej pasji jaką było rzeźbienie w glinie, jednak kiedy związał się z Ewą zrezygnował z tego. Sam opowiada, że wiedział jaki ona odczuwała dyskomfort, kiedy musiała po nim sprzątać. Tak naprawdę sam odrzucił to, co sprawiało mu przyjemność. Wydawało mu się, że musi to zrobić dla innych. Dla żony i córki, a wyszedł z tego jedynie smutek i żal do siebie.
Drugą postacią jest kobieta o imieniu Joanna, która nie spodziewała się, że niewinny romans wywoła dla niej prawdziwą katastrofę. Po niej następowały kolejne i kolejne, aż nadszedł czas, że uratowała z wypadku właśnie naszą pierwszą postać, Leszka. Jak zatem dalej potoczyły się ich losy? Czy mogli stworzyć coś na krab przyjaźni?
Ja wiem, że to bardzo surowe streszczenie, ale uwierzcie mi, że w międzyczasie wychodzi o wiele więcej informacji. Dowiadujemy się nieco o matce Leszka. Stajemy na drodze dawnych sekretów odkrywając lęki tych, których już z nimi nie ma. To ludzie z krwi i kości, którzy czasami potrafią powiedzieć za dużo, a później tego żałują. Jest im przykro, że utracili jakieś rodzinne kontakty. Inni nie wiedzą dlaczego nie mogli uczestniczyć w decyzjach dotyczących pochówku. Oj działo się tutaj naprawdę sporo. Tylko nie jest to taka historia, która wywołuje w nas wściekłość. Tutaj wszystko jest stonowane, jakby ukazane od strony zapytania czy też pretensji, a nie wrzasków. Co nie oznacza, że wiele razy nie było im przykro. Myślę, że na historię obyczajową jest naprawdę fantastycznie ukazana. Może i wiele rzeczy się tutaj pokończyło, ale w jakiś sposób miało też swoje nowe początki. I takie coś mnie urzekło:-)