Postawić na szczęście

Plany, zamiary czy też, jak kto woli, postanowienia noworoczne względem siebie samego. Któż z nas nie sporządzał takich list i nie starał się spełniać wypisanych punktów? Wiadomo, zapał zwykle jest tymczasowy- obiecujemy sobie, że zrzucimy parę kilo, wyremontujemy mieszkanie, znajdziemy lepszą pracę, zwiedzimy ciekawe miejsca. Do identycznego zakładu dochodzi między Agatą Zółtaszek a jej siostrą, Polą. Kobiety w nieco śmieszny sposób zakładają się, że Agata schudnie, znajdzie stałego partnera i zajdzie w ciążę. Realizacja planu ma także swój określony czas- tylko, a może aż trzy lata. Chodzi głównie o to, by zdążyć przed magiczną czterdziestką i aby przestać słyszeć tykanie zegara biologicznego. Czy wszystkie założenia uda się spełnić Agacie? Ja tego nie zdradzę, ale bohaterka powieści pt. „Postawić na szczęście” została wykreowana jako kobieta niezwykle specyficzna i charyzmatyczna zarazem.
Agata Zółtaszek to z pewnością nie modelka, a wystarczy sobie przypomnieć perypetie filmowej Bridget Jones, by mieć przed oczami choćby jej aspekty fizyczne. Jako dziennikarka i blogerka Agata nie zdobyła na razie żadnych prestiżowych nagród, ale jej felietony sama uważam za bardzo odważne i mające świetne przesłanie. Kobieta opisuje bowiem mało ambitne i wyszydzane zawody. Ba, nie tylko o nich pisze, ale też sama wciela się w rolę babci klozetowej czy woźnej w szkole. Research praktyczny zawsze będzie bardziej wiarygodny Owszem, może wymienione profesje nie są spełnieniem czyichś marzeń, ale należy trzymać się zasady, że wstyd to kraść, a nie uczciwie zarabiać na swoje utrzymanie. Dzięki lekturze autorstwa Anny Sakowicz dowiedziałam się, kim jest petsitterka, wcześniej w ogóle nie słyszałam tego słowa. Mogę więc uznać, że autorka rozwinęła mój zakres słownictwa, a to walor, a nie wada. Niestety, moc internetu jest ogromna, a pisanie obraźliwych komentarzy pod adresem bohaterki jest smutne, ale do bólu prawdziwe.

Na uwagę zasługuje też Pola, młodsza siostra Agaty. Mimo bycia osobą z niepełnosprawnością jest ona przykładem kobiety, która nie boi się wyzwań i ma w sobie więcej energii, niż niejeden zdrowy człowiek. Autorka znakomicie podkreśliła, że mimo trudności można być aktywnym, wesołym, zadbanym. Owszem, stany depresyjne także się pojawiają, ale ich sprawcami są zwykle osoby trzecie- same ich spojrzenia mogą wzruszyć czy też zdenerwować niejednego czytelnika. Warto jednak indywidualnie podejść do tematu i zastanowić się, jaka jest nasza własna reakcja na osoby z daną niepełnosprawnością- oni nie chcą litości, chcą tylko być normalnie zauważani. Niestety, realny świat jest okrutny i podczas gdy jedni mają sparaliżowane nogi, inni- mózg. W przenośni, rzecz jasna.

Znacie te niekończące się pytania ciotek, wujków i innych członków rodziny: kiedy ślub? Kiedy dzieci? Agata takich pytań otrzymuje mnóstwo, ale czy kobieta zrealizuje tę część zakładu? Czy znajdzie kogoś, kogo naprawdę pokocha, a nie tylko poszuka partnera na odczepnego? Serce to przecież nie sługa… Muszę przyznać, że mnie takie pytania wręcz rażą, a najbardziej zabolało mnie, że Pola nie otrzymywała takich pytań wcale. Czy można wówczas czuć się odrzuconym? Chyba tak… Co jeszcze jest istotne, autorka nie przeszła obojętnie obok społecznego tabu- bo czy ktoś, kto nie ma czucia w nogach, ma prawo do uniesień miłosnych? Czy miłość fizyczna osoby na wózku jest kompletnie stracona? Warto się o tym przekonać, jak widać, nie po raz pierwszy autorka okazała się być bardzo wnikliwa, brawo!

W książce „Postawić na szczęście” wiele się dzieje- jak nie posucha, to wręcz powódź w kwestii znalezienia drugiej połówki jabłka. Nie opiszę, z czym zmierzyły się siostry Żółtaszek i jakich mężczyzna spotkały na swej drodze, warto sprawdzić to samemu. Czasem jest wesoło, czasem melancholijnie- takiej właśnie mieszanki uczuciowej wymaga się od dobrze napisanego obyczaju. Uważałabym jedynie na niektóre zwroty. Mówić, że Pola stanęła na nogi, czyli po prostu uporała się z własnym dramatem, to trochę rażące porównanie, ale to już raczej wina osoby odpowiadającej za korektę. W innych kwestiach powieść zainteresowała mnie, a autorka przygotowała jeszcze dwie kolejne części. Jestem pewna, że zapoznam się z treścią i w duchu będę kibicować każdej z sióstr.

Historia przedstawiona w książce "Postawić na szczęście" wzrusza, bawi, a momentami doprowadza do łez. Jest to jedna z tych powieści obyczajowych, które zostają w głowie na dłużej, niż tylko do czasu trzymania jej w dłoni.
Któż z nas nie zna legendarnej Bridget Jones? Czy to z filmu, książki, czy z różnych historii i anegdot dotyczących jej osoby. W przypadku tej pozycji, poznajemy dwie siostry, wielkie fanki wspomnianej postaci literackiej. Cytują jej teksty oraz doszukują się wspólnych mianowników na płaszczyźnie życia osobistego, i cóż mogę dodać, rzeczywiście ich przygody są momentami równie zabawne co w przypadku panny Jones. Jednak wątek bohaterki powieści Helen Fielding to tylko małe urozmaicenie całej akcji, bo w głównej mierze skupiamy swoją uwagę na relacji obu kobiet. Są siostrami, które w życiu wiele przeszły, są zżyte z rodzicami, jednak oni i reszta rodziny wcale nie pomaga - wszyscy domagają się aby założyły rodziny, bo przecież zegar biologiczny obu z nich bije coraz głośniej i szybciej. Autorka ukazuje, na przykładzie Poli, brutalność ludzi, wśród których żyjemy, jak łatwo nam oceniać człowieka poprzez to na jaką chorobę cierpi, jak się porusza, jak wygląda, a przecież to wcale nie definiuje tego jaką osobą się jest. Pola spełnia się zawodowo, ma plany i marzenia jak każda inna dziewczyna. Wiele razy mocno się wzruszyłam, gdy czytałam z czym musi zmagać się młoda, jednak niepełnosprawna kobieta. Jednak nie zrażajcie się, nie jest to smutna historia. Wiele w niej pozytywnych i czasem śmiesznych wydarzeń, które później przeobrażają się w wielkie kłopoty albo małe, osobiste tragedie. Nie wspomniałam jeszcze o pierwszoplanowej bohaterce Agacie, bo to ona gra główną rolę. Jest dziennikarką i blogerką, a w swoich tekstach pisze o doświadczeniach w najmniej lubianych/znanych zawodach zaczynając od babci klozetowej, a na opiekunce psów kończąc. Ma niesamowity charakter i miłe usposobienie, jednak to będzie jej zgubą. Kiedy na drodze realizacji marzeń panny Żółtaszek stanie szereg nieodpowiednich mężczyzn, których zdecydowanie można zaliczyć do grupy "emocjonalnych popaprańców", będzie musiała zmierzyć się z tym, czym jest odpowiedzialność za swoje działanie oraz prawdziwe życie - ale od czego ma się siostrę! Obie będą zmagać się wyzwaniami jakie podrzuci im los, ale są to silne, wytrzymałe i twarde kobiety, które nie z takimi problemami dawały sobie radę. Książkę tę można zaliczyć do optymistycznych, zabawnych a równocześnie do poruszających nasze serca opowieści, które czyta się jednym tchem.
Powieść ukazuje słabości występujące w naszym społeczeństwie w stosunku do osób niepełnosprawnych, siłę siostrzanej miłości i optymizm, który może nas uratować w najgorszej życiowej chwili. Polecam i czekam na kontynuację!