Potem

Bardzo mi się ta książka spodobała. Autorka wspaniale przekazała emocje bohaterów. Ich ból w momencie, kiedy doszło do wypadku i ojciec Lacey zginął. Jej fascynację, w momencie, kiedy do klasy wkroczył chłopak przy którym całkowicie straciła zdolność mówienia. Ich wewnętrzne dramaty, gdyż brak pana domu przełożył się nie tylko na życie naszej bohaterki. Książka została napisana z jej perspektywy, więc dokładnie wiemy co czuje. Znamy jej myśli, sposób postrzegania świata i ocenę koleżanek, które jakby w ogóle jej nie rozumiały, bądź były tak zaabsorbowane własnym życiem, że nie zwracały na nią uwagi. Tutaj dodam, że bohaterzy zostali świetnie wykreowani. Każda postać jest inna, ma inne cechy przodujące, albo się ją lubi, albo nie. Autorka zwróciła naszą uwagę w jaki sposób niektórzy nas słuchają, jak udają, że słyszą, co się do nich mówi i jak całkowicie ignorują sprawy innych. Lacey często buja w obłokach, gdyż roztrząsa sprawę z wypadkiem. Obwinia się o śmierć ojca i zastanawia co by było, gdyby pospieszyła się z wyjściem z domu tego okropnego dnia. W końcu co tydzień mieli swój wspólny czas z ojcem na co każdy z nich bardzo się cieszył. Nigdy nie brała pod uwagę możliwości, że kiedyś mogłoby się to tak szybko skończyć. Te rozważania nieco ją niszczą, jednak nie potrafi o nich rozmawiać. Momentem przełomowym jest tutaj postać nowego kolegi w klasie. Sam od razu wydaje się być nią zainteresowany. Jego zachowanie wydaje się Lacey urocze i takie odważne jednocześnie. Oj bardzo chciałam, by tych dwoje połączyło coś więcej, lecz czy autorka na to pozwoliła? A może po drodze do szczęścia postanowiła poutykać jeszcze kilka smutków? Pamiętajcie, że jakkolwiek dalej się tu potoczyło, to można było włożyć to w prawdziwe wydarzenia. Tutaj nie ma niestworzonych historii, prawda aż bije w oczy. Każdy z nas mógłby być główną bohaterką i wielu podobnie radziłoby sobie w życiu jak ona, czy cała jej rodzina. Wszystko okraszone leciutkim stylem zawsze z nutką niecierpliwości z naszej strony. To opowieść na jeden dzień, którą bardzo się przeżyje i która potrafi mocno wciągnąć. Bardzo ją polecam!

Odkładamy coś na później mając w głowie plany i zawsze następuje jakieś potem, bo czas nie stoi w miejscu. Tylko to nie zawsze jest to potem, którego oczekiwaliśmy. A co robić w momencie, gdy potem z konkretną osobą już nie nadejdzie...

Ojciec szesnastoletniej Lacey ginie w wypadku samochodowym. Od tamtego tragicznego poranka mija rok, a Lacey musi się nauczyć żyć w nowej rzeczywistości. Mierzy się z poczuciem winy i stara się posklejać rodzinę, która przez to wydarzenie się rozpada. Starszy brat nadużywa alkoholu, mama spędza większość czasu w pracy i jest kłębkiem nerwów, a młodszy brat całe dnie spędza w swoim pokoju. Swoją potrzebę przeżycia żałoby Lacey spycha na drugi plan. Do tego dochodzi szkolna codzienność i zalążek pierwszej miłości. Już to jest sporym obciążeniem dla nastolatki, która jeszcze dokłada sobie pomaganie innym osobom w podobnej sytuacji.

Czytałam książkę autorki „Jeszcze jeden dzień”, która zaskoczyła mnie i pochłonęła wątkiem realizmu magicznego. Tutaj go nie ma, ale najważniejsze uczucie, które mi wtedy towarzyszyło i tutaj było. Poczucie takiego spokoju mimo tragedii dotykających bohaterów. Nie mam pojęcia czy w każdej książce Kristin Harmel tak jest, ale w tych dwóch tak było i bardzo odpowiada mi ta narracja. Czuję się ukojona, chociaż sama tematyka straty jest poruszająca. Doceniam tę książkę za to, że nie bagatelizuje tematu, ale pokazuje to dobre wyjście. Jeżeli szukacie książki, która pokaże wam, że po każdej burzy wychodzi słońce to jak najbardziej polecam wam „Potem”.