Prokurator. Kobieta, która nie bała się morderców

Prokurator. Kobieta, która się nie bała– Małgorzata Ronc, Joanna Podgórska

Prokurator. Kobieta która się nie bała to wywiad z prokurator Małgorzatą Ronc, która oskarżała m.in. Mariusza Trynkiewicza. 

Prokurator Małgorzata Ronc

W wieku 28 lat została przydzielona do dwóch najtrudniejszych i najbardziej kontrowersyjnych spraw w historii polskiego wymiaru sprawiedliwości: pracowała nad przestępstwami Mariusza Trynkiewicza i Henryka Morusia. Później prowadziła dochodzenia w łapówkarskiej sprawie lekarzy oraz badała okoliczności śmierci prezesa NIK, Waleriana Pańko.

Joanna Podgórska

Jest dziennikarką w tygodniku Polityka. Prokurator Małgorzatę Ronc zapytała o szczegóły najciekawszych śledztw końca PRL i początków III RP.

Prokuratorska praca

Małgorzata Ronc opisuje realia pracy prokuratora w Polsce – nocne wezwania, wielogodzinne przesłuchania, oględziny zwłok. Niejednokrotnie była zastraszana. Nie ugięła się, większość spraw, w których była oskarżycielem, zakończyła się skazaniem osób siedzących na ławie oskarżonych. Magorzata Ronc odnalazła się świetnie w twardym świecie policjantów i przestępców. Jej siła, determinacja i ambicja pozwoliły jej odnonieść sukces i brać udział w najtrudniejszych dochodzeniach.

Fragment książki

Pamięta Pani pierwsze spotkanie z Trynkiewiczem?

Oczywiście. Roztrzęsiony, blady, w fatalnym stanie. Sam przyznał, że jakieś relanium popił alkoholem. Uznałam, że tego dnia nie ma sensu zaczynać przesłuchania. Nie dało się z nim nawiązać żadnego kontaktu. Odesłałam go do lekarza. Rozmawiać zaczęliśmy dopiero następnego dnia. Ale nadal trudno było z niego cokolwiek wyciągnąć. Pytałam: „Czy pan to zrobił?. Odpowiadał: „Nie wiem, chyba tak”. Takich rozmów było potem dziesiątki, ciągnęły się wiele godzin, ale on nigdy nie powiedział prawdy do końca. Nigdy nie powiedział, dlaczego zabił tych chłopców. Musieliśmy się tego domyślać na podstawie jego życiorysu i opinii biegłych psychiatrów.

Były momenty, gdy czuła się Pani zagrożona?

Tak. Podczas jednego z przesłuchań podejrzany rzucił się na mnie z łapami. Na szczęście zanim zdążył mnie dopaść, do pokoju przesłuchań wpadł policjant i go obezwładnił.

Najbardziej chyba się bałam podczas przesłuchiwania biznesmena, którego porwali i dość długo przetrzymywali bandyci, jak się potem okazało z gangu Lisiego z Opoczna. Udało mu się uciec.

Był przerażony, roztrzęsiony, ale mówił. A wiedział sporo. Opowiadał o przestępstwach, które popełniał gang Lisiego, o morderstwach, które miał na koncie. Trochę tej wiedzy było jak dla mnie za dużo: zabójstwa na zlecenie, porwania, egzekucje.

Inne prokuratury miały już wtedy pz-ety, czyli wydziały do spraw przestępczości zorganizowanej. Ja w Piotrkowie robiła za jednoosobowy pz. Nie miałam żadnej ochrony. I żadnych wątpliwości, że jak będzie trzeba, to taki Sisi podejdzie i palnie mi w łeb. Nawet policjanci, którzy eskortowali porwanego biznesmena do prokuratury, mówili, że mają wrażenie, że ktoś ich obserwuje. W Łodzi pz-etami kierował prokurator Kazimierz Olejnik. Zadzwoniłam do niego i poprosiłam: „Kaziu, na litość boską, zabierz mi tę sprawę, bo ja sama nie dam rady”. Powiedział, że właśnie zamierzał to zrobić.