Przesilenie

Swego czasu w sieci można było trafić na stronę podającą… datę śmierci konkretnej osoby. Ot, wpisywało się swoją datę urodzin i na tej podstawie otrzymywało się smutną odpowiedź końcową. Dla mnie była to bujda i mało inteligentne posunięcie, niemniej jednak gdybym miała taką możliwość, nie skorzystałabym z niej. Tak samo nie chciałabym wiedzieć, co mnie jeszcze czeka w moim życiu, które może nie jest idealne, ale któż ma wszystko to, co sobie wymarzył? Przecież nawet milionerzy są nieszczęśliwi, a może to oni nawet wiodą prym w szerzeniu się depresji?
Wydawnictwo Novae Res bardzo często serwuje nam coś mrożącego krew w żyłach. My, czytelnicy, mamy się bać, zmusić do różnorakich przemyśleń życiowych. Sądziłam, że „Przesilenie”, książka z mocnym tematem, da mi tę możliwość. Tak stało się jednak tylko po części. Powieść Dawida Adriana Ś. (nieznane są oryginalne dane personalne) jest dość krótka, ma zaledwie 278 stron, a sam początek zaczyna być obiecujący. Autor wykreował postać Sebastiana- męża, ojca, sumiennego pracownika. Nie może on narzekać na swoje życie, a jednak skupia się tylko na sferze zawodowej. Nie jest w tej materii wyjątkiem, ale wielu czytelników w ogóle nie chce przyjąć do wiadomości, że praca nie stanowi epicentrum naszych przeżyć. Sebastian staje oko w oko z niejakim Patrycym- jego „osoba” może przerażać i przywoływać bardzo mroczne wizje. Co Patrycy mówi Sebastianowi? Czy dobrze na niego wpłynie? O tym już trzeba samemu się przekonać.
Czytanie tej książki było momentami wciągające, ale wiele fragmentów uznaję tutaj za niepotrzebne. Całkowicie usunęłabym drugi rozdział (cała książka składa się z czterech rozdziałów), ponieważ dosłownie zasypiałam, gdy próbowałam go zrozumieć. Według mnie, tekst autora można śmiało potraktować jak nieco dłuższe opowiadanie z serią dziwnych zdarzeń. Jeśli ktoś lubi osobliwe hasła, filozoficzne wywody, wówczas będzie zadowolony. Ja nie skaczę z radości po zapoznaniu się z pomysłem literackim pisarza.
Myśli o człowieczej naturze nasuwają się tutaj same- czego byśmy nie zrobili, zawsze będziemy nienasyceni. Mieszkamy w mieście- pragniemy wsi. Mamy włosy kręcone-pragniemy prostych. Sami czegoś nie umiemy bądź źle postępujemy, ale ochoczo dajemy rady innym. Ta niespokojna natura ludzka nigdy się nie zmieni, ale naprawdę warto zatrzymać się i docenić wszystkie te dobre wydarzenia, które nas spotkały. Róbmy to często, bo możemy się spóźnić…
Czy polecam tę powieść? Nie była ona beznadziejna, ale na pewno do niej nie wrócę i nie przeczytam drugiego tomu.

Swego czasu w sieci można było trafić na stronę podającą… datę śmierci konkretnej osoby. Ot, wpisywało się swoją datę urodzin i na tej podstawie otrzymywało się smutną odpowiedź końcową. Dla mnie była to bujda i mało inteligentne posunięcie, niemniej jednak gdybym miała taką możliwość, nie skorzystałabym z niej. Tak samo nie chciałabym wiedzieć, co mnie jeszcze czeka w moim życiu, które może nie jest idealne, ale któż ma wszystko to, co sobie wymarzył? Przecież nawet milionerzy są nieszczęśliwi, a może to oni nawet wiodą prym w szerzeniu się depresji?
Wydawnictwo Novae Res bardzo często serwuje nam coś mrożącego krew w żyłach. My, czytelnicy, mamy się bać, zmusić do różnorakich przemyśleń życiowych. Sądziłam, że „Przesilenie”, książka z mocnym tematem, da mi tę możliwość. Tak stało się jednak tylko po części. Powieść Dawida Adriana Ś. (nieznane są oryginalne dane personalne) jest dość krótka, ma zaledwie 278 stron, a sam początek zaczyna być obiecujący. Autor wykreował postać Sebastiana- męża, ojca, sumiennego pracownika. Nie może on narzekać na swoje życie, a jednak skupia się tylko na sferze zawodowej. Nie jest w tej materii wyjątkiem, ale wielu czytelników w ogóle nie chce przyjąć do wiadomości, że praca nie stanowi epicentrum naszych przeżyć. Sebastian staje oko w oko z niejakim Patrycym- jego „osoba” może przerażać i przywoływać bardzo mroczne wizje. Co Patrycy mówi Sebastianowi? Czy dobrze na niego wpłynie? O tym już trzeba samemu się przekonać.
Czytanie tej książki było momentami wciągające, ale wiele fragmentów uznaję tutaj za niepotrzebne. Całkowicie usunęłabym drugi rozdział (cała książka składa się z czterech rozdziałów), ponieważ dosłownie zasypiałam, gdy próbowałam go zrozumieć. Według mnie, tekst autora można śmiało potraktować jak nieco dłuższe opowiadanie z serią dziwnych zdarzeń. Jeśli ktoś lubi osobliwe hasła, filozoficzne wywody, wówczas będzie zadowolony. Ja nie skaczę z radości po zapoznaniu się z pomysłem literackim pisarza.
Myśli o człowieczej naturze nasuwają się tutaj same- czego byśmy nie zrobili, zawsze będziemy nienasyceni. Mieszkamy w mieście- pragniemy wsi. Mamy włosy kręcone-pragniemy prostych. Sami czegoś nie umiemy bądź źle postępujemy, ale ochoczo dajemy rady innym. Ta niespokojna natura ludzka nigdy się nie zmieni, ale naprawdę warto zatrzymać się i docenić wszystkie te dobre wydarzenia, które nas spotkały. Róbmy to często, bo możemy się spóźnić…
Czy polecam tę powieść? Nie była ona beznadziejna, ale na pewno do niej nie wrócę i nie przeczytam drugiego tomu.