Psychol. Pokuta.

"Na szczęście mogła je na chwilę zagłuszyć, bo od jakiegoś czasu wiedziała, jak to zrobić. Przetnie skórę i da sobie tę odrobinę wyzwalającego cierpienia. Jej cierpienia, samodzielnie wykreowanego."

"Czy mam prawo do normalności? - zastanawiał się, gdy podziwiał jej spokojną, śliczną buzię. - Czy już nie, bo swoim postępowaniem zasłużyłem sobie tylko na samotność, a później na piekło?"

Przyznam, że miałam problem z tą historią. Czytałam i czekałam na coś mocnego. I co? Ostatnie 40 stron w końcu zaczęły dawać mi to co chciałam. Czy to nie za późno? I tak i nie. Dlaczego? Bo książka mi się trochę dłużyła do tego czasu, a miękka klucha jaka się zrobiła z Marcela, gdy próbuje związku z Nataszą niesamowicie mnie drażniła. Natomiast to odpowiedni moment, bo to wstęp do kolejnej książki. Autorka na koniec wyjaśnia skąd ten zabieg i teraz wszystko rozumiem. I uważam, że nie mogło być inaczej! Będę wypatrywać kolejnego tomu, bo już czuję podskórnie, że będzie mocno, szybko i drastycznie!

Autorka świetnie lawiruje między trudnymi tematami jak depresja, brak poczucia własnej wartości, niezrozumienia, alkoholizmie. Pod prowizorycznym poczuciem bezpieczeństwa pokazała jak płynnie działa handel żywym towarem, szczególnie niemowlętami, i jak wybierane są do tego celu dziewczyny. Co się dzieje z dziewczynami później? To już zależy od kupców...

W tej historii bardziej podobały mi się wątki skupione na Olafie i Zuzce. Tu czułam ten dreszczyk emocji i oczekiwania. I pojawił się też Piotr z Martą, no i byłam zaskoczona odkrytą prawdą! Czuję, że w kolejnym tomie z Marcela jeszcze wyjdzie coś czego ta książka potrzebuje. Tak podskórnie, nie bez powodu były dwie osobne historie, które w pewnym momencie się połączą... Chyba...