Pustka

Pustka. Chowa się w sercu i zakamarkach duszy. Przypomina o ulotności chwili i przemijaniu. Pieczętuje trudne doświadczenia straty. Jest wierną kompanką tęsknoty, towarzyszką łez.
Nic, nigdy nie jest w stanie jej wypełnić.
Zapewne wielu z nas dorosłych jej doświadczyło, bo śmierci nie da się uniknąć.
A gdy jej następstwa dotykają dzieci? Jak rozmawiać o stracie, żałobie i tęsknocie? Jak pomóc dziecku oswoić te trudne emocje?
Marianna Sztyma w swej książce pt. "Pusta" w niezwykle subtelny sposób obrazuje pustkę, która towarzyszy pewnej dziewczynce. Bohaterka bardzo tęskni za swoim kocim przyjacielem. Pustka puka do jej pokoju. Jest białą bezkształtną plamą, która w niczym nie przypomina ukochanego zwierzaka. Towarzyszy dziewczynce w jej codzienności. Nie znika, ale zapewnia, że stanie się mniejsza.
Porównanie pustki (tęsknoty) do zmniejszającej się wraz z upływem czasu białej plamy jest bardzo trafne.
Tęsknota za kimś, kto odszedł na zawsze nigdy nie minie, ale będzie inna z każdym rokiem. Jej miejsce będą po części zajmować wspomnienia.
Niezwykle oszczędna w słowach, ale jakże mądra i potrzebna książka pozwoli naszym pociechom oswoić się ze stratą.
Udowadnia, że żałoba, tęsknota i towarzysząca im pustka nie są powodem do wstydu, a naturalnymi, choć niezwykle trudnymi uczuciami.