RZEŹNIK

Autor pokroju Maxa Czornyja nigdy nie pisze historii łatwych i ckliwych. Jego książki są więc zarezerwowane tylko dla czytelników o mocnych nerwach, gdyż, mówiąc kolokwialnie, trup pada tu gęsto. Jak sam pisarz uznał „intensywna praca z notesem, laptopem czy aktami potrafi człowieka nasączyć jak atrament bibułę”. Muszę zapamiętać to bardzo plastyczne określenie, a na dodatek zgadzam się z nim w stu procentach. Historie opisywane przez Maxa Czornyja tak łatwo nie wyparowują z pamięci odbiorcy.

Po raz kolejny plusem w stylu pisania autora jest sposób wysławiania się głównej postaci. Narracja jest poprowadzona w sposób pierwszoosobowy, co momentami jest wręcz makabryczne. O takie odczucie zapewne chodziło autorowi, a mówienie z lekkością o śmierci nie jest przecież czymś powszednim. Czy jest to solidna historia oparta na prawdzie? Warto samemu się o tym przekonać i prześledzić działania diabła o wyglądzie poszkodowanej postaci. Zdjęcia jednak zobaczyć nie możemy, co jest jeszcze bardziej tajemnicze.

Nie zgadzam się jednak z jedną kwestią- Józef Cyppek, seryjny morderca, uważał, że nie trzeba bać się śmierci. Moim zdaniem, to bzdura i mało logiczny wniosek. Owszem, wszystko ma swoją przyczynę i skutek, skutkiem narodzin jest końcowe zejście ze świata. Nie mogę jednak przejść obojętnie nad lekkością Rzeźnika z Niebuszewa (dzielnicy Szczecina).

Wielu czytelników na pewno zastanowi się także nad inną kwestią: jak to możliwe, że Józef Cyppek, niepełnosprawny wychowanek dwunarodowego środowiska, w tym wojennego i na powrót polskiego Szczecina, mógł zabijać z taką lekkością? W okresie wojennym widok nieżywej osoby był przecież bardzo intensywny, dlaczego więc i tak ktoś lubował się w odbieraniu życia niewinnym ludziom? Po lekturze zadaję sobie jeszcze więcej pytań, ale najbardziej nurtuje mnie jedno. Czy w przypadku seryjnych morderców, którzy notorycznie poszukują nowych ofiar, kara śmierci jest nieetyczna? Zawsze był to temat sporny, choć ja od dawna mam wyrobioną opinię.

Książka nie jest zła, ale jej minusy to intensywne przeskoki czasowe oraz mocno polityczna fabuła. Dużo tu tego typu wzmianek, a dla mnie polityka to jeden z najgorszych tematów do rozmowy. Nie interesuję się nią, dlatego niektóre rozdziały nie za bardzo mi przypasowały. Gubiłam się, ale to tylko moje odczucie. Nie jestem tą książką jednak rozczarowana, jak też nie oczarowana, jeśli w ogóle można tu mówić o tego typu uczuciach. Dopiero późniejsze rozdziały przestały być dla mnie chaotyczne i nabrały mocno drastycznego charakteru.