Scenariusz z życia

Książki z serii BABIE LATO autorstwa Anny M. Brengos można potraktować jak swego rodzaju sinusoidę. Raz jest dobrze, słodko-gorzko, odpowiednio do okazji. Aż chce się powiedzieć, że pisarka stosuje antyczną, ale niezapomnianą zasadę decorum, gdzie gatunek pasuje do tematu i stylu. Owszem, nie jest wyszukanie i nie można tychże krótkich powieści nazywać perełkami czy bestsellerami. Historie zaproponowane przez panią Brengos mają nas wzruszać, pouczać, zmuszać do indywidualnej refleksji. Z drugiej jednak strony, czasem zdarza się, że inne utwory pisarki już takie nie są i czytelnik wręcz zmusza się, by dotrzeć do zakończenia. Czy „Scenariusz z życia” warto czytać? Według mnie tak, szczególnie przez kobiety zranione uczuciowo. Trzeba o siebie walczyć, a nie płakać pod kołdrą- w ten sposób do niczego nie dojdziemy i o tym jest właśnie ta krótka powieść.
Marta Cichecka to główna bohaterka książki. Kobieta jest po pięćdziesiątce, ma męża Bogusia, a także dorosłą córkę Ewę oraz wnusia Piotrusia. Marta to także spełniona pani pedagog, choć i tak jej drugim etatem, a może nawet pierwszym, jest usługiwanie mężowi jako kura domowa. Przynieś, wynieś, pozamiataj, a na dodatek wyprasuj mi, odgrzej obiad, podaj piwo- to codziennie zadania pani domu. Niestety, Marcie w jednej sekundzie zawala się, i tak już niezbyt atrakcyjne, małżeństwo. Zdrada męża zawsze boli i tym razem pisarka nie uczyniła wyjątku. Na szczęście, Marta ze swoim bólem nie pozostaje sama sobie, ponieważ ma oddaną przyjaciółkę Kasię. To ona uświadamia dojrzałej kobiecie, że trzeba o siebie walczyć. Hasło: NIE PRÓBUJ. ZRÓB TO mocno zakorzeni się w głowie kobiety. Co postanowi odrzucona żona? Czy się rozwiedzie? Czy zamknie się w czterech ścianach? Dlaczego pewnego dnia tak ochoczo siada przed komputerem i tworzy? Tylko co tworzy? Tego musicie dowiedzieć się sami, a warto to uczynić.
Większość fabuły oparta jest na pomysłach Marty, która zrozumiała, że musi uwierzyć w siebie i zacząć żyć po swojemu. Niemniej jednak, ja na długo zapamiętam córkę kobiety, Ewę. Tak egoistycznej, zapatrzonej w siebie, wygodnej laluni nie chciałabym mieć w swoim otoczeniu. Zakładam, że taka projekcja jej charakteru była celowa- jeśli tak, to bardzo dobrze się udała.
Autorka bardzo dobrze ujęła temat życia po pięćdziesiątce. Gdy mamy jakąś bratnią duszę lub zapalnik do działania, wówczas nie musimy zamykać się w czterech ścianach i upodabniać się do stuprocentowej kury domowej czy służącej. Podobało mi się też podejście pisarki do romansu faceta po pięćdziesiątce z dwudziestokilkuletnią lalką Barbie. Jak konkretnie go opisała? Sami zobaczcie.
Czy polecam książkę? Cóż, jak już wspominałam, nie jest to powiastka wyższych lotów, można ją przeczytać w jeden leniwy wieczór. Sama jednak dobrze się przy niej bawiłam i nie zmuszałam się do czytania. Język i styl jest tu adekwatny do całej fabuły.