Sekretne dziecko

Kerry Fisher to angielska pisarka, której powieści potrafią wzruszyć, zmusić do myślenia. Nie wszystko, co w nich zawarte, jest sielankowe i idealne, ale takie jest przecież prawdziwe życie człowieka- ma ono różne odcienie, raz jesteśmy na wozie, a raz pod wozem. Jak dotąd przeczytałam trzy książki autorki, ubolewam tylko nad tym, że nie wszystkie tytuły są dostępne w mojej ukochanej filii bibliotecznej. Liczę jednak na to, że kiedyś ktoś uzupełni braki. Myślę, że byłoby to niezłe posunięcie i gratka dla fanów obyczaju przez duże O.
„Sekretne dziecko” to powieść przedstawiona w bardzo dużej przestrzeni czasowej. Wydarzenia, które dotyczą głównej bohaterki, Suzie, i jej rodziny przypadają na lata 1968-2015. Początkowo poznajemy Suzie, młodą dziewczynę, która już w wieku dziewiętnastu lat wyszła za mąż, a matką została niewiele później. Danny, jej mąż, jako marynarz częściej przebywał poza domem, jego powroty zawsze były traktowane niemal jak święto narodowe. Nie oznacza to jednak, że mężczyzna ten w każdym porcie miał inną kobietę. Danny zdecydowanie obala mit marynarza-bawidamka. Dla niego Suzie jest idealna, wspaniała, dała mu córkę o imieniu Louise. Dlaczego zatem kobieta pod nieobecność męża zamieszka w londyńskim Domu Matki i Dziecka? Dlaczego podejmie najtrudniejszą i bolesną decyzję? Tego zdradzić nie mogę, jednak ta traumatyczna decyzja wpłynie bardzo mocno na dalsze życie Suzie i jej rodziny. Danny nie może dowiedzieć się o jej sekrecie, ale czy ktoś nie wyda zranionej kobiety? Kto w ogóle wie o jej problemach? Kim też jest Lizzy vel Jeanie- kobieta, którą główna bohaterka będzie często spotykać na swej drodze? Świat jest przecież taki mały i z wyświechtanym frazesem nie ma nic wspólnego… Temat opisany wyżej będzie dla czytelników dobrym pretekstem do szczerej rozmowy. Czy można bowiem od razu potępiać taką kobietę? Czy fikcyjna Suzie, ale i prawdziwe kobiety, zasługują wyłącznie na najgorsze, niemal na średniowieczne spalenie na stosie? Warto się nad tym zastanowić.
Czas mija, aż w końcu Danny, dla dobra rodziny, rezygnuje z pracy w marynarce. Spędza teraz więcej czasu z żoną i córką, ale jest też namawiany przez Suzie do powiększenia rodziny. Czy jednak można żywą istotę traktować jako zamiennik lub jakiś dobrze działający korektor wymazujący dawne krzywdy? Przecież dziecko to nie buty, które można wyrzucić i kupić nowe, prawda? Czy Danny zrozumie, dlaczego Suzie jest taka uparta? Czy Grace, druga córka pary, zmieni nastawienie kobiety do życia? Tego także nie zdradzę, ale swoista nierówność w traktowaniu Louise i Grace będzie miało wręcz niebotyczny wpływ na rozwijającą się fabułę.
Jak już wyżej wspomniałam, głęboko skrywany sekret Suzie wpłynie nie tylko na jej małżeństwo, lecz także na relacje z córkami. Jeśli chodzi o Louise, dziewczyna dotkliwie zrozumie, czym są wygórowane wymagania względem dziecka. Matka pragnie, aby Louise była nauczycielką, co kiedyś nie było takie proste. Czyżby Susie udowadniała samej sobie, że całodobowa opieka nad dzieckiem nie idzie na marne? Dlaczego matka żarliwie odmawia córce kariery muzycznej, skoro sama niegdyś uwielbiała śpiewać i występować na scenie? Wszystko wyjaśni się, gdy czytelnicy dotrą do opisów z zabiegiem retrospekcji.
Poza głównym wątkiem ważne, by odbiorca zastanowił się nad czymś równie istotnym. Jakim lepiej być człowiekiem- do bólu poważnym, uporządkowanym, czy może roztrzepanym i popełniającym błędy? Który z opisów pasuje do Louise, a który do Grace? Nie chcę tego ujawniać, ale po przeczytaniu książki jeszcze bardziej rozumiem, że każdy z nas ma prawo do wpadek i porażek. W końcu nie pomyli się tylko ten, kto niczym się nie zajmuje.
Cała powieść rzeczywiście jest troszkę przegadana, ale nie męczyłam się z dotarciem do końca. Samo zakończenie szczególnie mnie nie zaskoczyło, natomiast liczyłam na inne wydarzenia. Czy autorka mnie zawiodła? Nie i na pewno jeszcze sięgnę po inne jej propozycje.
Książkę można polecić osobom, które same lubią zastanowić się nad niektórymi kwestiami społecznymi. Nasze życie nie zawsze jest czarno-białe, a to, co w pierwszej chwili wydaje się karygodne, takie wcale być nie musi. Wniosek? Nie ocenia się książki po okładce, NIGDY.

To moje pierwsze spotkanie literackie z twórczością autorstwa Pani Kerry Fisher w książce pt. ''Sekretne dziecko'', która potrafi za pomocą trafności dobranej odpowiedniej tematyki powieści, pracy z zaprzyjaźnionymi ludźmi oraz ma umiejętność do stworzenia odpowiedniej atmosfery w trakcie ich powstawania.

Zanim postanowiłam, że chce, przeczytać tę książkę to zapoznam się z opisem książki zamieszczonym na samym końcu, który spowodował we mnie ogromne poruszenie ze względu na tajemniczo brzmiący według mnie tytuł wywołujący dla niektórych Czytelników zagadkę, która towarzyszy głównej bohaterce praktycznie od samego początku napisanej tej niezwykłej powieści.

Główną bohaterką w tej powieści jest Susie wraz z jej rodziną, która nie zawsze potrafi ją zrozumieć, ale to wynika z tajemnicy, z którą sama musi, się zmierzyć wiedząc o tym, że nie będzie jej łatwo.

Książka ta składa się z 50 rozdziałów barwnie przedstawionych przez autorkę, a dodatkowo precyzyjnie opisuje uczucia nostalgiczne, które łączą się z dramatem i sekretem wewnętrznym Susie niemogącej go ujawnić przed rodziną.

To powieść to nie jest tylko próbą pokonania prawdziwych własnych słabości, ale poruszy wiele kobiecych, dziewczęcych serc.

Uważam, że nie każda dobra rada rodziców wpływa na młodą dziewczynę, ale powinna posłużyć w tym przypadku, że miłości do własnego dziecka nie powinno się wypierać.

Historia Susie osobiście mnie wciągnęła do zapoznania się z dalszym jej przebiegiem, który to dawał wiele do myślenia za każdym razem, gdy myślała ona o swojej rodzinie, która nie wiedziała o tym, co się zdarzyło.

Obserwowałam, dokładnie jak zachowywały się osoby jej towarzyszące w początkowej fazie czasu, w którym dokonał się czyn, którego nie chciała.
Pozostał jedynie ból, cierpienie i cisza. Najpiękniejsze jest to w niej, że ona myślała o nim. Kochała. Pomimo tego, że stał się dla niej kimś wyjątkowym.

Książka ta właściwie podoba mi się pod każdym względem, a w tym szczególnie ze względu na występujących w niej głównych bohaterów, jak i drugoplanowych, doboru odpowiednich dla nich słów oraz przemyśleń, które nie zawsze były miłe w odbiorze codziennym w stosunku do relacji mama-córka.

Czy Susie odnajdzie na tyle w sobie siłę, by ujawnić prawdę?

O tym warto, przekonać się czytając tę oto książkę.