Sekrety domu wśród róż

Marta to trzydziestolatka, która rozpoczyna pracę w Brukseli, jako gosposia zamożnej rodziny arystokratów. Dla dziewczyny to żaden problem rzucić wszystko i tak po prostu wyjechać. Marta wychowuje się bez ojca, który zostawił ją i jej matkę i podróżuje po świecie. Dziewczyna bardzo dokładnie wypełnia swoje obowiązki w nowej pracy, ale bardzo szybko dostrzega, że jej pracodawcy są dziwni. W przepięknej posiadłości mieszka baronowa Josephine, jej syn Paul z żoną Helene i trzyletnim synkiem Victorem. Marta dostaje regulamin pracy, który zawiera nakazy, ale również zakazy, których musi przestrzegać. Z czasem na jaw wyjdą wszystkie skrywane tajemnice.
„Sekrety domu wśród róż” to historia z kryminałem w tle. Podczas lektury nie zabraknie dreszczyku emocji.
Zakończenie jest ogromnym zaskoczeniem. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.
Przepiękna, klimatyczna okładka, wręcz zachęca, żeby sięgnąć po tę lekturę.
Polecam.

„[...] rodzinne brudy są jednak znacznie trudniejsze do uprzątnięcia”.

Trzydziestoletnia Marta odziedziczyła geny po ojcu, który pasjonował się fotografią, lubił podróżować i nie bał się ryzyka. Gdy była nastolatką, ojciec wyjechał w daleką podróż i do tej pory nie wrócił ani się nie kontaktował. Dla niej zawsze był autorytetem. Dziewczyna została z nadopiekuńczą matką, Adelą. Teraz kobieta ma okazję zacząć pracę w Belgii u bogatych baronów, więc nie waha się ani chwili dłużej i postanawia wyjechać, zostawiając współlokatorkę samą. W drodze do rezydencji, w autokarze poznaje miłego Franka, z którym ma nadzieje spotkać się w dni wolne od pracy. Dom państwa de Vigue mieści się na odludziu i jest porośnięty krzewami róż. To wzbudza zachwyt u Marty. Nie spodziewa się, że spotkanie ze starszą arystokratką Josephine, jej posępną synową Hélène, synem Paulem i trzyletnim wnuczkiem Victorem będzie należeć do przyjemnych. Starodawny wystrój domu, wiszące na ścianach obrazy budzą niepokój, ale także zaciekawienie. Podczas pobytu dzieją się dziwne rzeczy, a poprzednia gosposia zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Czy ta rodzina może coś ukrywać? Dlaczego Marta nie ma wstępu do niektórych pomieszczeń?

„Prawda jest dobra, ale tylko w odpowiedniej ilości. Jej nadmiar może bezpowrotnie zniszczyć piękne, dziecięce wspomnienia”.

Sylwia Michniewicz stworzyła powieść z nieszablonowymi postaciami, które wnoszą do fabuły nutę dreszczyku i grozy. Nietypowe zachowania rodziny powodują lęk. Mamy wrażenie, że wszystko zmierza do thrillera, lecz zakończenie sugeruje, co innego. Koniec jest zaskakujący i nie przypuszczałam, że autorka wyprowadzi czytelnika w pole. Umiejętność wodzenia za nos jest dla mnie plusem. Uwielbiam, gdy treść jest nieoczywista, pełno tajemnic i sekrecików, które na jaw wychodzą dopiero na końcu. Wyśmienita uczta czytelnicza.

Gorąco polecam tą urokliwą na swój sposób opowieść o rodzinnych więzach, samotności, chorobie. Udany debiut literacki, który poruszy Wasze serce i wprawi w zadumę.