Siła żaru

Żar ma wielką niszczycielską siłę, która może stanowić koniec albo początek. Pali za sobą wszystko, więc niszcząc coś złego daje wyzwolenie, ale paląc dobro sprawia, że tracimy w życiu coś cennego.

Ta książka balansuje na skrajnych emocjach, które rozgrywają się w rzeczywistości i umyśle bohaterki. Co ciekawie i zwracam wam na to uwagę, więcej jest tutaj właśnie tej nieprawdziwości utkanej z wyobrażeń, które przybierają formę domu pośrodku lasu z mnóstwem drzwi. Drzwi są swoistymi portalami, za którymi są przeróżni ludzie, którzy tylko czekają, by podzielić się z główną bohaterką Katarzyną swoją historią. Mają one za cel ukazać szereg sytuacji i emocji, z którymi i Katarzyna musiała zmierzyć się na swojej drodze, a często spychała je w czeluści swojego umysłu. Trochę mi się to kojarzyło z „Małym Księciem” i odwiedzaniem planet.

Sama koncepcja naprawdę mi się podobała szczególnie z początku, ale w pewnym momencie było dla mnie trochę tego za dużo. Już miałam wielką ochotę wrócić do rzeczywistości i czekałam na zakończenie, by zrozumieć całość. Koniec dał mi odpowiedź i naprawdę mnie wciągnęło poznawanie dlaczego Katarzyna stworzyła ten swój świat i przed jak tragiczną prawdą miało ją to obronić, ale zabrakło mi więcej wyjaśnień. Czułam po zakończeniu, że nie odkryłam wszystkiego i wiem, że mógł to być celowy zabieg autora, ale przez to, że środek trochę mnie momentami męczył jeszcze bardziej mi to przeszkadzało.

Mam mieszane uczucia, bo książka miała dla mnie wzloty i upadki. Od ekscytacji treścią do zmęczenia i brakiem zrozumienia. Książka jest reklamowana zdaniem: „granica między rzeczywistością, a szaleństwem bywa zadziwiająco cienka” i moje emocje z nią związane były dokładnie na takiej granicy. Łatwo było mi ją lubić i nie lubić.