Silence

Gdy pierwszy raz natknęłam się na opis „Silence”, od razu skojarzyła mi się z inną książką, której fabuła brzmiała bardzo podobnie. Tę drugą czytałam już kilka lat temu, ale w dalszym ciągu miło ją wspominam i już niejednokrotnie do niej powracałam. Miałam nadzieję, że w „Silence” również się tak wczuję. To sprawiło, że nabrałam ogromnej ochoty, żeby ją przeczytać . Byłam ciekawa jak Natasha Preston przedstawiła ten wątek dobrowolnego milczenia.

Trochę się zawiodłam, ale to wynikało jedynie z mojego porównania tych dwóch książek. Dzieło Natashy Preston samo w sobie naprawdę mi się podobało. Opowiada przejmującą, przesyconą goryczą i co najważniejsze realną historię. Autorka dotyka trudnych tematów, ale robi to w tak lekki i prosty sposób, że nie przytłaczają one czytelnika. Czyta się w błyskawicznym tempie. Nawet nie zauważyłam, kiedy dobrnęłam do końcówki. W treści przewijają się niedopowiedzenia, które intrygują i nakręcają do jak najszybszego rozwikłania tajemnicy. Nie mam większych zastrzeżeń do kreacji bohaterów, zapałałam do nich sympatią. Byli wiarygodni oraz naprawdę intrygujący, tylko niektóre ich zachowania były dla mnie dość irracjonalne. Bardzo podobały mi się opisy emocji, tragających bohaterami. Były takie rzeczywiste i wyraźne. Autorka zadbała o to, aby wątki były spójne, jak i również, żeby skłaniały do refleksji. Cała historia została przemyślana i ciekawie przedstawiona. Samo zakończenie totalnie mnie rozbiło...

Przeczytałam tę pozycję niemal w jeden dzień! Wciągnęła mnie od pierwszej strony. Tak bardzo chciałam dowiedzieć się, dlaczego Oakley przestała mówić, że nie umiałam się oderwać od tej książki. Chłonęłam słowo za słowem, rozdział za rozdziałem dopóki nie dowiedziałam się dlaczego główna bohaterka postanowiła nagle zamilknąć.

Historię poznajemy z punktu widzenia Oakley oraz Cole'a, co jest wielkim plusem tej pozycji. Uwielbiam narrację pierwszoosobową, dzięki niej bardziej mogę poznać uczucia i myśli bohaterów. Mimo tego typu narracji, autorka nie wyłożyła wszystkich kart od razu. Powoli poznajemy historię, jednak przeszłość Oakley w dalszym ciągu jest owiana tajemnicą.. do czasu. Bohaterowie, zarówno pierwszo jak i drugoplanowi, są świetnie wykreowani. Jednak najbardziej polubiłam Cole'a i Oakey. Swoją drogą muszę przyznać, że stanowią oni duet idealny.

Niestety uczucie między nimi czasami bywało zbyt cukierkowate. Słodkie aż do przesady. Jednak tajemnica głównej bohaterki, przyjemny styl autorki i poruszająca historia nadrabiają przesłodzony związek głównych bohaterów. Jedno przyznać muszę- zachowanie Cole'a względem Oakley naprawdę chwyta za serce i głównie za to go tak bardzo polubiłam.

Jeśli chodzi o tajemnicę Oakley to domyślałam się co jej się przydarzyło, ale nie przewidziałam wszystkiego. Końcówka jest naprawdę wstrząsająca i emocjonująca. Nie chcę Wam zdradzać za dużo z fabuły, więc powiem tylko tyle, że to "coś" przez co główna bohaterka przestała mówić było zdecydowanie za mało pokazane w książce. Gdyby autorka postanowiła przedstawić ten problem nieco szerzej i zdecydowała się na więcej "dreszczyku emocji" to ta pozycja zyskała by naprawdę dużo. Brak napięcia może przeszkadzać miłośnikom thrillerów, jednak jeśli podejdziecie do tej książki jak do romansu, bo głównej mierze nim właśnie jest, to będziecie zadowoleni. Z niecierpliwością czekam na drugi tom bo... jak można w ten sposób zakończyć książkę?!

http://www.maobmaze.pl/2018/03/silence.html

"Silence" to powieść, obok której zdecydowanie nie mogłam przejść obojętnie. Moje pierwsze spojrzenie na tę okładkę i wiedziałam, że prędzej czy później moje drogi skrzyżują się z tą lekturą. Byłam ciekawa jak autorka poradzi sobie z tak trudnym tematem, tym bardziej, że było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej pani. Jakie wrażenie zrobiła na mnie stworzona przez nią historia? Czy warto poświęcać czas na zapoznanie się z "Silence"? Czy losy głównej bohaterki znalazły szczególne miejsce w moim sercu? Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego wszystkiego dowiecie.

Oakley kiedyś była normalną dziewczynką. Do czasu kiedy wydarzyło się coś co sprawiło, że przestała mówić. Lekarze nie są w stanie jej pomóc, nikt nie domyśla się jaki jest powód jej milczenia. Dziewczyna jest pewna, że jeśli wyznałaby prawdę, nikt by jej nie uwierzył. Dlatego siedzi cicho choć cena jaką musi za to płacić jest naprawdę wysoka. Rówieśnicy uważają ją za dziwadło, a matka robi wszystko, aby "naprawić" swoją córkę. Tylko Cole stara się ją zrozumieć, choć także nie wie co stało się kilka lat temu. Czy Oakley odnajdzie w sobie odwagę, aby w końcu przemówić?

Fabuła książki jest ciekawa i wzruszająca. Autorka poruszyła bardzo trudny temat, ale zrobiła to w niezwykle lekki sposób, dzięki czemu cała historia doskonale sprawdzi się dla uczniów wyższych klas podstawówki czy też liceum. Spodziewałam się, że Natasha Preston będzie bardziej brutalna w swoich opisach, jednak okazało się, że nic nie jest tutaj napisane wprost, a to co wydarzyło się w życiu głównej bohaterki jest po prostu delikatnie zasugerowane. Podoba mi się ta wrażliwość, bo dzięki temu młodzież może zapoznawać się z trudnymi wątkami, bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Główna bohaterka wzbudza w nas wiele emocji, przede wszystkim współczucie i wzruszenie. Podczas czytania "Silence" bardzo zżyłam się z Oakley i strasznie trudno było mi się z nią pożegnać. Całe szczęście wyczytałam, że będzie kolejna część tej serii, więc zdecydowanie jest na co czekać. W tego typu powieściach autorzy często nieumyślnie tworzą bardzo irytujące postacie, które nie dość, że działają nam na nerwy to przy okazji są tak mocno wyidealizowane, że nie ma mowy tutaj o realizmie. Natasha Preston postarała się jednak, aby główna bohaterka wywoływała w czytelniku raczej te pozytywne emocje, a przy tym wydaje się ona niezwykle życiową postacią.

Język jakim posługuje się autorka jest lekki i przyjemny w odbiorze. Jestem pewna, że zarówno ci trochę młodsi jak i starsi czytelnicy zrozumieją fabułę i docenią styl Natashy Preston. Powieść czyta się szybko, jednak w wielu momentach warto się na chwilę zatrzymać i przemyśleć kilka spraw. "Silence" skłoniło mnie do głębszych refleksji i do zastanowienia się nad tematyką przemocy fizycznej i psychicznej. Zakończenie tej książki złamało mi serce i jeszcze długo po odłożeniu jej na półkę nie mogłam się pozbierać. Mam nadzieję, że kolejna część zostanie jak najszybciej wydana, bo koniecznie muszę dowiedzieć się co dalej stanie się z Oakley i Cole'em.

Podsumowując - "Silence" to naprawdę dobra pozycja, która z jednej strony jest lekka i przeznaczona dla młodzieży, ale z drugiej porusza niezwykle trudny i ważny temat, co sprawia, że również starsi czytelnicy znajdą w niej coś dla siebie. Zakochałam się w twórczości Natashy Preston i z pewnością nie jest to nasze ostatnie spotkanie.

Oakley codziennie rano wstaje, je śniadanie ze swoją rodziną, chodzi do szkoły i spotyka się z osobami, na których jej zależy. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest zwykłą nastolatką, jednak tak nie jest... Dziewczyna od jedenastego roku życia nie mówi. Nie, nie jest chora, jak pewnie każdy na początku by pomyślał. Ona nie mówi z wyboru. Tylko ona wie co się stało, i ma pewność, że cena jaką płaci za bycie dziwadłem, jest i tak niższa niż cena za powiedzenia prawdy, w którą i tak nikt nie uwierzy. Jest pewna, że tylko cisza może ją ochronić. Nawet miłość i wsparcie Cole'a nie wystarczają, by wyciągnąć ją z milczenia... Aż do pewnego dnia...

Książkę polecało bardzo wielu blogerów, więc i ja z wielką chęcią po nią sięgnęłam. Byłam bardzo ciekawa rozwoju sytuacji, a także rozwiązania się sprawy - dlaczego Oakley nie mówi.

Polubiłam główną bohaterkę (co niestety zmieniło się na końcu książki..), a także Cole'a, który od dzieciństwa był jej najlepszym przyjacielem. Już na początku lektury zmieniają swoje relacje na chłopak-dziewczyna.

Chłopak jest przesłodki, daje oparcie Oakley, zawsze jest przy niej. Jego charakter mnie zauroczył. Szczerze mówiąc, to jego osoba podnosi moją ocenę książki przynajmniej o 1/3 :D

"Silence" jest napisana w fajnym stylu. Bardzo spodobał mi się fakt, że część myśli jest umieszczona w cudzysłowach. Nie ma zagmatwanych zdań, które trzeba by było przeczytać kilka razy, dzięki czemu książkę można pochłonąć w jeden dzień - mi to zajęło trzy, ze względu na szkołę :) Całość oceniam pozytywnie, jednak czasami wiało nudą, były to jednak sporadyczne momenty.
Jak na razie, to prawie wszystko oceniam na plus, co więc mi się nie spodobało w tym zakończeniu? Wyżej wspomniałam, że zauroczyła mnie postawa Cole'a, który zawsze był przy głównej bohaterce. Nawet nie wiecie jak bardzo się zdenerwowałam, gdy na koniec ona w pewnym sensie zaczęła myśleć tylko o sobie... Zachowywała się jak egoistka, nie widząca więcej jak własny czubek nosa... Podejrzewam, że autorka książki zrobiła tak ze względu na to, że z góry jest zaplanowana kolejna część... Jednak szczerze mówiąc, to nie wiem czy będę chciała ją przeczytać :)

Recenzja dostępna również na: pospolitaola.blogspot.com