Śnieg jeszcze czysty

„Wszystko będzie dobrze”.

Obraz ubrany w biel, czerń i szarości. Piękny, dramatyczny, wzruszający..
Migawki codzienności ludzi żyjących na typowej polskiej wsi pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku. I pewna tragedia..
Ktoś znalazł się w złym miejscu o złym czasie. Czyjaś krew rozbryzgała się na śniegu na kształt skrzydeł. Ktoś stracił matkę, żonę – anioła. Czyjś dom, choć ogrzewany piecem, stał się zimny, jakby nagle zabrakło mu duszy. Wypełnił się za to przejmującym smutkiem i nieznośnym oczekiwaniem nie wiadomo na co.. Ktoś z dnia na dzień musiał nauczyć się tłumić swoje uczucia i z nikim się nimi nie dzielić. Zagłuszać tęsknotę, dusić złość, utopić cierpienie, powściągnąć myśli „jak postrzelone w locie ptaki”, miarkować słowa i żyć pomimo wszystko.. Ktoś kogoś zostawił na pastwę losu. Na czyimś sercu ktoś położył kamień, „bolało tępo, biło jakby wolniej, ale i silniej”. Ktoś bał się spojrzeć w lustro, by nie ujrzeć w nim ducha, a ktoś się nie bał..

„Śnieg jeszcze czysty” – literatura piękna chwytająca za serce i zostawiająca w nim ślad. Wielowarstwowa. Uniwersalna. Magiczna.

Polecam.

227 stron, a taki ogrom emocji, które ciężko ująć w słowa. 💔

Anna Musiałowicz już „Kuklanym lasem” pokazała mi, że ma tę umiejętność w przekazywaniu wszelakich emocji, ale „Śnieg jeszcze czysty” totalnie mnie rozłożył na łopatki.

Na to jak odbieramy daną treść wpływają na pewno nasze własne doświadczenia, ale uczucia, które niesie ta książka są tak uniwersalne, że każdy poczuje to coś. Oczywiście, że realia wsi pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku dodają tej historii klimatu i siermięgi tamtych czasów. Mam nadzieję czytając, że teraz ludzie zachowują się inaczej, ale czy tak naprawdę jest to w tej konkretnej sytuacji ciężko mi stwierdzić. Co nie świadczy za dobrze o naszym postępie w człowieczeństwie.

Gabrysia widzi śmierć swojej mamy i pozostaje pod opieką ojca i babci, ale jej mama nie odchodzi tak do końca... Pojawia się w tej książce groza wynikająca ze spraw, których nie da się wyjaśnić, ale największą grozą tej historii jest ta rzeczywistość, którą tworzą żywi ludzi. Musicie mi uwierzyć, że nie będziecie się przejmować w tej książce demonami, a sytuacją nastoletniej Gabrysi, którą będziecie mieli ochotę ochronić i sprawić, by każda kolejna przełożona kartka niosła ze sobą zdanie, które poprawi jej los.

Autorka znowu zaserwowała nam takie zakończenie, którego nie sposób zapomnieć. Po tej książce czytelnik ma ochotę wrzeszczeć i to nie ze strachu, a z niesprawiedliwości. Przychodzi mi na myśl, że jeżeli „Wrony” Petry Dvorakovej zrobiły na was wrażenie to koniecznie musicie przeczytać „Śnieg jeszcze czysty”. Książka, która zaserwuje wam moralnego kaca. Nie pozostaje mi nic innego jak wystawić tej książce ocenę 10/10. ❤️🖤💔

Widziałam, że wydawnictwo śledziło ostatnio liczbę ocen pod książką „Wrony” i chciałabym, by ten tysiąc ocen pojawił się pod tym śniegiem, który zabarwia się na czerwono...