Spalona za czary. Historia Triny Papisten

,,Dlatego ten, kto się boi, przyzna się do wszystkiego. Nawet do tego, czego nie zrobił."

No powiem wam, że przeczytać tą książkę, to było prawdziwe emocjonalne wyzwanie. Być może dlatego, że to opowieść po części prawdziwa dotycząca Triny Papisten, według innych noszącej miano wiedźmy. Z początku wchodzimy w wydarzenia, które pokazują jak zatrzymane zostały kobiety uznane za czarownictwo. Widzimy jak ludność zerka na nie z ciekawością i rozszarpuje kawałki materiału, jakoby one miały nieść nieszczęście dla innych. Czytamy o tym jak ich ciała płoną, to są dokładne opisy, które działają bardziej pobudzająco niż czarna kawa. Następnie w czasie późniejszym zerkamy na opowieść o starszej kobiecie, która przepowiada przyszłość młodemu mężczyźnie. Wyśmiewa wszystko co mu powiedziała, gdyż nie wierzy, że kiedykolwiek się zakocha. W każdym miejscu miewał panienki na raz i jest przekonany, że tym razem też będzie tak samo. Nie mija jednak wiele czasu, a zauważa młodą kobietę o ognistych włosach, które powiewają jej na wietrze. Nie potrafi oderwać od niej wzroku. Pięknie zostało tu opisane uczucie miłości tak silnej i mocnej niczym skorupa żółwia. On sam nie widzi kusicielek wokół niego spacerujących, tylko te włosy, piękne oczy i aż nie wierzy w to, że przecież ją zna. To wdowa po starszym mężu, która rok czasu żałobę trzymała, a teraz tańczy swobodnie niczym najpiękniejsza niewiasta jakby zachęcając do zalotów. Jego pragnienie jest na tyle silne, że się jej oświadcza. Następnie zostanie nam zdradzone, że kobieta nikomu nie odmawia pomocy. Dobrze zna się na ziołolecznictwie i nie przechodzi obok potrzebującego. Wystarczyło jednak, że jakieś nieszczęście spadło na ludzi, a to ją podejrzewali o najgorsze. W ten sposób ze wspaniałej zielarki stała się dla nich czarownicą rzucającą klątwy...
Oj nie zaśnie ten, kto zdobył wiedzę z książki. Zobaczy bowiem, że kto sercem steruje i tak najgorszym się stanie. To naprawdę mocna historia, która im dalej, tym bardziej wstrząsa. Mogę tylko dziękować Bogu, że żyję teraz, a nie wtedy.