Styl zygmuntowski

Styl zygmuntowski jest jedną z kilku prac Zubrzyckiego poświęconych własnościom polskiej architektury na przestrzeni wieków. Za przesłanki do wyodrębnieia takiego etapu w sztuce autor uważa fakt zaszczepienia w wyjątkowy sposób przez ostatnich Jagiellonów – Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta – włoskiej architektury epoki odrodzenia. Zakorzeniony w Polsce renesans włoski został wzbogacony o rodzime pierwiastki tworząc zupełnie nowy i odrębny styl. Po drugie odrodzenie w Polsce stanowiło jednolity nurt do czasów kolejnego króla Zygmunta – III Wazy. Przez fakt zaistnienia wielu cech wskazujących na istotne różnice między renesansem europejskim a polskim, Zubrzycki postuluje dookreślenie tego okresu jako stylu zygmuntowskiego. Swoje rozważania na temat sztuki architektonicznej rozpoczyna od pojawienia się nowych tendencji w sztuce jako takiej, zwłaszcza w odniesieniu do literatury. Pracę jak zwykle ozdabia setkami rycin, planów i fotografii przedstawiających niezwykłe zabytki, z których wielu, po dwóch wojnach światowych, nie możemy już podziwiać.