Świadomy wybór

Cieszę się, że znowu trafiam na książkę napisaną przez Izabelę M. Krasińską. Czekałam na to dość długo, ale oczekiwanie okazało się niezwykle owocne, a treść „Świadomego wyboru” na długo zapadnie mi w pamięci. Z całą pewnością użyczę tę książkę osobom niezdecydowanym, a także nieco lekkomyślnym- taki zimny prysznic, jaki funduje nam pisarka, może dobrze pokierować ścieżkami życiowymi konkretnego odbiorcy. Każdy rozdział dodany do „Świadomego wyboru” jest wciągający, a ja sama bardzo interesowałam się losami bohaterów. Nie miałam swoich faworytów, chociaż czasem przeżywałam coś na wzór rozgoryczenia, jak też realnie zaciskałam kciuki, by w końcu wszystko potoczyło się pomyślnie. Skoro więc czułam się tak, jak gdyby bohaterowie byli prawdziwi, a nie fikcyjni, to moje zachowanie można potraktować jako dowód świetnie opracowanej fabuły. Brawo!
„Świadomy wybór” to książka bardzo mocna, a zarazem stuprocentowo obyczajowa. Autorka przedstawiła nam bowiem różne oblicza macierzyństwa i tacierzyństwa. Podkreśliła, że powiększenie rodziny nie może być kaprysem, choć oczywiście nieplanowane ciąże się zdarzają. Bywa, że jedne pary czekają na ten moment latami, inne notorycznie odkładają ten plan na dłużej niewiadomą przyszłość, a bezlitosny zegar biologiczny tyka. Jeszcze inna sytuacja mówi o wymuszaniu potomstwa przez najbliższą rodzinę, jak też o braku chociaż minimalnego instynktu macierzyńskiego. Co też można zrobić, gdy para ma bardzo podzielone zdanie na ten temat- jedno z nich bardzo tego pragnie, a drugie nie chce nawet o tym słyszeć? Ile par, tyle opinii.
Taką mieszankę odnośnie do planowania rodziny przedstawiła nam autorka „Świadomego wyboru”. Wykreowała cztery pary, w tym jedną mającą już kilkuletniego syna. Nie zdradzę, czy pary mają coś ze sobą wspólnego, niemniej jednak na pewno czytelnikom nie zabraknie tu mocnych wrażeń. Przestrzegam jednak przed pochopną opinią czy krytykowaniem, a nawet szykanowaniem. To, że ktoś nie czuje w sobie instynktu macierzyńskiego lub nie pcha się na tytuł ojca roku, nie robi z niego potwora, proszę o tym pamiętać.
Podczas czytania powieści warto sobie też zadać następujące pytanie: jaki wpływ na decyzję o dziecku mają przeżycia człowieka z przeszłości? Czy ktoś pochodzący z patologii może zapewnić swojemu dziecku szczęście i miłość? Czy w ogóle nadaje się na rodzica? A może zrobi wszystko, by jego latorośl nigdy nie doświadczyła tak traumatycznych przeżyć i tym samym okaże się rodzicem na medal? Zapewniam, że jest to bardzo istotny temat, godny indywidualnych przemyśleń.
Autorka, poprzez historię czterech par, pokazała nam istny wachlarz emocji związany z ogłaszaniem tego, mogłoby się wydawać, cudownego wydarzenia. Jak jednak widzimy, nie wszystko związane z ciążą musi być bajkowe. Między parami może dochodzić do obrzucania się błotem, czynienia wyrzutów, poniżania, prania brudów, nienawiści. Warto więc prześledzić perypetie wszystkich bohaterów i od razu ich nie oczerniać. Wręcz przeciwnie- każdemu należy się odrobina zrozumienia.
Po przeczytaniu tej lektury wiem jedno- bardzo dziękuję moim rodzicom, którzy nigdy nie namawiali mnie siłą do macierzyństwa, nie zadawali ciągłych pytań i nie bawili się w swatki. Nie jestem matką, bo tak poukładało się moje życie. Gdybym jednak nią została, to NIGDY pod przymusem. Uważam to za najgorszą formę powiększania rodziny. Dziecko to ogromna odpowiedzialność, a nie zabawka na baterie, którą można wyłączyć i schować do szafy. Warto o tym pamiętać.
Co tu dużo mówić- książka jest świetna, a autorka włożyła w nią mnóstwo pracy. Myśli każdego z bohaterów pokazała niemal osobno, a zatem starannie dobierała słowa i perfekcyjnie odseparowała każdy z rozdziałów. Okładka i tytuł także są bardzo wymowne, idealnie pasują do tematu powieści.
Polecam!