Symfonia ciszy

Zdaniem pisarki, związek między kobietą a mężczyzną wcale nie musi wyglądać idealnie i przypominać płatków róż. Jest to bardzo trafne spostrzeżenie, gdyż idealnie jest tylko w bajkach dla dzieci. Jeśli więc odbiorca pragnie przysłowiowej kawy na ławę, to podczas czytania „Symfonii ciszy” na pewno ją otrzyma. Ba, nawet ze zdwojoną siłą, bo od miłości do nienawiści czy zemsty bardzo często dzieli nas tylko jeden krok. Tylko czy warto odbijać piłeczkę? Jest to temat do indywidualnych przemyśleń. Sama twierdzę, że odwet nic mi nie da, a jedynie wprawi mnie w jeszcze większą rozpacz. No, ale zemsta zemście nierówna, co doskonale pokazuje treść książki Nataszy Sochy…
Marcel to główny bohater powieści. Autorka od razu zdecydowała się przejść do sedna sprawy, bo początkowa historia mężczyzny dzieje się… na cmentarzu. W tym smutnym i cichym miejscu znajduje się grób jego małżonki, Anny. Ciarki mnie przechodzą, gdy autorka niezwykle autentycznie rozpisuje się o pustym mieszkaniu Marcela, o jego osamotnieniu i kompletnym załamaniu. Dramat dramatem, jednak trzeba jeść, spać, pracować. Autorka kazała mi się intensywnie zastanowić nad tym, czy hasło CZAS LECZY RANY ma jeszcze jakiekolwiek znaczenie. To smutne, ale każdy przekona się o tym na swój własny sposób. Ja bardzo się tego boję.
Uczucie bezsensu życia w przypadku Marcela szybko zamienia się w coś, co wywołuje palpitacje serca- zarówno u fikcyjnej postaci, jak i u nas, rzeczywistych czytelników. Okazuje się, że Anna miała przed mężem tajemnice. Jakie i dlaczego się kamuflowała? Nie chcę opisywać wszystkiego, ale znowu trzeba zastanowić się nad jedną kwestią. Czy wiemy, z kim jadamy śniadanie, rozmawiamy, po prostu mieszkamy w czterech ścianach? Okazuje się, że w przypadku związku Marcela z Anną było bardzo tajemniczo. Marcel postanowił nie próżnować i poznać odpowiedzi na wszystkie pytania. Czy dobrze robi? Warto się o tym przekonać, a akcja jest niezwykle dynamiczna.
Poza samą tajemnicą Anny bardzo cieszę się, że akcja powieści została osadzona w moim rodzinnym Poznaniu- autorka nie zapomniała, że Poznań był kiedyś jej centralnym miejscem, a ja dzięki temu mam niemal fotograficzny widok charakterystycznych dzielnic miasta, które bardzo dobrze znam.
Przekleństwa użyte w powieści to swego rodzaju decorum, czyli dopasowanie gatunku do tematu i stylu. Zszokowany i zrozpaczony mężczyzna pragnący poznać sekrety zmarłej żony raczej nie zdecyduje się na językową lekcję stylu, prawda? Oskarżenia o przesadną liczbę wulgaryzmów są więc bezpodstawne. Obsesja, szok, żal duszy, bezsilność i wściekłość. Taki warkocz ludzkich emocji przygotowała dla nas pisarka i z niczym nie przesadziła. Kolejne działania Marcela powodowały, że podczas lektury mocno się denerwowałam, a serce dużo szybciej biło. Jeśli taki był zamysł autorki- świetnie jej się to udało.
Czytelników zainteresuje nie tylko fabuła, ale i świetnie dopasowana okładka oraz wyraźny druk. Jedno jest pewne- przyjdzie czas, że i ja przygotuję moim bliskim ciepły napój z dodatkiem kardamonu. Koniecznie muszę to wypróbować!
Polecam.