Szepty dzieciństwa

Po książki Anny Sakowicz nie sięgam nałogowo, ale „Szepty dzieciństwa” były istnym strzałem w dziesiątkę. Fabuła była ukazana w sposób perfekcyjny- nic nie jest przerysowane, nierealne, sztuczne. Wręcz przeciwnie- historię zaprojektowaną przez autorkę można przypisać wielu statystycznym Kowalskim. Dlaczego tak uważam? Już wyjaśniam.
Główna bohaterka, Barbara Uchańska, otacza się w stuprocentowo polskim środowisku. Wskazuje na to zachowanie postaci, używany przez nią język, jej kontakty rodzinne i zawodowe. Kobieta pracuje bowiem w sklepie spożywczym, mąż Mietek dorabia na budowie, a zatem mężczyzna nie może mówić o stałym i pewnym zarobku. Małżeństwo musi też utrzymać dwoje dorastających dzieci- Pawła i Kasię. Dzieci są aktualnie w okresie dojrzewania, często słyszą szykany ze strony rówieśników. Złe odzywki mają związek z panującą w domu biedą. Bywa, że rodzice muszą udać się na tak zwany szaber, by można było przygotować skromny obiad. Jakby tego było mało, Basia mieszka także ze swoim ojcem- wdowcem, który jest alkoholikiem. Jego choroba ma związek ze śmiercią żony która, mówiąc delikatnie, nie była dobrym przykładem ani jako żona, ani tym bardziej jako matka. Jakich dramatów doświadczyła kiedyś Basia i jej brat, o którym w książce mówi się niewiele? Dlaczego kobieta niezbyt pochlebnie wyraża się na temat nieżyjącej już matki? Czy rzeczywiście problemy z dzieciństwa wpływają na dorosłe życie? Czy ojciec Basi zrozumie swój błąd i zapragnie zaminy? Warto się o tym przekonać, gdyż tematyka trudnej polskiej rzeczywistości jest tutaj ujęta w sposób perfekcyjny i wciągający.
Pewnego dnia Basia trafia na dodatkową ofertę pracy. Po przeprowadzonym szkoleniu kobieta miałaby udzielać pożyczek, tak zwanych chwilówek. Nie jest ona też jedyną chętną osobą do podjęcia dodatkowego zatrudnienia. Basia poznaje niejakiego Marka, taksówkarza, który mocno namiesza w życiu głównej bohaterki. Czy historię Basi i Marka można uznać za ciekawą? Według mnie tak, jak najbardziej. Nie tylko ich zwariowana relacja mocno wciąga czytelników. Autorka dodatkowo mocno podkreśla, jak zróżnicowane są potrzeby biednych Polaków. Dlaczego decydujemy się na niebezpieczne kredyty? Czy uczciwie je spłacamy? Jest to temat do bardzo głębokiej analizy i myślę, że został dodany przez autorkę ku przestrodze. Pożyczenie pieniędzy to jedno, ale trzeba je przecież oddać, co nierzadko staje się kłopotliwe…
Wielu odbiorców na pewno na długo zapamięta niejaką Urszulę- koleżankę Basi ze szkoły. Kobiety są niemal jak ogień i woda, jak biel i czerń. Basia uchodzi za biedną, zakompleksioną, wypełnioną zmartwieniami, podczas gdy Ula to mądra, zadbana kobieta biznesu. Czy dawne koleżanki będą umiały się dogadać? Czy dawno niewidziane osoby wkradające się w nasze życie mogą sporo namieszać? Nie chcę zbyt wiele zdradzać, niemniej jednak spotkanie dawnych uczennic nie jest oczywiste, banalne, nieciekawe. Wręcz przeciwnie- wątek ten powoduje bardzo silne skoki adrenaliny, których często potrzebujemy podczas czytania. Autorka mocno o nas zadbała i pokazała, że bycie bogatym, zadbanym może być bardzo zgubne, zwłaszcza dla obserwatorów.
Książka Anny Sakowicz to także zderzenie z moją ulubioną formą wypowiedz pisemnej, a mianowicie z dziennikiem. Barbara odnajdzie bowiem zeszyty zapisane niegdyś przez swoją matkę. Dlaczego ojciec Basi je ukrywał? Dlaczego nigdy o nich nie wspomniał? Co takiego zawierają? Mogę tylko zdradzić, że jest to bardzo emocjonujący wątek i na pewno nie zostanie szybko zapomniany przez czytelników.
Muszę bardzo pochwalić pisarkę za stworzenie tej książki. „Szepty dzieciństwa” to jedna z wielu jej propozycji książkowych, a ja już jestem pewna, że zapoznam się jeszcze z innymi książkami pisarki. Podoba mi się tutaj absolutnie wszystko- język, styl, powiązanie wątków, bardzo mocne ukazanie problemów zwyczajnej Polskiej rodziny. Po lekturze wielu czytelników zrozumie, że NAPRAWDĘ warto doceniać nawet drobne sukcesy rodzinne. Wspólny obiad? Spacer? Rozmowa? Niby banały, a jednak istotne sprawy.
Trzeba też pamiętać, że próba wyjścia z nałogu nie może być wymuszona. Wszystko tak naprawdę zależy od tego, czy chory chce podjąć leczenie. Bez zapału chorego NIC się nie uda.
Mocno polecam!