Sześć cichych pragnień

Twórczość Anny Langner nie jest mi obca, choć minęło sporo czasu od przeczytania innej jej powieści, konkretnie „Nie byłaś grzeczna w tym roku”. Wówczas uważałam, że motyw erotyczny przedstawiony w tekście nie jest przesadzony, wulgarny. Mało tego, był to tylko zarys innych, wzruszających historii obyczajowych, do których pisarka przyzwyczaja swoich fanów. Wcale nie trzeba opierać się tylko na sensualnych opisach, by wciągnąć odbiorcę i dać mu chwilę na osobiste refleksje.
Tym razem może i popełniłam błąd, ponieważ „Sześć cichych pragnień” to kontynuacja „Dwunastu głębszych oddechów”. Nic się jednak nie stało- autorka tak zwinnie operowała fabułą, że mogłam bez problemu domyślić się wszystkiego. Co prawda czasem zakręciła mi się łezka w oku, ale jestem przekonana, że był to celowy zabieg autorski. Jeśli tak, udał się w stu procentach.
Urzekł mnie też wątek Julii, która nieprzypadkowo została ukazana jako samotna matka. Wychowywanie małego dziecka (synka Jakuba) to nie lada wyzwanie, żaden kaprys czy chwilowa fanaberia. Na szczęście, kobieta ma dość spore wsparcie, co też jest bardzo wzruszającym elementem książki. Ach, no i nie można zapomnieć o mężczyźnie w czerni, którego wypowiedzi mogą wywołać nawet ciarki na plecach. Ale o kim mowa i co wydarzyło się w życiu Julii i osoby o pseudonimie Echo? Warto samemu zanurzyć się w szczegóły.
Bardzo istotny jest też temat przyjaźni- zwykle ta prawdziwa łączy się z zaufaniem, pomocą. Anna Langner postanowiła jednak pokazać nie tylko blaski, ale i cienie bliskiej relacji międzyludzkiej. Czy to dobry pomysł w przypadku książki? Jak najbardziej. Życie to nie tylko cudowny, usłany płatkami róż czas, gdyż możemy także natrafić na ostre kolce.
Książkę przeczytałam dość szybko, cieszę się, że mimo odwrotnej kolejności zdołałam bez problemu poznać wszystkie rozdziały. Autorka ma na swoim koncie aż 32 powieści, zatem na pewno jeszcze coś wybiorę.