Sztuka śmierci

O twórczości Aleksandry Marininy słyszałam już nieraz. Były to praktycznie same pozytywne opinie, opiewające w zachwyty nad kunsztem autorki. Więc, gdy nadarzyła się okazja z niecierpliwością wzięłam się za lekturę „Sztuka śmierci”. Tym bardziej, że opis brzmi naprawdę intrygująco.

Na początku byłam zaskoczona jej objętością. Zupełnie nie spodziewałam się tomiszcza takich rozmiarów. Przeszła mi przez głowę myśl, czy autorka sprosta wyzwaniu i utrzyma, obowiązkowe w kryminałach, napięcie przez blisko 600 stron.

Szczerze mówiąc, nie wiem co myśleć o tej książce. Z jednej strony autorka potrafiła mnie wciągnąć w całą tę historię, a z drugiej nie zostałam nią jakoś specjalnie oczarowana. Trochę się zawiodłam, jeżeli chodzi o akcję. Treść, to w zdecydowanej większości filozoficzne przemyślenia bohaterów, które sprawiały wrażenie mocno zbędnych i skutecznie przyhamowywały tempo akcji. Bohaterowie raczej nie wzbudzali sympatię, tylko lekką irytację. Intryga była logiczna i spójna, wzbudzała zainteresowanie. Pomysł z takim żywym, uduchowionym teatrem był naprawdę oryginalny, jednak tutaj nie pasował. Cała historia przez to nabrała takiego klimatu nierealności. Mimo całej tej objętości całość czyta się dość szybko. Autorka posługuje się lekkim i przystępnym piórem, co tylko to ułatwiało.
Ogólnie czytało mi się ją dobrze, ale raczej ponownie do niej nie wrócę.