Ta, która odeszła

Nie po raz pierwszy trafiam na książkę napisaną przez Izabelę M. Krasińską, dlatego łatwiej mi ocenić styl pisarki. Zwykle opiniuję jej propozycje dość wysoko, a i tym razem nie może być inaczej. Każdy rozdział dodany do „Tej, która odeszła” jest wciągający, a ja sama bardzo interesowałam się losami bohaterów. Nieprzypadkowe są też cytaty, które zostały nam przedstawione na samym początku tekstu. Najbardziej zapadły mi w głowie słowa Andrzeja Majewskiego. Mówił on bowiem, że „Człowiek mówi dobrze mówi o innych, gdy im nie zazdrości, i stąd wziął się zapewne zwyczaj chwalenia nieboszczyków”. Zazdrość gra w tej powieści pierwsze skrzypce, a jej konsekwencje są nie do zatrzymania…
Autorka przedstawiła nam losy dwóch kobiet. Ich życie widzimy w sposób przeplatany- raz dowiadujemy się, jak żyły one jako małe dzieci, nastolatki, dorastające młode kobiety, by w innych częściach tekstu zastanawiać się nad ich dorosłymi, w pełni samodzielnymi decyzjami. Pierwsza z ważnych postaci ma na imię Dominika, ale nazywana jest przez wszystkich pieszczotliwie Misią. Gdy była młoda, niczego jej nie brakowało- nie musiała martwić się o swój byt, była lubiana w szkole, a na dodatek wiedziała, jak wygląda ciepły, serdeczny dom, gdyż mogła liczyć na swoich rodziców. To właśnie w szkole poznała Eleonorę. Jest to druga istotna bohaterka, lecz jej życie nie wygląda już tak różowo. Wszechobecna bieda, brak zrozumienia, odrzucenie społeczne i nienawiść do własnego imienia powoduje, że Eleonora przyczepia się do Dominiki niczym rzep. Udaje jej przyjaciółkę, ale tak naprawdę aż gotuje się w niej na wieść o kolejnych sukcesach Miśki. Gdy dziewczyny dorastają i zakładają własne rodziny, przepaść materialna między nimi nie zanika. Wręcz przeciwnie, staje się ona jeszcze bardziej widoczna, co dużo intensywniej frustruje Eleonorę. W jaki sposób obie bohaterki zadbały o swoje gniazdo rodzinne? Jakich mają partnerów? Jakie spotykają ich kłopoty? Warto się o tym przekonać i zastanowić się też gruntowanie nad własnym postępowaniem.
Fakt, że Dominika jest bogata, a Eleonora nie, to tylko jeden z wielu ważnych elementów tej powieści. Autorka doskonale pokazała, że nawet w bogate osoby mają swoje tajemnice i nie są chodzącymi ideałami. Dominika miała przecież wszystko jako młoda dziewczyna, teraz marzy o założeniu własnej szkoły językowej, ale dlaczego nie może dogadać się z Maćkiem, przystojnym mężem? Uważam, że pani Krasińska wykazała się ogromną odwagą, gdyż problem rozwinięty w lekturze jest bardzo delikatny, można go zaliczyć do słynnych tematów tabu. Co takiego dzieje się w małżeństwie Dominiki? Czy Eleonora pomoże swojej przyjaciółce i wesprze ją w bardzo wstydliwym temacie? Zapraszam do lektury.
Nie chcę zdradzać całej fabuły, niemniej jednak książkę tę spokojnie można przeczytać w jeden wieczór. Rozdziały cały czas są wciągające, a zakończenie jest bardzo niespodziewane, wręcz szokujące. Być może wielu czytelników zrozumie, że pieniądze i ogólnie dobra sytuacja społeczna nie jest kluczem do rodzinnej idylli. Mam też wrażenie, że pisarka z perfekcyjną dokładnością ukazała nam portret typowego Polaka- zazdrośnika, który chciałby zabrać komuś wypracowane szczęście. Wielu Polaków nie wzrusza czyjś marny los. Dzieje się wręcz przeciwnie- uspokaja go sytuacja, w której to ktoś czuje się gorzej i ma większe powody do zmartwień.
Ach, jeszcze jedno. Powieść ta w pewnej chwili zaczęła mi się kojarzyć z bajkowym Pinokiem. Gdyby bowiem bohaterowie mieli magiczne nosy, to z całą pewnością bardzo by się im wydłużyły…
Nie mam nic do zarzucenia tej książce. Podobał mi się dobrze dopasowany język- dialogi nie są przerysowane, infantylne, a każda z postaci miała coś do ukrycia. Warto zatem dowiedzieć się więcej o ich mrocznych sekretach, o których ja nie napiszę.
Polecam!