Tajemnica Dąbrówki

Pamiętam jak przy pierwszym tomie nastawiałam się na humor i dużo nadprzyrodzonych przygód ze słowiańskimi bóstwami, a dostałam stosunkowo tego mało, bo autorka skupiła się bardziej na przekazaniu młodemu czytelnikowi trudniejszych tematów, jakim jest rozwód rodziców czy choroba alzheimera cioci. Oczywiście, że już wtedy popierałam ten pomysł i samo wykonanie było bardzo dobre, ale gdzieś tam trochę ta radość z książki we mnie spadła, bo chciałam czegoś innego.

Zabierając się za czytanie drugiego tomu miałam już w głowie, że będzie taki jak pierwszy i wiecie co? On się okazał dokładnie taki jaki chciałam, by był pierwszy i znowu musiałam się przestawić z moimi oczekiwaniami, chociaż teraz to raczej powinnam być zadowolona. 😆

Było w nim dużo śmiechu, dziecięcych przygód z tymi dobrymi opiekuńczymi demonami i tymi, od których lepiej trzymać się z daleka, ale jak trzeba stawić im czoło to rodzeństwo Lipowskich dzielenie wychodzi im na przeciw. Dla przypomnienia najstarsza Bogusia ma dwanaście lat, potem jest dziesięcioletni Leszek, ośmioletnia Tosia i najmłodsza z rodzeństwa roczna Dąbrówka. I teraz nawet nie znając tego cyklu możecie zauważyć, że tytuł tej książki to „Tajemnica Dąbrówki” i jakież to tajemnice może mieć roczna dziewczynka? Otóż, gdy mieszkasz z emerytowaną szeptuchą i wokół twojego domu krążą magiczne stworzenia to nie powinno nikogo dziwić, że coś takiego co wydarza się w książce ma miejsce. 😂

Spędziłam bardzo przyjemne chwile z tą książką, która też wizualnie sprawia, że nie chce się jej odkładać i jeżeli lubicie dorosły cykl „Kwiatu Paproci” to zaglądnijcie co słychać u młodszych mieszkańców Bielin w „Klubie Kwiatu Paproci".