Taka brzydka

Monika Mostowik- nieznana mi dotąd pisarka, która głównie uwielbia historie zarezerwowane dla literatury pięknej. Dla mnie samej jednak zawsze poznawanie nowych ludzi pióra, a bardziej ich stylu, to swego rodzaju ekscytacja. Zadaję sobie wówczas kluczowe pytania: przed jakim wyzwaniem postawi mnie autor? Czy konkretne wątki będę mogła odnieść do życia typowego Kowalskiego? Czy z powodu wciągającej lektury dłużej przeanalizuję swoje zachowanie? W przypadku krótkich tekstów Moniki Mostowik tak właśnie się stało.
Autorka uwielbia opowiadania, czyli krótkie, lecz bardzo konkretne w odbiorze formy literackie. Zamieszczone teksty w książce o wymiarze kieszonkowym mogą kolekcjonować nawet osoby posiadające bardzo małe mieszkania, ale też czytelnicy kochający podróże. „Taka brzydka” jako książka to idealny pomysł, by kreatywnie i mądrze przetrwać długie godziny drogi.
Okazuje się też, że zbiór opowiadań „Taka brzydka” stanowi klamrę do tekstów napisanych dokładnie dwie dekady temu. Wtedy odbiorcy mogli poznać miniaturowe wydanie „Takiej ładnej”, a zatem pod względem tytułów obie książki mocno się wyróżniają. Sama nie zapoznałam się z poprzednim dziełem, ale dziś wszystko można nadrobić, zwłaszcza w polskiej literaturze.
„Taka brzydka” to początkowo niepozorna książeczka podzielona na trzy części. Ogromnym walorem opowiadań są niby proste, ale też tajemnicze tytuły nadane każdego tekstowi. Bardzo sobie cenię taki zabieg literacki, doceniam pracę twórczą pisarki, a sama uruchamiam swą wyobraźnię. Dla przykładu- możemy się zastanawiać, dlaczego autorka użyła wielu kobiecych imion, by zatytułować opowiadania z części pierwszej? Warto się o tym przekonać i rozwikłać tę zagadkę.
Należy też docenić pracę grafika- sama okładka ma nam uświadamiać, że piękno fizyczne nie jest wartością pierwszorzędną. Kto wie, może nawet mało empatyczny odbiorca zrozumie, że to nie prezencja kieruje niczyim szczęściem. Ważne są warstwy człowiecze, pod którymi ukrywa się wiele skrajnych emocji- od miłości po smutek czy samotność.
Dzięki tekstom pisarki jeszcze lepiej zrozumiałam, jak bardzo odmienne oblicze może mieć ludzka trauma. Z całą pewnością nie jest to wynaturzenie, hiperbola, ani też moda XXI wieku. Trauma, o której pisze pani Mostowik, ma silne znaczenie psychologiczne, a dla przykładu: opowiadanie dotyczące Darii zapamiętam na długo. Szczegółów jednak nie zdradzę, gdyż recenzja to nie streszczenie.
W jednym z opowiadań padają ważne i znane wszystkim słowa: co za dużo, to niezdrowo. Autorka z niczym nie przesadziła. Owszem, każe nam się nieco wysilić i wciąż interpretować kolejne teksty, ale nie jest to coś trudnego czy męczącego.
Jestem przekonana, że z kolei inny tekst można uznać za swego rodzaju apel czy ostrzeżenie. Autorka wręcz marzy o tym, byśmy nie byli naiwni i nie obdarzali nieznajomych nadmierną dawką zaufania. Można rzecz, że problemy niejakiej Laury idealnie odwzorowują kłopoty współczesnych Polaków, którymi czasem łatwo można manipulować i zakładać na oczy różowe okulary.
Świadomie też nie streszczam żadnego z opowiadań. Bardzo chcę, aby czytelnicy sami sprawdzili, czy pisarka pisze wciągające opowiadania. Jedyne, co jest konieczne, to doszukiwanie się drugiego dna.