Taka piękna śmierć

Magdalena Majcher w wielu wywiadach podkreśliła, że z natury jest perfekcjonistką. Czy to zbyt pewna ocena samej siebie? W przypadku pisarki nie- czysta perfekcja jest widoczna w każdym zaproponowanym przez nią tekście, a ja jeszcze nigdy nie żałowałam, że kupiłam i przeczytałam konkretną historię.
Perfekcja w zawodzie to jednak nie wszystko, co można przypisać Magdalenie Majcher. Dodałabym jeszcze różnorodność gatunkową- autorka „Takiej pięknej śmierci” potrafi tworzyć łzawe powieści obyczajowe, teksty z widocznym wątkiem historycznym, a także powieści oparte na prawdziwych wydarzeniach. True crime, bo właśnie ten gatunek mam na myśli, świetnie sprawdza się w przypadku Magdaleny Majcher i nie dziwię się, że chce ona stworzyć jeszcze inne opowieści tego typu. Trzymam kciuki i wiem doskonale, że każdy kolejny pomysł będzie równie interesujący. Inaczej być po prostu nie może!
Kolejny raz musimy pamiętać, że w przypadku historii kryminalnych typu true crime nie chodzi tylko o pokazanie sprawcy i ofiary. Bardzo ważne są też wszelkie pobudki psychologiczne oraz działania służb mundurowych. W Polsce na pewno odnaleźć można policjantów, dla których praca jest prawdziwym powołaniem- służbą i pomocą dla skrzywdzonych, a nie nudnym odbębnieniem papierkowych raportów od godziny siódmej do piętnastej.
Choć dane personalne i miejsca zdarzenia są w książce zmienione, to tak naprawdę nie ma to znaczenia, liczy się poruszony przez autorkę problem. Tym razem zaznajamiamy się z historią dziewiętnastoletniej Pauliny Hajduk. Dziewczyna była studentką pedagogiki, a dzięki rodzicom mogła mieszkać w Katowicach, w wynajmowanym przez nich mieszkaniu. Jej dom rodzinny znajdował się w Zawierciu. Dziewczyna zawsze uchodziła za skrytą, niepewną, małomówną. Ot, przezroczysta postać, która nikomu nie rzuca się w oczy, nie jest szkolną gwiazdką, a na studiach mało imprezuje, nie ma też doświadczenia w braniu narkotyków i w przelotnych romansach. Dlaczego zatem umiera w sposób niemal bajkowy? Ojciec, Jacek Hajduk, znajduje córkę w jej własnym, pięknie posłanym łóżku, a ona sama wygląda, jakby spała. Paulina miała splecione ręce, a kruczoczarne i długie włosy niemal teatralnie rozrzucone. Na jej ciele nie znaleziono żadnych śladów przemocy fizycznej, a mieszkanie było ideale uporządkowane. Co zatem się stało? Przecież jeszcze wieczorem Paulina rozmawiała ze swoim ojcem, a rano przeszła na tamten świat… Dziewczyna popełniła samobójstwo? Zmarła naturalnie? A może ktoś, w jakiś magiczny sposób, ją zamordował? Ale jeśli tak, to kto to zrobił i jaki miał w tym cel? Mnóstwo pytań, mało odpowiedzi. Zapewniam, że Magdalena Majcher stworzyła bardzo tajemniczą historię, a zakończenie jest jeszcze bardziej niewytłumaczalne. Czy warto zagłębiać się w tę kryminalną opowieść? Tak, nie mam co do tego wątpliwości.
Sprawę tajemniczej śmierci Pauliny Hajduk prowadzi starszy aspirant Maciej Góralski. Autorka nie byłaby jednak sobą, gdyby nie wplotła wątku obyczajowego, bardzo zresztą udanego i dającego czytelnikowi do myślenia. Policjant bardzo dużo czasu poświęca swojej pracy, zaniedbuje przy tym relacje z ciężarną żoną, Joanną. Co wydarzy się w prywatnym życiu Góralskiego? Czy jego małżeństwo odżyje, a praca zejdzie na drugi plan? Czy Joanna zrozumie, że praca w policji to nie zmiana od-do, że nierzadko służba przedłuża się z powodu żmudnych śledztw? Warto się o tym przekonać.
Sprawa śmierci Pauliny Hajduk nierozerwalnie łączy się z jej przeszłością, mieszkaniem w Zawierciu razem z rodzicami. Tam też dziewczyna nawiązywała pierwsze relacje damsko-męskie, miała swoją określoną paczkę przyjaciół. Czy ich zeznania pomocą policjantom dotrzeć do sprawcy, o ile taki istnieje? Jak też wyglądało życie rodzinne dziewczyny? Czy kłopoty skrywane za zamkniętymi drzwiami domu mogą wpłynąć na nasze późniejsze zachowanie? Czytelnicy na pewno zrozumieją, że książka Magdaleny Majcher to przestroga dla rodziców, by interesowali się swoimi dziećmi, by próbowali rozmawiać, pomagać, rozumieć.
„Taka piękna śmierć” jest powieścią dopracowaną w każdym szczególe. Cudowna okładka na pewno przyciągnie tak zwane czytelnicze sroki, lecz zapewniam, że zawartość książki jest znacznie bardziej bogata. Wprowadzone retrospekcje powalają odbiorcom lepiej zrozumieć charakter Pauliny, jak też poznać istotne osoby z jej otoczenia. Celowo nie podaję wszystkich imion, nie chcę zdradzać zbyt wielu szczegółów. Samo zakończenie jest niecodzienne, totalnie nie spodziewałam się tak nieoczywistego obrotu sprawy. Dzięki temu zrozumiałam jednak, jak błędne są niektóre znajomości, jak naiwna jest psychika zdruzgotanego człowieka.
Mocno polecam!