Tamarynd Marząć o lepszym jutrze

Najbardziej uwielbiam książki, które można przeczytać jednym tchem. Taka właśnie jest powieść pani Żanety Pawlik. Czytając ją widzimy, że autorka daje nam czas na marzenia, a później nieco je odbiera i tak na przemiennie. Wchodzimy w historię i po chwili na naszej twarzy maluje się szok. Z pewnością nie takich wieści oczekujemy na początku. Następnie mamy wydarzenia z czasu zanim do tego doszło. Napotykamy tu różne postacie z ludzkimi problemami. Spotkamy tu matkę, która nie potrafi rozmawiać z własną córką. Zamiast wykazać się cierpliwością, ona woli wszystko przekreślić, totalnie odizolować się od problemu. Nie była tu przykładem do naśladowania. Nie ważne, że jej córka znalazła się w trudnej sytuacji. Ona też wolała uciec, niż stawić czoło problemowi, ale gdy poznamy ją głębiej, widzimy, że to właśnie córka pragnie spokoju i lepszego życia.
Kolejnym ważnym według mnie wątkiem było tu ocenianie innych przez pryzmat wieku i wyglądu. Postać potrafiła zapałać nienawiścią do osoby, którą dopiero co zobaczyła. Poprzez plotki wyrobiła sobie zdanie na jej temat, co w ogóle nie było prawdą. By bardziej zrozumieć, dlaczego kobieta znielubiła drugą kobietę, ujrzymy tu rozmowy dwójki mężczyzn, którzy faktycznie różnie podchodzą do życia. Dla jednego z nich życie polegało na wiecznej zabawie i rozmowach o chwilach intymnych. Był totalnym gburem, wypowiadał się nie tyle obraźliwie, co obleśnie. Wmawiał drugiemu co powinien zrobić, jak, gdzie i kiedy. Nie ważne, że jego partnerka spodziewała się dziecka. Ilekroć się pojawiał, miałam ochotę przewrócić stronę, by go nawet nie zaszczycić czytaniem, choć wiadomo, że była to postać fikcyjna. Na szczęście ten drugi miał jednak olej w głowie:-)
Jeszcze jednym wartym uwagi wątkiem była tu przeszłość, która miała pozostać nietknięta, czyli w takim stanie w jakim postać ją pozostawiła. Niestety los bywa nie tyle okrutny, co nie pozwala na niedokończone sprawy. Nie ważne jak trudne i bolesne one są, ona musi się z nimi zmierzyć. Wierzcie mi, że lekko nie będzie.
To naprawdę wartościowa książka. Pokazuje, że wiele razy płacimy wielkie ceny za drobne przyjemności. Popełniamy błędy, by wiedzieć, że następnym razem warto czegoś unikać. Autorka za pomocą mniejszych i większych postaci stara się przygotować czytającego do życia. Przyjaźnie można zawierać w każdym wieku i nigdy nie należy przestawać marzyć.
Czyta się ją lekko, choć treści, które chce przekazać bywają trudne. Malownicze pióro zachwyca od pierwszej strony. Postacie są indywidualne, różni ich naprawdę wszystko. Wielokrotnie można się wzruszyć i uśmiechnąć. Naprawdę przepiękna książka, bardzo wam polecam!

Pierwsze skojarzenie na temat tej historii to kawałek nieobrobionego drewna, który swoją strukturą wbija mi drzazgi w palce. Tak właśnie odczuwam prawie każdą stronę tej książki, która dźga te najczulsze struny w środku. Nie spodziewałam się, aż takiego natężenia trudnych tematów, z którymi muszą się zmierzyć bohaterowie.

Główna bohaterka Anka jest pielęgniarką w szpitalu psychiatrycznym i może spodziewacie się, że trudności, o których wspomniałam to historie pacjentów i tak po części jest (zaskakujące jest to, którzy poznani bohaterowie się nimi stają), ale też sama Anka mierzy się z niełatwą przeszłością, która stanowi problem codzienności. Na jej drodze pojawia się policjant Franek, który również niesie swój balast prywatny i zawodowy. Czy ta znajomość ma szansę na coś pozytywnego dowiecie się sięgając po książkę.

Podoba mi się w tej historii takie splątanie losów wszystkich bohaterów na zasadzie mniejszych bądź większych połączeń. Tworzy się dzięki temu jedność przy indywidualności tych pierwszo i drugoplanowych postaci. Niczym układanie puzzli w jeden obraz.

Trochę mało było mi tych tytułowych marzeń, które w ogromie nieszczęść były raczej taką tlącą się iskrą. I chciałabym się jeszcze wybrać z bohaterami do kraju tamaryndowca.

Wracając do trudnych tematów i tego dźgającego uczucia objawia się ono u mnie dwojako. Po pierwsze jako odbiorcy książki i współczucia względem bohaterów, a po drugie już w bardziej rzeczywistej płaszczyźnie, która ukazuje mi jak jeszcze zaniedbane jest leczenie zdrowia psychicznego, ile krzywdy przynosi niedomówienie i wyrobienie sobie błędnego zdania na czyjś temat.

Znając poprzednią książkę autorki byłam już nastawiona na typ zakończenia, które i tutaj miało miejsce. Może nie jest fanką takich zakończeń, ale rozumiem jego zamysł. Historia warta przemyśleń spisana dobrym stylem.