Tego lata znów się pożegnamy

Jeśli i ty interesujesz się duchami i ich przywoływaniem, to koniecznie powinieneś przeczytać tą książkę. I jeśli myślicie, że nic ciekawego was tu nie spotka, to jesteście w wielkim błędzie. Tu nie ma tylko pustej historii z zabawą w duchy. Nasza bohaterka w młodym wieku straciła najlepszą przyjaciółkę. Były jak wie wisienki wiszące na drzewie, gdzie wiatr smagał jedną, tą pierwszą po ciele, a druga zawsze była obok, gotowa pocieszyć ją albo wesprzeć, kiedy wiał zbyt mocno. Obie bardzo cierpiały, kiedy nie mogły spędzać ze sobą czasu. Bardzo interesowały się pewną kobietą, która znana była z wywoływania duchów. Jedna z nich wierzyła we wszystko, co tamta sobą reprezentowała, ale druga totalnie nie wierzyła w duchy i często sobie z nich żartowała. Dzień przed nieszczęściem obie przeżyły pewną przygodę, a później świat głównej bohaterki rozsypał się na tysiące kawałków. Wiedziała, że jej przyjaciółka miała słabe serce, ale nie sądziła, że przestanie bić tak szybko. Rok czasu trwało zanim ponownie zdecydowała się wejść do ludzi. I to właśnie po roku czasu zaczęła zauważać dziwne zbiegi okoliczności. Czuła na sobie dotyk zimnych dłoni oraz dziwną gęstą obecność, która towarzyszyła jej gdy była sama...
Historia ogromnie mi się podobała, gdyż uwielbiam tematy duchów. Ja jestem jedną z tych, która wierzy, że gdy osobie zmarłej na kimś mocno zależało, to ujawni się pod postacią dziwnych zwidów, lub jeśli miała ona czy on jakieś zamiłowania, to właśnie te rzeczy będą wydawały jakieś dźwięki. Nieraz ktoś przychodzi by się pożegnać, czasami chce pokazać co gdzie schował lub za pomocą przypadków pokazuje czego nie powinniśmy robić. Jednak czy w ten sposób była poprowadzona tutaj fabuła? Autorka zwróciła uwagę na siłę przyjaźni i to jak bardzo jeden człowiek może współgrać z drugim. Przechodzenie żałoby nigdy nie jest łatwe i każdy z nas potrzebuje czasu na pogodzenie się z tą sytuacją. To również opowieść o spełnianiu marzeń i pójściem za swoim przeczuciem, za zaryzykowaniem i sprawdzeniem, czy aby nam się nie uda. Najgorsze bowiem rzeczy to te, które chcemy zrobić, a nie mamy odwagi, by je uczynić. Postacie mocno zapadają w pamięć, dają nam wiarę w to, że choć życie bywa trudne, to jednak my wciąż jesteśmy tu po coś. Korzystajmy z niego, póki trwa, bo w każdej chwili może zgasnąć. Bardzo się wciągnęłam we wszystko, co było tu przedstawione. Styl pisarski jest lekki i inteligentny, a czytamy ją z perspektywy postaci. Często możemy się wzruszać, bo znajdą się tacy, co mogą się z nią utożsamić. A czy wy wierzycie w duchy? Czy masz odwagę i siłę, by ją przeczytać?