To, co nie nasze

Ja wiedziałam, że jak zabiorę się za książkę autorki, to będę zbierała swoją szczękę z podłogi:-) Chciało by się powiedzieć, że karma wraca i ta książka jest tego idealnym dowodem, lub też, że każda rzecz zdobyta w nielegalny sposób prędzej czy później będzie dla nas prawdziwym ciężarem. Nie sądziłam tylko, że z tego powodu można też stracić życie. Przed wami wbijający w fotel thriller psychologiczny, który tworzy napięcie podczas czytania. Im dalej, tym jest ono większe i bardziej niezrozumiałe. Kto by pomyślał, że prawdziwe nieszczęście może złączyć dwie osoby, a ze szczęścia długo oczekiwanego wyjdzie ogromna tragedia.
W książce poznamy dwie rodziny, które łączy trauma porwanego dziecka. Spotykając się nie sądzili, że ich małżeństwa się rozpadną. Przed połową książki dowiemy się co nieco o zaginionym dziecku, później drugim. Autorka za pomocą różnych osobowości pokazała jak każde z nich inaczej przeżywało zaginięcie swoich pociech. Jedni zazdrościli drugim, podczas gdy my wiedzieliśmy jak było naprawdę. Wiele par ukrywa swoje problemy i osoby znające ich z widzenia często mają błędne pojęcie o towarzyszącym ich domowym zapiecku. Autorka pokazała jak trauma potrafi odbierać ludziom rozum, że są w stanie wszystko poświęcić dla zemsty. My sami zapamiętujemy kogoś z jakichś zachowań, po czym mijają lata i powracając do tych znajomości okazuje się, że to jest ktoś zupełnie inny. Zmieniony przez życie, przez wybory i innych ludzi. Nawet miłość, która ich kiedyś łączyła nie tyle się wypala, co brutalnie kończy. Każdy z nas inaczej rozumie złość, a wystarczy, że damy komuś odrobinę zrozumienia i bezpieczeństwa, a od razu uświadamiamy sobie, że możemy nim sterować.
To kolejna opowieść, która pokazuje, że wszystko na świecie się zaczyna i kończy, a obsesja będzie trwała wiecznie. Książka jest z podziałem na działy w których kończy się ważny etap ich życia i zaczyna coś nowego. Napisana z perspektywy postaci sprawia, że odczuwamy ogromną ilość emocji, od szczęścia do psychopatycznej nienawiści. Ogromnie ją polecam!!!

W ostatnim czasie Sonia Rosa nie próżnuje i ciągle proponuje nam nowe historie. Nie będzie nietaktem, jeśli wyjawię, że autorka uwielbia pisać pod przykrywką i Sonia Rosa to tak naprawdę jeden z trzech pseudonimów literackich Katarzyny Misiołek. Wszystkie jej odsłony mają inny charakter, ale łączy je jedno- zdecydowany brak nadmiaru lukru. Pisarka nigdy nie przedstawia życia w sposób infantylny, sztuczny czy bajkowy. Wręcz przeciwnie, udowadnia ona, że w naszym życiu może nas spotkać wiele niespodzianek, nie zawsze miłych i dobrych dla naszego samopoczucia. Co więcej, często sami wikłamy się w kłopoty, a nie od dziś wiadomo, że problemy uwielbiają się mnożyć i zwiększać swoją moc…
„To, co nie nasze” od początku traktowałam w sposób bardzo osobisty. Autorka poruszyła tu bowiem problematykę zaginionych dzieci- zarówno kilkulatków, jak też wchodzących w pełnoletniość nastolatków. Nie wstydzę się przyznać, że momentami przydały mi się chusteczki. Niestety, sama jako trzynastolatka stanęłam oko w oko z osobą, która bardzo usilnie próbowała mnie podwieźć. Na szczęście, nie udało się to, ale często zadaję sobie odwieczne pytanie, a mianowicie: co by było, gdyby…? Tego nie wiem, możliwości jest mnóstwo. Dlatego tej książki wprost nie mogłam odłożyć i w jeden dzień dotarłam do zakończenia. Czy było zaskakujące? I to jeszcze jak! Pomysłowość pisarki najwyraźniej nie zna granic.
Początkowo poznajemy pierwsze z dwóch załamanych małżeństw. Iza i Robert wiedli wcześniej spokojne, ustabilizowane życie. On jest pracownikiem biurowym, ona natomiast to oddana swej pracy fryzjerka, która chętnie tworzy nowe fryzury, ale także wciela się w rolę „psychologa”, bo przecież klientkom buzie się nie zamykają. Życie pracy zmieniło się diametralnie z chwilą, gdy zaginęła Iga, wówczas jedenastolatka. Ot, wyszła z domu do koleżanki, jednak nigdy się z nią nie spotkała. Od tej mrocznej chwili minęło już 3 i pół roku, ale czy można zapomnieć? Gdzie jej szukać? Czy można się rozpłynąć w powietrzu, tym bardziej teraz, w dobie kamer i Internetu?
Za sprawą Roberta dochodzi do spotkania pary z drugim małżeństwem przeżywającym ten sam dramat. Daria i Wojciech usilnie szukają Amelii, która nie wróciła z wycieczki do Trójmiasta, a w chwili zaginięcia miała zaledwie osiem lat. Daria nie jest w stanie funkcjonować- nie pracuje, wszystko kojarzy jej się z córeczką, a szczęśliwe rodziny doprowadzają ją do szału. Wszystko jest na głowie Wojciecha- budowlańca, któremu praca przynosi choć chwilowe ukojenie. Czy spotkanie obu par okaże się owocne? Przecież powinni odebrać swe smutki doskonale, bo zrozumieć taki dramat może tylko ten, kto sam go doświadcza, nieprawdaż? A może dopiero teraz zaczną się schody? Autorka nie próżnowała przy obmyślaniu fabuły, a ja nie chcę zbyt wiele zdradzać. Jedno jest pewne- szok, zaskoczenie nie będą odczuciami przypadkowymi.
Książka jest podzielona na cztery części, ale dopiero pod koniec części pierwszej i z początkiem drugiej akcja nabiera niemałego rozpędu. Czy przetasowania uczuciowe dają szansę na spokojne, szczęśliwe życie? Jak zareagują na nie już i tak załamani bohaterowie,
a szczególnie Daria, która zawsze uchodziła za postać kruchą i rozpieszczoną przez ojca? Warto przeczytać ten wątek, gdyż ma on w sobie dużo ładunku emocjonalnego.
Sonia Rosa idealnie zaprezentowała pewną bolesną kwestię: przyjaźń, która ma połączyć siły, dać stuprocentowe zrozumienie, nie zawsze układa się w sposób książkowy czy psychologiczny. Natura człowieka potrafi być podstępna, niczym zwierzę biegnące za swoją zdobyczą. Kto jak kto, ale Sonia Rosa vel Katarzyna Misiołek perfekcyjnie opisuje destrukcyjne relacje międzyludzkie- wystarczy przeczytać „Ironię losu” czy „Nie podchodź bliżej”, by się o tym przekonać, Mało tego, temat tajemniczych zaginięć i ich konsekwencji to także jej specjalność. „Ostatni dzień roku” oraz „Dziewczyna, która przepadła” przedstawiają historię zaginięcia osoby dorosłej, niemniej jednak psychologiczny wymiar tych powieści zostaje w pamięci czytelnika na bardzo, bardzo długo. Zapewniam, że tak będzie i tym razem, gdy fan polskiej literatury sięgnie po „To, co nie nasze”.
Choć sama noszę nazwisko Wróż, absolutnie nie wierzę w fusy, karty i inne możliwości przewidywania przyszłości. Inaczej jednak na to wszystko patrzę, gdy załamani rodzice szukają ratunku już dosłownie wszędzie. Tonący brzytwy się chwyta- to bardzo stare, ale świetnie pasujące do okoliczności powiedzenie. Kto skorzystał z takiej usługi? Co powiedziała wróżka? Zapraszam do lektury.
Na przykładzie Roberta i Wojtka można też wysnuć bardzo istotny wniosek. Podczas tak wielkiej tragedii, jaka jest tu poruszana, zdecydowanie NIE cierpi tylko matka. Zwykle ludzie koncentrują się tylko na jej odczuciach, na jej smutkach, ale przecież ojciec także kocha, także szuka ratunku. W książce tej czytelnicy zrozumieją, jak bardzo sfrustrowany może być mężczyzna, który dosłownie w ułamku sekundy traci swoją małą księżniczkę, swe oczko w głowie.
Zastanawiam się jeszcze nad jedną kwestią- czy jesteśmy sadystami, jeśli swoisty spokój daje nam wiedza o tym, że ktoś z nas znajduje się w gorszym położeniu? Czy jest to naturalny odruch ludzki, porównywalny do oddychania czy chodzenia? Autorka udowodniła, że satysfakcja może mieszać się z niebotycznymi wręcz wyrzutami sumienia, a ulga ze zrozumieniem i… zemstą. Na pierwszy rzut oka emocje te są tak różne, a jednocześnie tak sobie bliskie.
Nie zdradzę, czy Amelia i Iga się odnalazły, jednak znowu można zadać sobie bardzo pasujące do fabuły pytanie: co jest trudniejsze- niewiedza o tym, gdzie jest zaginione dziecko? Niemoc zapalenia znicza na grobie dziecka? A może lepiej poznać trudną, często bardzo szokującą prawdę? A może jest jeszcze inaczej- czy zaginione dzieci mogą odnaleźć się po latach? Czy w umysłach tychże dzieci następują zmiany po traumatycznych przeżyciach? No i czy można stworzyć nową rodzinę i niejako zastąpić zaginione dziecko innym? Według mnie nie, bo dziecko to nie buty, którym wymienia się zdarte fleki. Uznaję te pytania za bardzo poważne kwestie, które rozważy każdy czytelnik po zapoznaniu się z powieścią Sonii Rosy. Sama do teraz to czynię.
Nie mam absolutnie nic do zarzucenia tej książce- okładka dodaje tajemniczego charakteru, czcionka nie męczy oczu, a ponad 350 stron tekstu można przeczytać w jeden dzień. Czy warto dodawać coś więcej? Chyba nie ma takiej potrzeby.
Polecam.

Czy można zbudować szczęście pałac za sobą wszystkie mosty?
A jeśli się uda co wtedy?
Darię i Wojtka podobnie jak Izę i Roberta spotkał wielki osobisty dramat.
Obydwa małżeństwa mierzą się z traumą po zaginięciu córek- ośmioletniej Amelii i jedenastoletniej Igi.
Zawarta w internecie znajomość szybko przenosi się do świata rzeczywistego i choć początkowo nowi znajomi czują się skrępowani swoim towarzystwem szybko przełamują lody.
Jeszcze nie mają świadomości tego, że wkrótce ich związki zostaną wystawione na nielada próbę, a los odwróci karty.

Do czego zdolna jest porzucona straumatyzowana kobieta? I czy zemsta naprawdę ma oczyszczającą moc?
I co się stanie, gdy trudna przeszłość zapuka do drzwi nowego życia?
Szczerze przyznam, że po przeczytaniu tej książki jestem naprawdę wstrząśnięta i dosłownie zbieram szczękę z podłogi.
Nie spodziewałam się,że to będzie dla mnie aż tak mocne przeżycie.
Czytając kolejne rozdziały nawet nie zauważałam upływającego czasu, tak mnie wciągnęła ta historia..
Co chwila otwierałam oczy ze zdumienia i kręciłam głową w niedowierzaniu.
Jej bohaterowie są bardzo różnorodni.
Wojtka i Izę niemal z miejsca polubiłam. Natomiast Robert a przede wszystkim Daria..
Cóż to musicie odkryć na własną rękę.
Powiem bardzo krótko jeśli szukacie czegoś co Was porazi i zapadnie w pamięć na długo trafiliście w dziesiątkę ❤️
Serdecznie polecam ❤️