To, co widzę bez ciebie

Siedemnastoletnia Tess, nie potrafi już normalnie funkcjonować. Jeszcze jakiś czas temu każdą wolną chwilę poświęcała na rozmowy z Jonahem. Ich wszystkie czułe i żartobliwe SMS-y, tweety i maile stały się jej codziennością i to dzięki nim go pokochała - zresztą z wzajemnością.

Podczas tych wszystkich miesięcy internetowej znajomości, gdzie spotkali się tylko raz, na jednej z imprez, gdzie byli sobie całkowicie obcy; dziewczyna nie dostrzegała żadnych niepokojących znaków w jego zachowaniu. Tym bardziej boleśnie przyjęła do wiadomości, że ten miły i uroczy chłopak, tuż po ich wymianie zdań, najzwyczajniej w świecie odebrał sobie życie.

Tess nadal nie potrafi oswoić się ze stratą i mimo iż zdaje sobie sprawę z swojej naiwności, nadal do niego pisze oczekując na odpowiedź, która miała już nigdy nie nadejść. Nadal gra w wymyśloną przez nich grę "To, co widzę bez ciebie", opisuje najbliższe otoczenie oraz opowiada o swoim życiu i targających nią emocjach. Tylko tak potrafi pogodzić się z rzeczywistością.

Pod wpływem chwili rzuca liceum i wraca do rodzinnego domu. Mimo iż od samego początku nie miała z nim najlepszych kontaktów, stara się dać mu szansę i wkrótce odkrywa, że zaczyna czerpać przyjemność z pomocy ojcu przy prowadzeniu jego firmy pogrzebowej.

Czy Tess w końcu zapomni o Jonahu i zacznie żyć jak gdyby nigdy nic? Czy uda jej się poprawić relacje z swoim ojcem? Czy po tych wszystkich przeżyciach da radę pójść naprzód bez spoglądania wstecz i narażania się na niszczące ją od środka wspomnienia? Tego i wielu innych rzeczy dowiecie się, jeżeli zdecydujecie się przeczytać tę książkę!

Peter Bognanni opisał nam, jak trudno pogodzić się z stratą i całkowicie się z nim zgadzam. Strata przyjaciela to coś, co pozostaje w naszej psychice na zawsze i mimo upływu lat, już nigdy nie zapomnimy o osobie, która tak nagle nas opuściła, nie dając nam możliwości powiedzieć zwyczajnego żegnaj...

Wcześniej wspominałam, że czytając "To, co widzę bez ciebie" miejscami odnosiłam wrażenie, że czytam coś, co można porównać do opowieści wykreowanej przez Johna Greena, dlatego teraz postaram się rozwinąć moją myśl. Jeżeli tak jak ja do tej pory nie potraficie pogodzić się z takim, a nie innym zakończeniem "Gwiazd naszych wina", równie dobrze możecie uznać tę książkę za jej kontynuację, tyle że w nieco innej wersji, gdzie główna bohaterka nie choruje na raka, a z Jonahem komunikowała się przede wszystkim przez internet. Nie wiedzieć czemu, gdy wczytywałam się w cierpienie głównej bohaterki, odnosiłam wrażenie, że równie dobrze, to samo mogła przeżywać Hazel po starcie bliskiej sobie osoby, dlatego też cała ta opowieść wywarła na mnie tak wielkie wrażenie.

Podsumowując: uważam, że "To, co widzę bez ciebie" to świetna książka, napisana prostym i zrozumiałym językiem, na którą z pewnością warto zwrócić uwagę. Mimo dość trudnego tematu, autor niejednokrotnie wywołał na mojej twarzy uśmiech, wykorzystując od czasu do czasu jakiś zabawny komentarz. Tess jest przede wszystkim szczerą bohaterką, która czasem potrzebuje, żeby ktoś wskazał jej drogę. Jeżeli pokochaliście "Gwiazd naszych wina" ta książka również powinna zdobyć wasze serca.