Trucizny

„Co to za miłość bez ran?”.

Rodzina: tata, mama, córka i syn.
Miasto Łódź.
Jeden niezbyt długi dramat zagrany przez czterech aktorów. I Ja, Ty – widz.. i nie można nic zrobić, tylko patrzeć jak komuś rozwala się świat „w drobny mak”.
Na końcu jest już tylko cisza, którą ciężko przełknąć..

„Trucizny” to mocna rzecz. Mimo niecałych 100 stron objętości, waga i znaczenie słów, które tu padły kipi, wrze, bulgocze, paruje, parzy.. Słowa te obnażają prawdę, bolą, rozcinają świat, szarpią nerwy, działają na wyobraźnię.. Porażają realizmem.
Mamy tu historię pewnej rodziny. Ze strzępów opowieści każdego z jej członków wyłania się spójny i brutalnie realny obraz rodzących się relacji, wyzwań i szans, wzlotów i upadków, cieni i blasków, które w pewnym momencie ogarną mrok i rozpanoszył się tu na dobre.
Ktoś „przeziębił wolę życia” i zaczął „zarażać innych”.
Ktoś, komu „zatkał się świat” odnalazł najlepszy „środek do udrażniania własnego świata” w bourbonie i przemocy.
Kogoś bez reszty pochłonęło życie i jego rozpad.
Ktoś zapomniał, że dziecko potrzebuje dzieciństwa, by właściwie wystartować w pełnowartościową dorosłość.
Ktoś zafundował komuś bolesny „odciski na duszy”.
Ktoś metodycznie raczył siebie i swoich bliskich trucizną: „myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem”.., aż zatruwana przez lata relacja więdła, wiotczała, schła.. umierała.

Przemoc, niemoc. Samotność wśród ludzi. Brak komunikowania swoich potrzeb i oczekiwań. Naiwna wiara w cuda. Dysfunkcje społeczne. Bycie częścią problemu, ale też częścią jego rozwiązania.. Trucizny.

To jest książka przy której nie da się spieszyć. Ta proza potrzebuje właściwego momentu. Chwili wyłączenia się od codzienności. Autor waży słowa i daje czytelnikowi przestrzeń do refleksji. Zaprasza do odbycia szczerej, intymnej i poruszającej podróży po morzu życia, które toczy się być może tuż za ścianą..

Polecam.