Tylko gdy pada deszcz

Opowieść czyta się naprawdę lekko, choć to, co przeżywają młode osoby z książki nie zawsze bywa łatwe. Opowieści z ich perspektywy są opisane jakby z głębi serca, niczym nutą zwierzeń jakie zapisuje się tylko w pamiętniku. Wpierw poznajemy Zuzę i jej niesamowite poczucie humoru. Ona myśli zwyczajnie, choć wyraża je w sposób prawdziwy, sięgający głębi nas samych. Opisuje nam wszystkie sytuacje jakie przeżywa, co się dzieje u niej w domu, oraz jak zachowuje się jej matka. Obie mieszkają w bardzo skromnym metrażu i choć nie wiedzie im się najlepiej, to jednak Zuza akceptuje taką rzeczywistość, a matka wciąż poszukuje nowego partnera. W perspektywie Kuby widzimy, że opiekuje się chorą matką. Jego myśli są bardzo głębokie i niezwykle dorosłe. On patrzy na życie z nieco innej perspektywy niż Zuza, widzi więcej i często prowadzi dialogi sam ze sobą. Nie potrafi zrozumieć zachowania swojego ojca i często wspomina jego poprzedni związek. Kiedy dowiaduje się o kolejnym, od razu jest do niego nastawiony negatywnie. Nie chce się w nic z nikim angażować, bo uważa, że wtedy odejście takich osób boli najbardziej. Żadne z młodych ludzi nie spodziewa się, że zdobędzie przyszywane rodzeństwo i to w podobnym wieku. Nastawieni na bunt nie kwalifikują się do dobrych relacji między sobą, jednak im dłuższe prowadzą rozmowy, tym bardziej zdają sobie sprawę, że stają się sobie bliżsi. To uczucie jest tak niespodziewane, że bronią się przed nim na każdy możliwy sposób. Zmuszają się do nowych relacji, wręcz wypierają ciepłe myśli ze swojej głowy, choć te uparcie powracają. Oboje wiedzą, że nie wolno im być ze sobą. A co z tej historii wyniknie, to już poczytajcie sami:-)
To niby literatura młodzieżowa, jednak porusza bardzo ważne tematy, które często podczas rozłąki kołaczą się nie tylko w głowach dzieci ale i rodziców. Każdy stara się jakoś ułożyć na nowo życie i często podkreślają, że nie chcą być samotni, bo to ich zabija. W takich przypadkach nie zawsze myślą o tym, co się dzieje w głowach dzieci. Historia jest pełna napięcia, gdyż ukazuje, że każdy z nas ma swoją opowieść, którą zna tylko on sam. Nigdy nie wiemy z czym się ludzie zmagają, dlaczego nieraz obgadują innych, czemu izolują się od świata. Na krab tych boleści często wchodzą choroby, ich problemy oraz samotność. Mówienie o innych zawsze jest znakiem ukrywania tego, co boli nas samych, z czym my nie możemy sobie poradzić. Rozmawianie o sobie kwalifikuje się do zrzucenia z sobie pewnego ciężaru, czy nawet boleści o których w rodzinnym gronie nie można powiedzieć, bo nie będzie się zrozumianym. Przede wszystkim osoba obca nie ocenia rozmówcy, tylko sytuację w jakiej się znalazł i to im pomaga. Tutaj pomocną duszą dla Zuzy była jej przyjaciółka. Nie zajmuje dużo miejsca, ale jest kimś, kto pomaga Zuzi uciec od problemów, kto ją wysłucha i zmieni myśli na inny kierunek. Była dla niej deską ratunkową i tu również było widać, że gdyby nie ona, nasza postać byłaby ogromnie samotna.
Według mnie pozycja jest wypełniona trudnymi sytuacjami, a nie tylko romansem między młodymi ludźmi. Jednak wydaje mi się również, że w zależności od tego, co kto w życiu przeszedł, każdy może zrozumieć ją na inny sposób. Mi zaimponowała, dlatego ją polecam:-)