Uśpiona

Wielu krytyków, dziennikarzy czy recenzentów uważa, że Alicja Sinicka jest niekwestionowaną królową polskiego gatunku literackiego o nazwie domestic noir. Jako wieloletnia fanka słowa pisanego mogę się podpisać pod tym stwierdzeniem choćby i obiema rękoma, choć jestem leworęczna. Cóż, czego się nie robi dla wspaniałego pisarza, prawda? Trzeba jednak wiedzieć, że wspomniany wyżej rodzaj thrillera ma swoje żelazne zasady, a same opowieści na pewno nie spodobają się wszystkim odbiorcom. Alicja Sinicka zadbała o to, by swoją opowieść osadzić w konkretnym miejscu, np. domu, a główna postać to obowiązkowo kobieta, w dodatku z trudną przeszłością i kłopotami w obecnym życiu. Co więcej, wszystkie negatywne wydarzenia z cyklu domestic noir podpowiada bohaterom ich własna, często chora wyobraźnia- mam tu na myśli nie tylko przemoc fizyczną, ale przede wszystkich psychiczną, napędzaną strachem i dreszczami. Musimy też wiedzieć, że w tego typu powieściach zawsze muszą występować skrajne emocje- jeśli jest miłości, to także i przemoc, strach, śmierć. „Uśpiona” spełnia wszystkie wytyczne bardzo dobrze, choć muszę przyznać, że znam lepsze historie wykreowane przez pisarkę. Czytanie najnowszej propozycji nie sprawiło mi kłopotu, bardzo chciałam znać zakończenie, ale nie był to szczyt możliwości twórczych tak doskonałej autorki.
Sam wstęp jest w stu procentach zgodny z zasadami domestic noir. Jest bowiem mroczny, tajemniczy, niepewny. Ktoś o kimś wie wszystko, podczas gdy druga strona nie wie totalnie nic. Czy jest to możliwe w dzisiejszym świecie? Jak najbardziej tak. Mamy przecież media społecznościowe, a tam nie każdy dba o swoją prywatność…
Weronika Krzycka, główna bohaterka powieści, ma 34 lata, mieszka w Oławie, a w swoim mieszkaniu przejętym po zmarłym wujostwie prowadzi lekcje języka angielskiego. Uczy nie tylko młodzież, ale też starsze od siebie osoby. Jej rytm dnia jest bardzo uporządkowany, wręcz powtarzalny, a takie podejście do życia nie jest dziwne w przypadku Weroniki. Kobieta choruje na narkolepsję, 2 godziny dodatkowego snu podczas dnia to absolutna podstawa. Podczas drzemki Weronika nie do końca wie, czy coś jest jawą, czy też snem. Halucynacje nie są wytworem telewizji, a całkowicie naturalnym zjawiskiem- szkoda tylko, że jest ono bardzo zgubne i niebezpieczne. Weronika, poprzez swoją chorobę, nie jest samotna. Chorobę zaakceptował Kuba, pracownik korporacji. Czy będzie dla niej oparciem? Tego zdradzić nie mogę, czytelnicy sami muszą zagłębić się w szczegóły ich związku. Powiem tylko, że Alicja Sinicka stworzyła bardzo interesujący wątek dotyczący relacji damsko-męskiej. Nie ma tu nudy i oczywistości. Wręcz przeciwnie, można tu liczyć na mocną dawkę zaskoczenia.
Sen Weroniki jest bardzo mocny, dlatego też ktoś odwiedza ją w mieszkaniu i obserwuje jej senne sesje. Kto to robi i po co? Co może być fascynującego w chwili, gdy ktoś leży i po prostu spokojnie śpi? W jaki sposób ten ktoś dostaje się do mieszkania Weroniki? Same niewiadome, które warto uzupełnić o logiczne wyjaśnienia. Jakby tego było mało, pewnego dnia Weronika zauważa w swoim domu martwą osobę, konkretnie Lucynę Kos. Kobieta znała jej matkę, a na dodatek pracowała w tej samej firmie, co Kuba. Co Lucyna Kos robiła w mieszkaniu Weroniki? Jak się tam dostała? Ja niczego zdradzić nie mogę, a zatem zapraszam do lektury. Powiem tylko, że zacznie się dynamiczne dochodzenie- zarówno policyjne, jak i rodzinne, na własną rękę.
Tak się składa, że Weronika nie mieszkała sama. W domu odziedziczonym po wujostwie istniało jeszcze jedno mieszkanie, które kobieta wynajęła malarzowi. Bruno Lira, bo tak nazywa się artysta, maluje dość specyficzne obrazy. Czy z kilku ruchów pędzlem można dowiedzieć się czegoś o mentalności człowieka? Czy tajemniczy Bruno będzie miał coś wspólnego z tajemniczą śmiercią Lucyny? Zapraszam do lektury.
Podczas czytania książki bardzo ucieszyłam się, że autorka zaplanowała bardzo nieoczywiste zakończenie. Nie domyśliłam się niczego od początku, a nawet snułam podejrzenia wobec innych bohaterów. Cała treść zmusiła mnie też do ważnych konkluzji. Alicja Sinicka dobrze podkreśliła, jak mroczna i dwuznaczna potrafi być natura człowieka. Co więcej, przestraszony człowiek boi się wszystkiego- nawet naturalnych odgłosów- łamiących się gałęzi, silniejszego wiatru, zwierzęcia, któremu w nocy świecą się oczy. Bardzo podobał mi się też sam podział fabuły- poza klasycznymi rozdziałami mamy tu też WIZYTY, podczas których KTOŚ grasuje po mieszkaniu Weroniki. Znamy zatem nie tylko odczucia głównej postaci, ale też przemyślenia i zamiary psychopatycznego bohatera.
Celowo nie wspominam o wszystkich wątkach i bohaterach- szczegóły warto zostawić ambitnym czytelnikom, którzy sami chętnie sięgną po książkę. Czy „Uśpioną” mogę polecić? Tak, choć nie zaprzeczam, że znam lepsze propozycje pisarki. To jest jednak tylko moje prywatne odczucie, o gustach się nie dyskutuje. Z całą pewnością będę czekać na kolejną powieść Alicji Sinickiej. Wiem, że jeszcze niejednokrotnie zostanę mocno zaskoczona.

„Można udawać przed ludźmi normalnego człowieka, o ile ma się tajną przestrzeń, w której spełniamy swoje prawdziwe fantazje”.

Weronika Krzycka jest młodą, piękną, wykształconą kobietą, która ma w życiu trochę zezowate szczęście. Dziewczyna lubi sen bardziej niż przeciętny człowiek. Właściwie jej życie jest nim naznaczone i nim rozdarte – ten błogi stan jest jej lekarstwem i chorobą. Weronika ma zdiagnozowaną narkolepsję. Zdarzają się jej więc mimowolne i nagłe napady snu, epizody realnych snów, halucynacje, stany kataleptyczne, paraliże powodujące wiotczenie mięśni twarzy i szyi. Weronika jest w pełni świadoma swojej choroby i ze wszech miar stara się nad nią panować. By ujarzmić ten żywioł nadała swojemu życiu rytm, wprowadziła pewną rutynę polegającą na ustaleniu pór drzemek w ciągu dnia. To uporządkowanie sprawia, że kobieta żyje „normalnie”, pracuje ucząc angielskiego, ma przyjaciół i partnera.

Weronika nie ma pojęcia jednak, że KTOŚ doskonale wie, jak jej ciało i umysł funkcjonują i sprytnie tę wiedzę wykorzystuje. Gdy kobieta zasypia, ten KTOŚ wchodzi do jej domu. Kręci go poczucie kontroli nad niczego nieświadomą, uśpioną Weroniką. Najpierw tylko obserwuje. Potem te odwiedziny stają się jego nałogiem. Chora obsesja sprawia, że z czasem tajemniczy gość traci czujność.. Jest zjawą, zaspokaja swoje potrzeby, ukryte żądze. Coraz mocniej zaznacza swoją obecność w życiu Weroniki tworząc „realny punkt styku”. Dla niego te spotkania „w szczelinie pomiędzy jawą a snem” są ekscytujące, stanową ich wspólny „mały świat” – prywatny, intymny, idealny.

Dokąd zaprowadzi go to uzależnienie?

„Uśpiona” to niebezpiecznie wciągający thriller domestic noir . O pierwszych stron podnosi ciśnienie i wzmaga czujność.. bo wszystko tu ma znaczenie. Duszny klimat, poczucie zagrożenia i niepewności, dynamiczna akcja – nie pozwalają powstrzymać natłoku myśli i domysłów. Autorka wrzuca nas w świat pełen tajemnic, gdzie za każdym rogiem czai się COŚ: obsesja, uzależnianie, zbrodnia, zdrada, choroba, brak akceptacji, życiowe błędy i zaniedbania.

„Uśpiona” jest jak obraz pełen barw, na pierwszy plan wysuwa się mrok, który mimo licznych kontrastów, staje się coraz głębszy i jadowicie niepokojący.
Polecam.