Usuwacz

Po raz pierwszy stykam się z twórczością Krystiana Stolarza, a dzięki jego skrótowej biografii ujętej na skrzydełku okładki, wiem, że nie pisze on wydumanych historii. Wręcz przeciwnie- jako funkcjonariusz wydziału kryminalnego serwuje nam mocne espresso na ławę, a przestępczy świat wydaje nam się sto razy bardziej mroczny i niebezpieczny. Nie może więc nas dziwić szereg wulgaryzmów widocznych na niemal każdej stronie „Usuwacza”. Mogą nas razić, ale bez nich tematyka powieści nie byłaby zgodna ani z tematem, ani ze stylem. Brak archaicznego mimesis, czyli naśladownictwa, nie wchodzi tutaj w grę. Akcja musi być autentyczna, dlatego autor z niczym nie przesadził. Odbiorcy muszą wiedzieć, że teksty pana Stolarza NIE są przeznaczone dla delikatnych fanów słowa pisanego.
Jeden z tematów ujętych w najświeższej książce Krystiana Stolarza uważam za szalenie ważny i, niestety, coraz bardziej aktualny. Mam na myśli zbyt dużą liczbę kierowców- pijanych lub pod wpływem narkotyków. Mieszanki jednego i drugiego też się zdarzają i doprowadzają do jeszcze większych katastrof. W wiadomościach notorycznie słyszymy o dramatach rodzin, które straciły najbliższe osoby, a statystyki przyprawiają nas o zawrót głowy lub dreszcze. To, co boli najbardziej, to fakt, że sprawcy wypadku zazwyczaj nic się nie dzieje, a jego skrucha, o ile jest, nie zmieni tragicznych wydarzeń. Gdzie taki ktoś miał głowę- gdzie, ja się pytam?!? A czy po wytrzeźwieniu zdaje sobie sprawę, że sam doczepił sobie łatkę mordercy? Że zrujnował życie sobie, swojej rodzinie, a także rodzinie ofiary? Codzienne wyrzuty sumienia i niemożność cofnięci czasu to ponoć największa kara…
Dzięki książce Krystiana Stolarza uświadamiam sobie też, że praca w policji, zwłaszcza w wydziale kryminalnym, nie jest przysłowiową bułką z masłem. Policjantem się jest, a nie bywa- to praca, która wymaga czujności 24 godziny 7 dni w tygodniu. Cóż, może to rzutować na relacjach rodzinnych, o czym autor nie zapomniał napisać. Mówi się też, że jest to zawód zaufania społecznego- policjant staje się niemal fryzjerem czy taksówkarzem i wysłuchuje setek historii, które nie zawsze brzmią jak słodka melodia. Ogrom społecznego bólu i niesprawiedliwości ze względu na mało dopracowane prawo jest ogromny. Czy da się to wytrzymać? Sama nie wiem.
Autor ,między wierszami, każe nam się zastanowić nad sensem przywrócenia kary śmierci. Czy śmierć przez powieszenie to lekarstwo dla pokrzywdzonych rodzin? Zapewne nie, ale w wielu drastycznych przypadkach moglibyśmy mieć pewność, że zbrodniach już nigdy nikogo nie skrzywdzi. Dokładnie takie jest moje stanowisko w tej sprawie, ale zapewne łatwo mi się mów bez takich tragedii na koncie. Najedzony nigdy nie zrozumie głodnego- ot i konkluzja.
Czytelnicy na pewno zapamiętają też Ksawerego Kulczyńskiego- policjanta, który nigdy nie odpuszcza, jeśli na horyzoncie pojawia się pijany kierowca. Jego postawa ma swoje uzasadnienie, jednak szczegóły najlepiej poznać samodzielnie. Widać jednak, że autora stać nie tylko na mroczne, ale też bardzo emocjonalne wpisy. Sam zapewne widział i słyszał wiele, więc konstruowanie dialogów przyniosło mu bardzo dobry efekt. Autor mocno podkreśla także współczesne błędy systemu i strach przed wysoko postawionymi „szychami”. To było, jest i będzie, niestety…
Pierwsze spotkanie z twórczością Krystiana Stolarza było bardzo udane. Owszem, czasami trudno mi było czytać niezwykle wulgarne dialogi, ale musiałam sobie uświadomić, z jakim tematem mam do czynienia.