W dolinie Narwi. (Nie)pokorna wdowa

,,Wieści z Warszawy nie należały ani do miłych, ani do tych, nad którymi nie warto się pochylić. Potwierdzały jedynie to, czego spodziewał się od dawna. Musiał odnowić zerwane jakiś czas temu znajomości i dyskretnie rozpocząć śledztwo.
Podejrzewał, że za śmiercią ojca kryła się tajemnica, ale skupiony na własnej rozpaczy nie podjął do tej pory żadnych kroków w kierunku jej rozwikłania".

To już tom czwarty mojej ulubionej serii ,,W Dolinie Narwi" i moja ukochana autorka ponownie mnie zaskoczyła. Uwielbiam jej bohaterów, którzy wciąż coś knują, mają wiele podejrzeń i w sekrecie pragną rozwikłać trapiące ich serce zagadki. Są inteligentni, może dlatego tak bardzo ich polubiłam. Lubią wyzwania i nie boją się im sprostać. Jeśli kiedyś byli lovelasami, jak nasz Robert Ostrowski, to otwarcie się do tego przyznają. Jak zauważycie w cytacie, będzie on napiętnowany przez własne sumienie i umysł, gdyż śmierć jego ojca nie daje mu spokoju. Powiedzmy, że w trakcie swoich tropów nie spotka go zawód, gdyż zapozna się z pewną wdową, której teściowa jest prawdziwym katem. To jakby bajka o kopciuszku i złej macosze, gdzie kiedy bliżej pozna Natalię ujrzy jaka jest dobra i cudowna. Kobieta z duszą na dłoni, która będzie się ukrywała za skromnymi spojrzeniami. Zbratają się na tyle, by wspólnie pójść wcześniej obranym przez niego tropem.
,,Rankiem następnego dnia, kiedy Natalia czekała na Roberta w jego salonie, miała okazję zobaczyć wracającego z kuchni majora zamroczonego alkoholem i rozebranego do połowy, z jej własnym rogalikiem w dłoni".

Nawet zacny, aczkolwiek pijany mężczyzna nie zapominał, by chwalić jej wypieki, które niejednokrotnie służyły do wyciągania ważnych dla nich informacji. Musiałam o tym wspomnieć, gdyż oprócz napiętej atmosfery doznacie nagłego chichotu wychodzącego z waszych ust, gdyż sytuacje będą tego wymagały:-[)
O tej pozycji można pisać bez końca, tym bardziej, że będzie was ciekawiło kim tak naprawdę był zmarły mąż Natalii. Robert zwraca się i traktuje Natalię z szacunkiem, co bardzo mi się podobało. Rozpływałam się przy niej...

Przenieśmy się do pierwszej połowy XIX wieku. Na jednej z warszawskich posiadłości dostrzeżemy piękny ogród, a w nim kobietę, która w jego pielęgnację wkłada całe swoje serce. Natalia Walewska, młoda wdowa mieszka razem z zrzędliwą teściową. Każdego dnia zmaga się z przykrymi docinkami starszej pani Walewskiej. Czuje się bardzo samotna. A jej ukochany ogród i przyrządzanie pysznych wypieków to jedyne, co dostarcza jej odrobinę radości.

Przedstawię Wam też pewnego barona. Robert Ostrowski udaje się do Warszawy, aby rozwikłać zagadkę śmierci swojego ojca. Trop prowadzi go do Natalii Walewskiej. Co wspólnego ma młoda wdowa z jego ojcem?

Sprawa okaże się dość skomplikowana, a Natalia i Robert za wszelką cenę będą starali się dowiedzieć, co tak naprawdę wydarzyło się w przeszłości.

Jednak muszę Wam zdradzić, że baronem nie będzie kierowała tylko chęć rozwikłania sprawy... bowiem młoda pani Walewska to z całą pewnością kobieta pełna uroku, niezwykle inteligentna, fascynująca... o której trudno zapomnieć...

"(Nie)pokorna wdowa" to czwarty tom cyklu zatytułowanego "W dolinie Narwi". Nie miałam okazji poznać poprzednich części. Wiem, że można je czytać niezależnie. Jednak po lekturze "(Nie)pokornej wdowy", zapragnęłam poznać ten cykl od początku.

Opisana w powieści historia bardzo do mnie przemawia. Bohaterowie, ich losy - jestem zdecydowanie na tak! Dałam się porwać autorce w tę niezwykłą podróż. I po prostu przepadłam! Razem z Natalią i baronem rozwiązałam zagadkę zabójstwa, przeżyłam wielką przygodę. Kibicowałam tym dwojgu. W szczególności Natalii - wierzyłam, że kobieta uwolni się od okropnej teściowej. Postać Roberta Ostrowskiego zrobiła na mnie wrażenie, a jeszcze bardziej - jego dobre serce w stosunku do innych.

Będą intrygi i tajemnice... chwilami będzie naprawdę niebezpiecznie! Ale... zrobi się także bardzo namiętnie!

"(Nie)pokorna wdowa" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Urszuli Gajdowskiej. Od razu zauważyłam, że autorka operuje lekkim piórem. Przyjemny w odbiorze styl sprawił, że chłonęłam tę historię błyskawicznie, strona po stronie - z przyjemnością, do samego końca. Powieść została utrzymana w świetnym klimacie i naprawdę czułam, jakbym przeniosła się do tego 1817 roku, w którym rozgrywa się akcja. Wspaniała podróż!

Jestem zauroczona powieścią Urszuli Gajdowskiej! Z pewnością sięgnę po więcej książek autorki.

Polecam! Świetnie spędziłam czas z tą powieścią!