W otchłani

Po książkę Katarzyny Wolwowicz sięgnęłam bardziej ze względu na gatunek. Bardzo lubię czytać thrillery, a jeszcze intensywniej cieszę się, gdy powieść ma bardzo mocny ładunek emocjonalny. Thriller można uznać za bardzo dobry, gdy opisana historia nas przeraża, a niekoniecznie musimy oglądać mocny rozlew krwi. Ciarki na plecach może wywołać sama przyroda- ciemność, szum liści, niespodziewane najście kogoś obcego. Niby tutaj tego nie zabrakło, ale nie uznaję tekstu pani Wolwowicz za arcydzieło. Ot, zwykła dwutorowa opowieść, w której tylko jedna z historii miała dla mnie rację bytu.
„W otchłani” to thriller, który początkowo może być dla odbiorcy niezrozumiały. W pierwszej z dwóch historii poznajemy bowiem Weronikę. Jest to uzdolniona artystka, studentka ASP. Wszelkie malowidła przynoszą jej satysfakcję, dlatego kobieta często udziela się jako wolontariuszka. Akurat przychodzi taki czas, w którym pojawia się ona na oddziale onkologii dziecięcej. Smutny i niesprawiedliwy życiowo jest widok umierających dzieci, ale autorka podkreśla, że nasze jestestwo wcale nie jest i nigdy nie będzie piękne oraz bajkowe. Pojawienie się Weroniki na tymże oddziale nie jest przypadkowe- kobieta ma bowiem pomalować ściany oddziału tak, by dzieci mogły spoglądać na miłe i przyjacielskie postaci z kreskówek. Tam też poznaje przystojnego i starszego od siebie lekarza, Dawida Rozbickiego. Między dwojgiem bohaterów od razu iskrzy. Rozumieją się, kochają, chcą ze sobą być, mieszkać, a nawet wziąć ślub. Sama nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia, bardziej łączę taką sytuację z noszeniem różowych okularów. Czy Weronika aby za bardzo się nie spieszy? Czy nie za bardzo ufa ukochanemu, który niewiele o sobie mówi? Czy jej najlepsza przyjaciółka, Gosia, sprowadzi Weronikę na ziemię? No, ale czy można osobie zakochanej powiedzieć coś złego na temat wybranka? No właśnie, chyba nie można… To, czego dowie się Weronika o swoim ukochanym, z pewnością będzie elektryzujące dla odbiorców, ale ja nie chcę niczego zdradzać. W tym przypadku należy naprawdę dotrzeć do ostatnich stron powieści, by muc cokolwiek i kogokolwiek ocenić.
Autorka pokusiła się także o opowieść numer dwa, która początkowo prezentuje się jeszcze bardziej dziwnie i mrocznie. Filip to informatyk mieszkający w klimacie leśnym, w totalnej głuszy. Jest on wdowcem i trudno mu pogodzić się ze śmiercią ukochanej żony. Pomaga mu siostra wraz z mężem, choć na razie Filip uchodzi za kogoś bardzo zagubionego. Pewnego dnia, podczas codziennego biegu, spotyka ranną kobietę. Czy Filip jej pomoże? Kim jest nieznajoma Teresa, która nie zdradza szczegółów swojego życia? Jeśli o mnie chodzi- historia ta była bardzo mało realna. Kto przy zdrowych zmysłach wpuszcza pod swój dach kogoś totalnie nieznajomego, tym bardziej w głuszy? Przypomina mi się nieco idea dodatkowego nakrycia podczas grudniowych świąt- wszyscy szykują talerz, ale czy tak chętnie przygarniają zagubionych wędrowców…? Niech każdy sam odpowie sobie na to pytanie.
Nie zdradzę, w jaki sposób obie te opowieści łączą się ze sobą, warto samemu zagłębić się w szczegółach. Myślę, że poza mrocznym wątkiem książka ta to swego rodzaju apel dla kobiet. Często jest tak, że w imię miłości kobiety rezygnują ze swego życia- zarówno zawodowego, jak i towarzyskiego. Zamykają się w złotych klatkach, stają się też całkowicie uzależnione od partnera. Gdy dostrzegają swój błąd, jest już za późno na zmianę postawy. Może ta książka pomoże niektórym szarym myszkom? Oby tak się stało.
Książkę przeczytałam, ale fabuła nie okazała się rewelacyjna. Raczej uznałabym ją za przeciętną.

,,Przyjaźń to nie jest tylko bezmyślne przyklaskiwanie wszystkim pomysłom, ale też szczere mówienie, co się o nich sądzi. Nawet jeżeli może to zaboleć".

Ta książka to nie tylko thriller, ale i jakby podkreślenie wartości przyjaźni. Nasza bohaterka bowiem ma kilka przyjaciółek, jednak tylko jedna z nich tak naprawdę myśli trzeźwo. Kiedy nasza główna bohaterka szalenie zakochuje się w starszym od siebie mężczyźnie, tylko Gośka nie bije jej brawo. Zwłaszcza, kiedy po dwóch tygodniach mężczyzna jej się oświadcza. My czytamy tą historię tylko z jej perspektywy, więc nie wiemy dlaczego podjął taką decyzję. Według niej jest przemiły, wciąż wyznaje jej miłość i sprawia, by była szczęśliwa i spełniona. Będzie tu trochę scen łóżkowych, jednak w delikatniejszej wersji. Wydawać by się mogło, że nic nie stanie na przeszkodzie ku ich szczęściu. Jednak zaraz po tym następują wciąż to nowe niepokojące wydarzenia. Wpierw zaczyna się od napisu na murku. Oboje czują się zaniepokojeni, jednak od tego momentu Dawid staje się naszym podejrzanym. Widzimy, że okłamuje Weronikę. Nie ma go w miejscach gdzie twierdzi, że jest. Zaczyna być przesadnie zazdrosny, z wolna izoluje jej przyjaciółki od siebie, choć twierdzi, że mu nie przeszkadzają. Jednak niespotykane i bardzo niepokojące rzeczy pojawiają się coraz częściej. Czytamy tu o bardzo obsesyjnym zachowaniu, które dzielimy na niego i kogoś jeszcze, kogo w ogóle nie znamy. Kiedy Weronika pojawia się na policji, jej dotychczasowy świat jakby się rozpada. Widzi tysiąc słów przeciwko niemu i tylko uczucie jakim go darzy widnieje na plus. Autorka tak nami zawirowała, że nie wiemy, czy rozum ma tutaj pierwszeństwo, czy miłość. Które tutaj pokazuje prawdę? Kto chce zniszczyć to szczęśliwe uczucie? Jakie sekrety ukrywa Dawid? Czy ta opowieść może się skończyć szczęśliwie?
Jeśli chodzi o zakończenie, to zupełnie się go nie spodziewacie. Okładka nie obrazuje przekazu z wewnątrz, jedynie podkreśla jedno zdanie. To książka, której się nie wierzy, która zaskakuje i która hipnotyzuje nas swoim urokiem i stylem. Pokochacie jej bohaterów:-)