W szponach

Są Autorzy, których książki bierze się w ciemno. Tacy, którzy już pierwszą swoją powieścią podbiją serce, zaskarbiają zaufanie, gwarantują emocjonalne podróże w głąb ludzkich umysłów, zapewniają wdzierające się w duszę obrazy we wszystkich odcieniach czerni. I właśnie sięgając po takiego swojego subiektywnego „pewniaka”, po raz kolejny mogłam się zachwycić książką Izabeli Janiszewskiej.
„W szponach” to wielowarstwowa historia o ludziach z krwi i kości, doświadczających życia fizycznie, umysłowo i emocjonalnie. Rzuconych w wir brutalnego świata, gdzie każdy kolejny dzień kroi rzeczywistość pozostawiając ostre krawędzie raniące do żywego. O ludziach, którzy dokonują wyborów, podejmują niekoniecznie słuszne decyzje i muszą się mierzyć z ich konsekwencjami.
Julia w tragicznych okolicznościach straciła męża. Jej sześcioletni syn, Beniamin – ojca. To przeżycie raz na zawsze zmieniło ich życie. Chłopiec stał się milczący, wycofany, średnio radził sobie z własnymi emocjami. Julia postanowiła, że dobrym pomysłem będzie zmiana otoczenia. Rodzina zamieszkała zatem w domu na przedmieściach. Nieoczekiwanie chłopiec poznaje tu nowego przyjaciela. Julia jest przekonana, że tajemniczy znajomy jej syna jest tylko wytworem dziecięcej wyobraźni, sposobem na poradzenie sobie ze stratą.. Okazuje się, że może jednak Julia się myśli..
„W szponach” to obraz brudnego świata, który wygląda jak w kolorach sepii. Mroczny klimat potęguje uczucie bycia w potrzasku tajemnic i słabości, zemsty i kary, zamknięcia w szponach, z których nie ma ucieczki. Dynamiczna akcja podnosi ciśnienie. Dopracowane szczegóły dodają realizmu. Cała historia jest mocna i emocjonująca.
Polecam.

Po książki Izabeli Janiszewskiej sięgam dosyć często, a gdy pisarka wyda coś nowego, ciekawią mnie opinie innych, gdyż mogą być przydatne. Nie sugeruję się jedynie tak zwanymi blurbami, czyli krótkimi rekomendacjami wydanymi przez innych ludzi pióra. Uważam je po prostu za reklamy, a wiadomo nie od dziś, że reklama, choćby telewizyjna, niemal zawsze pokazuje nam coś zupełnie innego, podkoloryzowanego.
O ile część tekstów autorki bardzo mi się podobało, o tyle teraz jestem przekonana, że czytelnicy doświadczą czegoś w rodzaju mocnych zawirowań w głowie. Powieści tej nie można czytać szybko lub też wybiórczo- mnóstwo w niej bohaterów, wątków i dziwnych powiązań. Nie wiem, czy aż tak intensywny labirynt spodoba się odbiorcom- co za dużo, to niezdrowo. Powiedzenie to ma w przypadku tej powieści stuprocentowe znaczenie…
Początkowo wydaje nam się, że Izabela Janiszewska przedstawia nam tylko dwie historie, których dzieli różnica dwudziestu lat. Poznajemy małżeństwo, Julię i Adama, a także ich syna Beniamina nazywanego pieszczotliwie Beniem. Niestety, kobieta w bardzo dramatycznych i mrocznych okolicznościach traci męża i zmuszona jest do przeprowadzki. Wraz z synem wprowadza się do domu rodzinnego Adama, ale nie za bardzo jest to udana zmiana w jej życiu. Benio zaczyna się bardzo dziwnie zachowywać, a niektóre jego zachowania można przypiąć do mrocznego horroru. Dlaczego sześcioletni Benio rozmawia z tajemniczym znajomym, którego nikt nie widzi? Co się wydarzy? Według mnie jest to ciekawsza opowieść, niż druga, dziejąca się ponad dwie dekady wstecz.
Druga historia dotyczy Jakuba i jego nastoletniej córki. Hela przeżyła osobisty dramat- została brutalnie zgwałcona i pobita, od tego czasu praktycznie nie ma z nią normalnego kontaktu. Zrozpaczony ojciec próbuje jej pomóc, a także samemu wymierzyć sprawiedliwość sprawcom. Gniew, który w nim narasta, jest zrozumiały. Czy Jakub pomoże córce i znajdzie tych, których pragnie pomścić? Czy zemsta w ogóle jest dobrym posunięciem? Łatwo mówić nie, gdy nie przeżywa się takiej tragedii, prawda?
Książka ta ma w sobie dużą dawkę gniewu, nienawiści, chęci zemsty i tak zwanego samosądu. Wielu czytelników na pewno będzie chciało wiedzieć, o co w niej tak naprawdę chodzi, bo nie ma tu żadnych oczywistości. Próbowałam też wyobrazić sobie własnego ojca w akcji, gdybym doświadczyła gwałtu czy innej formy przemocy. Jestem pewna, że przebaczenie w ogóle nie przeszłoby mu przez myśl.
Na końcu pisarka posłużyła się bardzo mądrymi słowami. Stwierdziła ona bowiem, że „czasem łatwiej jest widzieć ludzi i rzeczy nie takimi, jakimi oni są, ale jakimi chcemy je zobaczyć. Przełknąć słodkie kłamstwo zamiast gorzkiej prawdy”. Myślę, że każdy zgodzi się z tym stwierdzeniem. Powieść ta jest też przykładem na to, jak silne w człowieku jest sumienie. Może go bardzo gryźć, a ukrywane prawdy nie dadzą mu normalnie funkcjonować.
Autorka miała bardzo dobry pomysł na książkę, ale mocno przesadziła z niektórymi wątkami. Umieściła ich po prostu za wiele, a czytelnik może poczuć się wręcz zduszony ciągle nadchodzącymi historiami.
Powieść nie jest beznadziejna, ale inne propozycje pisarki uważam za znacznie lepsze.