We mgle

Powieść Lisy Gray „We mgle” nie porwała mnie. Fabuła była ciekawa, ale często gubiłam się przy jej czytaniu oraz zabrakło mi tego czegoś. Jakiejś petardy. Akcji, która porwałaby mnie od pierwszego zdania. Po przeczytaniu jestem nieco zdezorientowana. Z jednej strony okładka i tytuł a z drugiej treść, są dla mnie sprzeczne. Wzajemnie się wykluczają. Nie wiem jak to opisać, ale coś mi w tym nie gra. Ale to tylko moje wrażenie.
Sama historia jest interesująca. Młoda detektywka Jessica Shaw pewnego dnia otrzymuje maila z kolejnym zleceniem. Okazuje się, że zaginioną osobą jest ona sama. Na zdjęciu sprzed dwudziestu pięciu lat rozpoznaje swoją twarz, ale dane zaginionego dziecka są zupełnie inne. Wyrusza więc do Miasta Aniołów, by odkryć prawdę o sobie i o swoim tacie – Tony’m Shawie, który, jak się później okazuje tak się nie nazywał. Prawda, którą Jessica znała okazała się znacznie bardziej dziwna, niż ta, którą opowiedział jej ojciec. Podczas prywatnego śledztwa wychodzą na jaw nowe fakty związane z prawdziwą matką dziewczyny oraz zostaje rozwiązana tajemnica śmierci wielu młodych dziewczyn, gdyż powieść opowiada również o ostatnich godzinach życia Amy Ong, która została zamordowana w brutalny sposób w motelowym pokoju. Tym zbrodniarzem okazała się osoba, która później stała się potencjalnym zabójcą Jessiki. Nie zdradzę, kto nim był, ale dodam, że tej opcji nie zakładałam od początku. Nawet przez moment. Musicie doczytać to sami. Dla samej końcówki, warto przebrnąć przez całą historię.
Podsumowując, powieść ma ciekawą historię, ale bez szału. Czyta się ją szybko, lecz momentami można się pogubić. Mimo to polecam ją, gdyż historia Jessiki Shaw vel. Alicii Lavelle jest warta uwagi. Wątek odkrywania swojej prawdziwej tożsamości i rodziny przez Jessicę jest zaskakujący. Dziewczyna po dwudziestu pięciu latach dowiaduje się, że naprawdę nazywa się Alicia Lavelle, a jej matka została zabita w brutalny sposób. A wszyscy dookoła mają jakieś mroczne tajemnice.
Gorąco polecam i życzę miłej lektury :)

„We mgle” to thriller, którym byłam zainteresowana już po przeczytaniu pierwszego zdania opisu wydawcy. Jessica Shaw jest prywatną detektywką, która na co dzień zajmuje się trudnymi sprawami. Tym razem dostaje wiadomość, która bezpowrotnie skomplikuje jej życie. Na zdjęciu przedstawiającym porwaną dwadzieścia pięć lat temu trzylatkę rozpoznaje… samą siebie.
Książka należy do tych, które wciągają dosłownie od pierwszej strony. Śledzimy dwie, równolegle prowadzone sprawy. Dzięki temu jest jeszcze bardziej angażująca, ponieważ nie mogłam się doczekać rozwiązania obu z nich. Myślałam o tej historii nawet w momencie, w którym musiałam przerwać czytanie. Najchętniej połknęłabym ją na raz. Na początku byłam trochę zagubiona przez wprowadzenie kilku nowych postaci i ram czasowych, ale później wszystko się rozjaśniło. Mogło to być spowodowane też masą niepotrzebnych szczegółów (np. dotyczących ubioru bohatera). Nie zepsuło mi to jednak radości z czytania. Książka jest dosyć krótka, ale bardzo dużo się w niej dzieje. Właściwie z każdą stroną podobała mi się coraz bardziej. Przede wszystkim była nieprzewidywalna, a to jest dla mnie najważniejsze w powieściach z tego gatunku. W tej historii nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Oceniam na 5/5 gwiazdek. Premiera już 1go lipca, bardzo polecam się zainteresować!