Wiem, dlaczego w klatce śpiewa ptak

Maya Angelou była uhonorowaną poetką, pisarką i reżyserką. Działała jako aktywistka na rzecz praw obywatelskich dla czarnej ludności w Stanach Zjednoczonych. Wiedziała doskonale o co walczy, bo sama jako afroamerykanka zmagała się z nietolerancją i dyskryminacją.

Co dla mnie zaskakujące pierwsza część jej autobiografii skupia się tylko na jej dzieciństwie i wczesnych nastoletnich latach. Dzięki temu dostajemy autentyczny obraz nikomu nieznanej małej czarnoskórej dziewczynki, nie przyćmiony przez jej późniejsze dokonania.

Sposób jej napisania przypadnie do gustu nawet osobom, które za biografiami nie przepadają, bo jest napisana w formie powieści, chociaż w narracji pierwszoosobowej. Porusza te czułe struny w środku, które pragną, by coś takiego jak kolor skóry nie miał znaczenia w postrzeganiu człowieka. Ja i tak mogę tylko empatycznie poczuć przekaz tej książki, a ile osób po jej przeczytaniu mogło powiedzieć: to książka o mnie. Zresztą takie słowa padają w przedmowie książki, którą napisała Oprah Winfrey.

To jest książka o Marguerite, na którą wszyscy mówią Maya. O trzylatce, która zostaje wysłana do babci, bo rodzice się rozeszli. O ośmiolatce, która wróciła do mamy, ale spotkała ją tam straszna krzywda, która sprawiła, że nie odzywała się prawie przez pięć lat i wróciła ponownie do babci. O szesnastolatce, która została pierwszą czarnoskórą kobietą prowadzącą kolejkę liniową w San Francisco. Kończącą się w momencie, gdy siedemnastolatka musi się podjąć nowej roli w życiu. To książka o porzuceniu, przemocy i niezrozumieniu.

A to wszystko okraszone jest słodko-gorzkimi wspomnieniami dziewczynki, która dopiero poznaje ograniczony świat dorosłych, dla których kolor skóry jest wyznacznikiem tego czy cię przyjmą do szkoły, wyleczą, zatrudnią do pracy, czy powiedzą do ciebie „Pani” patrząc Ci się prosto w oczy.