Wyspa luzu

Jolanta Kosowska to dla mnie pisarka-podróżniczka. Niemal zawsze wplata ona do swoich powieści jakiś ciekawy zakątek świata. Mogliśmy poczytać o wspaniałej Maderze, malowniczej Wenecji, a teraz przyszedł czas na Grecję, a konkretnie na wyspę Kos. Zresztą, „Wyspa luzu” została zadedykowana towarzyszom greckich wojaży autorki, co na pewno połechtało miło ich ego. Któż nie chciałby być ujęty w szczerej i serdecznej dedykacji?

„Wyspa luzu” była bardzo promowana podczas tegorocznych, marcowych Targów Książki w Poznaniu, sama też skusiłam się na egzemplarz pachnący jeszcze farbą drukarską. Mało tego- rozmowa z tak znanym człowiekiem pióra była niezwykła: naturalna, niewymuszona, wzbogacona o dedykację i pamiątkowe zdjęcie. Ale czy promocja najnowszej, dwudziestej (!) książki była prawdziwa, a fabuła mocno mnie wciągnęła? To, że powieść przeczytałam dopiero w maju, jest tylko efektem braku czasu i ówczesnych problemów, które zakłócały mi sięgnięcie po nią. Warto było jednak czekać i zanurzyć się w zakamarkach fabuły. Kolejny raz mogę stwierdzić, że pisarka kreuje swoich bohaterów w sposób mądry, a jednocześnie romantyczny i sensualny. Stuprocentową prawdą głoszoną przez panią Kosowską jest też to, że czasem, by życie nabrało tempa, trzeba zwolnić. To zalecenie może sprawić cuda, sami się o tym przekonajcie.

Lektury Jolanty Kosowskiej są zawsze bardzo obfite pod względem kulturowym. Poznajemy zwyczaje innych krajów- ich kuchnię, ważne miejsca, sposoby na spędzanie wolnego czasu. Liczy się dosłownie wszystko, ponieważ poprzez czytanie kolejnych rozdziałów możemy silnie dostrzec, jak bardzo się między sobą różnimy. Grecja to ponoć oaza spokoju, nie ma tam miejsca na to, by przysłowiowo robić z igły widły. Cóż, u nas pod tym względem już tak kolorowo nie jest, gdyż jesteśmy narodem szalenie zabieganym i przez to schorowanym. Jednych takie opisy w tekstach obyczajowych rażą, innych zachwycają. Być może, po dogłębnym zapoznaniu się z „Wyspą luzu”, część odbiorców zapragnie zwiedzić wyspę Kos i wczuć się w panujący tam klimat? Oby tak właśnie się stało.

Książka ta, choć krótka, ma bardzo istotny wątek romantyczny. Czy dziś organizuje się jeszcze zjazdy absolwentów? Autorka chyba liczy na to, że tak, dlatego też Natalia i Michał, główni bohaterowie powieści, dawni kochankowie, niedoszli małżonkowie, powrócą do czasu, gdy wszystko wydawało się piękne, ale zawaliło się niczym domek z kart. Nie mam zamiaru podawać szczegółów, gdyż są one niemal szokujące i stawiają Michała w zupełnie innym położeniu… Co takiego odkryje mężczyzna, że będzie chciał koniecznie spotkać swoją miłość, a dzielące ich kilometry nie będą miały absolutnie żadnego znaczenia? Warto samemu poznać ten wątek, gdyż przez dobrze dopracowane opisy możemy zrozumieć, jak bardzo człowiek może zagubić się w meandrach miłości. To uczucie jest piękne, lecz bywa mocno skomplikowane, a działające na nas plotki tym bardziej czynią chaos z naszego umysłu i serca.

Powieść tę może tak naprawdę przeczytać każdy- wiek czy poziom wykształcenia nie gra tu roli. Mnie samej wystarczył jeden wieczór, by wszystko zrozumieć i chętnie poznawać kolejne rozdziały. Jak już wspominałam, „Wyspa luzu” to nie opasłe tomiszcze, dlatego też książkę tę można równie dobrze wertować podczas urlopu, jak i relaksującego wieczoru z kubkiem gorącej herbaty w ręce. A może z kieliszkiem wina? Opcji jest naprawdę sporo, tym bardziej, że autorka bardzo się postarała, jeśli chodzi o bardzo zmysłowe, erotyczne dialogi. Z niczym nie przesadziła, a jednak potrafiła wywołać u odbiorców dreszcze na ciele. Było to niezwykle miłe uczucie. Mało tego- warto odpowiedzieć sobie też na pytanie, czy miłość to połączenie dusz, czy tylko przyziemnych interesów? Jest to temat do indywidualnych rozważań.

Dziękuję także pisarce za wprowadzenie formy epistolarnej- niby jest archaiczna, ale ja bardzo ją szanuję. Ba, nawet marzę o tym, by jeszcze kiedyś w swej skrzynce pocztowej zobaczyć zaadresowaną kopertę, a w niej własnoręcznie napisany list.
Wspaniałą w swej oprawie i zawartości „Wyspę luzu” poleciłabym w szczególności malkontentom i osobom, które zawsze znajdą przysłowiową dziurę w całym. Jak podkreśla autorka, w Grecji obowiązuje zasada siga siga- w życiu należy działać powoli, spokojnie, bez żadnego pośpiechu. Ogromne problemy i zmartwienia pojawiają się tylko wtedy, gdy nie można ich odwrócić ani naprawić. Wszystkie inne drobnostki nie są warte tego, abyśmy byli smutni, sfrustrowani, bez uśmiechu na twarzy.

Wyluzuj, Drogi Czytelniku!
Polecam.

Jolanta Kosowska w "Wyspie luzu" zabiera czytelnika na grecką wyspę Kos, gdzie malownicze krajobrazy, kultura i filozofia życia miejscowych kontrastują z europejskim pośpiechem.
Historia skupia się na losach Michała i Natalii, dawnych narzeczonych, którzy rozstali się w bolesnych okolicznościach. Michał nie potrafił w przeszłości właściwie ocenić sytuacji, ulegając wpływom innych i opuszczając Natalię w kluczowym momencie. Dopiero po latach, podczas spotkania ze starymi znajomymi, dowiaduje się, jak bardzo się pomylił. Postanawia odnaleźć Natalię, co prowadzi go na malowniczą wyspę Kos, gdzie przyjdzie mu zmierzyć się z przeszłością i własnymi błędami.
Autorka w piękny, plastyczny sposób opisuje greckie widoki, smaki i mentalność, pozwalając czytelnikowi niemal poczuć atmosferę wyspy. Niestety, pierwsza część książki dłuży się przez nadmierne roztrząsanie tych samych wydarzeń, a fabuła, choć przyjemna, pozostaje przewidywalna i miejscami cukierkowa. Nie wszystkie postaci były dla mnie przekonujące, zwłaszcza Michał, którego decyzje wydają się momentami nielogiczne. Na plus zasługuje jednak ciepła postać babci Michała oraz humorystyczne perypetie bohatera na Kos.
"Wyspa luzu" to lekka, wakacyjna lektura, idealna dla tych, którzy pragną oderwać się od rzeczywistości i zatopić w urokach greckiego krajobrazu. Mimo pewnych wad, książka potrafi wprowadzić czytelnika w atmosferę relaksu i refleksji nad tym, co w życiu naprawdę ważne.

Wyspa Kos zachwyca niezwykłą urodą, oferując turkusowe wody, białe plaże, starożytne zabytki oraz bujną roślinność, tworząc idealne połączenie natury i historii. To miejsce warte jest odwiedzenia, warte zanurzenia się w ten idealny klimat do odpoczynku. I właśnie w taką cudowną rzeczywistość, z dala od zmartwień, zabiera nas w swojej najnowszej powieści pani Jolanta Kosowska.

Zanim napiszę o jej treści, kilka słów o autorce. Jolanta Kosowska pochodzi z Opolszczyzny. Część swojego życia spędziła w stolicy Dolnego Śląska, we Wrocławiu, a także w niewielkiej miejscowości pod magiczną górą Ślężą, w Sobótce, gdzie można spotkać turystów wyruszających na szczyt, który zaliczany jest do Korony Gór Polski. Jolanta Kosowska zachwyca swoimi powieściami rzesze swoich fanów, pozyskuje nowych. Ja już chyba zaliczam się do tych pierwszych, ponieważ to kolejna książka, którą przeczytałem z ogromnym zainteresowaniem i przyjemnością.

Turkusowa okładka, rajska plaża i kobieta. Czasy jak najbardziej współczesne. To widać zdecydowanie, gdy weźmiemy lekturę do ręki. Wydawnictwo Zaczytani rekomenduje powieść jako romans. I jest to romans, ale napisany w sposób bardzo ciekawy, a nie jakieś ble, ble, ble.

Wyspa luzu to powieść o miłości, najpierw jednak trzeba do niej dorosnąć. Najpierw trzeba uniezależnić się od innych i żyć własnym życiem, w rytm swojego serca. Głównymi postaciami powieści jest Natalia i Michał. Ważną rolę odgrywa też Rafał. Są to ludzie, których skrzyżował los na swojej drodze podczas studiów we Wrocławiu. Poznajemy ich i ich dzieje sprzed pięciu lat i w chwili obecnej. Opowieść prowadzona jest w pierwszej osobie. Możemy w ten sposób poznać, jak każde z młodych ludzi, widział sytuację, do której doszło w tym czasie. A trzeba koniecznie napisać, że Wtedy Natalia i Michał nie widzieli świata poza sobą. Niestety życie płata różne figle, ktoś może popsuć sielankę i nie być zadowolony z takiego obrotu sprawy. I to, co wydawało się, że będzie trwało w myśl, że Cię nie opuszczę aż do śmierci, runie jak domek z kart. I tak się niestety dzieje w przypadku dwójki zakochanych. Mija pięć lat. Każde z nich prowadzi swoje życie. Jednak kolejny zbieg okoliczności powoduje, że dojrzali już zdecydowanie bardziej ludzie przypadkowo wpadają na siebie w Grecji, na wyspie Kos.

Zanim do tego dojdzie, dowiemy się, jaką rolę odegrał w tym Rafał. Jakimi ludźmi była babcia Michała (babcie są kochane, to święta prawda) oraz nieznosząca sprzeciwu matka. Losy ludzkie są pokręcone, a miłość potrafi chodzić własnymi ścieżkami. Czy ta opowieść skończy się szczęśliwie?