You're my Clare

,,Kobieta jak ubierze się ładnie, to czuje się lepiej".

Autorka jest młodziutka, ale zauważyłam, że jej książka wygląda tak, jakby opisała ją co najmniej czterdziestoletnia kobieta. Po pierwsze właśnie chodzi o ten cytat. Tylko matki dorosłych córek czasami paradują przed nimi w bieliźnie i faktycznie dopytują czy wciąż są atrakcyjne. Wiele matek po porodach przestaje o siebie dbać, bo niby po co, skoro mężczyzna ich życia jest już w domu. Żyją domem i dziećmi bardzo często zapominając o sobie. Rezygnacja z siebie jest zła. Później obserwuje inne kobiety i zazdrości im tego czy tamtego zapominając o tym, że sama zdecydowała o sobie zapomnieć. I zamiast zabrać się do poprawy swojego stanu, stoi w miejscu albo skupia na wszystkim, byleby nie na sobie. Autorka zwróciła uwagę na to, że to my decydujemy co na siebie włożymy. Możemy codziennie chodzić ładnie ubrane, nie mówię tu o wieczorowych strojach, ale w ogóle o lepszych ubraniach od tych najgorszych. Widok nas w lustrze w ładnym podkoszulku i legginsach od razu poprawi nasz humor. Kwestia tego co kto lubi:-) Poczujemy się ładne, choćby same dla siebie, a za tym idzie dobry humor, większa cierpliwość choćby do dzieci i ten uśmiech na twarzy, ilekroć przejdziemy obok lustra. Polecam wypróbować tym, które wciąż się na to nie odważyły:-)
Jak już wspomniałam wcześniej to książka szesnaście plus, ale napisana jest dojrzałym piórem. Nawet młodsze osoby z książki pomimo zachwytów, zawstydzeń oraz krindżowy sytuacji wciąż zachowują pewną dojrzałość i dorosłość. To na duży plus, bo poważniej podchodzimy do historii oraz działa bardziej wciągająco. Ogromnym plusem jest też samo wydanie książki. Uwielbiam takie dopracowania, barwione strony nowych rozdziałów, bo wtedy coś mi podpowiada, że o książkę zadbano z należytym szacunkiem. Również postacie zostały ładnie przedstawione. Jest to wplecione w treść, więc nikt nie bierze tego jako czystą charakterystykę postaci, tylko dalszy ciąg wydarzeń. Nic nie uprzedza historii, dostajemy opowieść jakby działa się teraz, więc baczniej obserwujemy to, co może nastąpić.
Historia przedstawia losy młodej dziewczyny, która z potrzeby kształcenia dobiera sobie dodatkowe godziny lekcyjne i w ten sposób wraz z nauczycielem nawiązują zakazaną więź. Wiadomo, że co zakazane to bardziej pociąga, następuje niepewność, spojrzenia upewniające nasze wewnętrzne myśli, później niedowierzanie a na koniec... No to może już poczytajcie sami:-)
Opowieść nie jest tylko od strony naszej bohaterki. Ktoś jeszcze udzieli sobie głosu opowiadając swoją przeszłość, która wciąż ciąży mu na barkach. Każde z nich będzie realistyczne, nie przesłodzone, tylko utworzone na bazie prawdopodobnej prawdy. Czasami można odebrać ją osobiście, jednak to bywają momenty, więc pamięcią powraca się do lektury.
Cała książka mi się podobała, bo emocje przechodziły na mnie ale w formie obserwatora lub słuchacza tego, co im się przydarzyło. Teraz przynajmniej wiem, że po pióro autorki mogę sięgać z zamkniętymi oczami:-) Was też zachęcam do lektury:-)